Reisverslag van mijn vakantie in 2024. Een grote wens, een reis die al een tijdje op mijn bucketlist stond. Naar de andere kant van de wereld. Dit keer naar het zuidelijkste deel van Chili en Argentinië. Of te wel naar Patagonië. Het is het meest zuidelijkste deel van de wereld. Buiten Antarctica dan wel.
Het wordt een lange reis. Van 29 dagen, alleen het reizen al gaat me 3 dagen kosten. Het wordt vooral een natuurreis. Met flink wat binnenlandse vluchten en autohuur om zelf rond te rijden.
Gezien de locaties veelal afgelegen zijn, is het noodzakelijk om de reis op tijd te boeken. Dan zijn er nog voldoende betaalbare hotel locaties en de prijzen zijn nog betaalbaar. Via reisbureau Vamanos Travel de reis geboekt.
Vlucht vertrekt vanuit Frankfurt en middels een korte tussenstop in Madrid naar Santiago de Chili. Na een dag aldaar te zijn geweest in 3 stappen naar het zuidelijkste deel van Chili, naar Puerto Natalas. Vanaf daar met een bus naar Argentinië, naar El Calafate om vanuit daar weer zuidelijker te vliegen naar de meest zuiderlijkste stad te wereld, Ushuaia.
Vanaf daar in twee etappes weer noordelijke. Eerst naar Buenos Aires. En dan naar de watervallen van Iguazu. Om daarna via een korte stop in San Paulo terug te vliegen naar Frankfurt.
De verschillende excursies zijn geboekt. In Chili op de 12de dag een boottocht in natuurpark Torres del Paine een boottocht naar de Gletsjer naar Paine Grande. In Argentinië op dag 17 een boot en wandeltocht in het natuurpark bij El Calafate naar de gletsjes. Op dag 19 in Ushuaia een excursie geboekt met een boottocht over de Beagle channel op het zuidelijkste puntje ter wereld.
Met nog een maand te gaan voordat de reis begint, nog een aantal voorbereidingen getroffen. Zo heb ik de toegangspassen voor de verschillende nationaal parken in Argentinië geboekt. De pas voor Vuureiland en Puerto Igazu, en laatste voor Los Glaciares moet ik nog boeken, maar het is onduidelijk of dat de reeds geboekte ticket zit.
Het is bijna zover, terwijl het hier kouder wordt kan ik bijna naar de zon.
De reispapieren zijn binnen, een flink stapel papieren, met alle vluchten, autohuur, hotels en transfers. Nu alleen nog maar de koffer pakken. En ik ga proberen zo ligt mogelijk te reizen, dus ik ga proberen alles in de kleine handbagage koffer te krijgen. Wordt een uitdaging om voor 4 weken te pakken in koffer die voor 5 dagen bedoelt is.
Terwijl de eerste reisdag er bijna opzit, zit ik in Madrid op de luchthaven te wachten voor de tweede veel langere vlucht naar Santiago. Op dit moment heb ik een flink aantal verschillende vervoer mogen verwerken. Eerst met de auto naar de parkeergarage. Toen met een busje naar de luchthaven, toen een flink stuk lopen, gezien ik op de hoek van terminal 1 werd afgezet maar vertrok vanuit terminal 2. En dat is een flink stuk verder. Dus met de sky train een stukje. Toen met de bus naar het vliegtuig. Uiteraard de vlucht in het vliegtuig. Daarna met de metro in Madrid naar de andere terminal. Wel een rekenfoutje gemaakt. Ik was drie uur van te voren in Frankfurt. Maar gezien de eerste vlucht naar Madrid was dus niet intercontinentaal ging de check in pas 2 uur van te voren open. Maar goed, beter iets te vroeg, want het is een enorme vluchthaven. Nu nog de lange zit van 13,5 uur naar Santiago. Vlucht LA1706 naar Madrid en vlucht LA5404 naar Santiago.
Terwijl ik wat probeer te slapen gedurende de lange vlucht is dat niet echt gelukt, het is een vlucht met veel turbulentie. Gelukkig is het wel een veel moderne en grotere vliegtuig t.o.v. de eerste vlucht, dus nu met de mogelijkheid om filmpjes te kijken.
Om iets na half tien lokale tijd land het toestel, met een mooie aanvliegroute tussen de bergen in. Gezien ik vrij achterin zit duurt het even voordat ik uit het toestel ben. Nog even wat geld wisselen, door de douane heen, wat redelijk snel ging en bij de bagage band heb ik geluk, want ondanks daar zowat iedereen van de vlucht staat kan ik mij koffer snel van de band pikken.
In de ontvangst hal staat de chauffeur al te wachten. En om iets voor elf uur sta ik in het hotel. Het ligt in een van de vele verschillende wijken die Santiago kent. Een moderne wijk met veel glazen toren flats. Zo heb ik een kamer op de tiende etage.
Snel even opgefrist en de taxi en ontbijtbox voor morgen ochtend geregeld, gezien ik om 4.30 lokale tijd naar de luchthaven moet.
Daarna de stad in geweest, althans een van de stadcentra. Want elke wijk heeft zijn eigen cwbtrun. Met een heuvel midden in de stad worden de wijken een beetje van elkaar gescheiden. Tijdens een flinke klim en ik merk dat ik toch even moet wennen aan de temperatuurverschil. Een etmaal geleden was het net boven het vriespunt en het landschap een beetje wit. Hier is het 30 graden en een blauwe lucht, en de sneeuw zie je op de toppen van de bergen liggen waar de stad aan omgeven is.
Een mooi uitzicht bij kasteel Santiago over de verschillende wijken, waaronder de wijk waar mijn hotel ligt met het hoogste gebouw van Zuid-Amerika. Nog even een lekker koud biertje gedronken op een van de vele gezellige wijken met terrasjes.
Om iets voor vijf uur, en 17 km later kom ik enigszins vermoeid terug bij het hotel. Na een douche toch even 2 uur geslapen. Nu op het terras bij het hotel aan het genieten van een lekker welkomst drankje. Zo wat eten en dan snel slapen.
Vandaag een zeer vroege wake-up. Als je het in de tijdzone van Chili bekijkt, voor Nederlandse begrippen was het uitslapen. Om 4.30 uur stond de taxi klaar om me naar de luchthaven te brengen. Het hotel had een mooie en lekker ontbijt box gemaakt. Om 5.00 uur na wat rommelige verwerking met de incheck computer was het tijd voor een grote kop koffie. Samen met de koffie heb ik heb ik mijn ontbijt opgegeten terwijl ik nog een klein uurtje moet wachten voor het vertrek naar Patagonië. Het is de derde vlucht LLA277 in de rij naar Balmaceda.
Met een vlucht van 2,5 uur, ben ik 2.000 km zuidelijker in Chili aangekomen. Op de luchthaven van Balmaceda wat tegen de grens van Argentinië ligt. Een klein vliegveld in een gebied wat bekend staat als de woestijn van Patagonië. Aangekomen in deze klene luchthaven is het een klein stukje naar de baggehal. Maar het woord hal is een beetje overdreven. Twee bagage banden zijn er maar. Direct om het hoekje zit het autoverhuur bedrijf. Na de nodige papierwerk en een rondje om de auto te hebben gemaakt, maar ik me klaar om de auto eigen te maken in Chili. En dat gaat snel, onderweg nog even mijn telefoon aangesloten zodat ik muziek van mijn telefoon kan luisteren. In een uurtje ben ik de provincie hoofdstad Coyhaique. Even een rondje rijden in de stad om een parkeerplekje te vinden. Een wandeling gemaakt door de winkelstraat. Wat boodschapjes gedaan en daarna naar Puerto Aysen. Een mooie route tussen de bergen door. Het dorpje zelf is niet zoveel. En de haven stelt niks voor. Vroeger was dit de aanlegplaats voor de zeeschepen. Maar de rivier is dichtgeslipt dus is er geen grote zee haven meer. Daarna een stuk op de route 7. De Carretera Austral gereden. Vooral het onverharde stuk was zeer mooi. Je voelt zo zo nietig in dit landschap. Met bijna geen huizen. Een klein dorpje Villa Ortega is de enige vorm van bewoning op deze 60 km lange route. Met slingerende weg, over houten bruggetjes heen en een landschap dat zo mooi is, ik kan het niet beschrijven, zo iets indrukwekkendste heb ik nog nooit gezien. Elke 10 minuten veranderd het uitzicht.
Om half vijf aangekomen in mijn hotel voor vandaag. Met ook hier weer een fanatische uitzicht vanaf mijn balkon. De temperatuur is nog zo'n 20 graden. Zo even lekker eten en nog even genieten van het landschap daar waar ik morgen een lange autorit voor de boeg heb.
Na heerlijk geslapen te hebben, met de deur van het balkon open. Dus heerlijk schone natuurlucht kunnen inademen de hele nacht. want het hotel ligt aan de rand van de stad, maar wel in het bos. Na een zalig ontbijt met alles er op en er aan alleen een slappe koffie, maar daarentegen waren er meerder heerlijke fruitsapjes beschikbaar. Na het ontbijt vertrokken verder naar het zuiden. Eerst even tanken gezien ik heb gelezen dat er de eerste 300 m geen tankstation is. Vanuit Coyhaque eerst terug naar de luchthaven, althans, want vlak daarvoor de weg naar afrit naar Peurto Guadal. Ik kom toch nog een tankstation tegen in het dorpje Villa Cerro Castillo. Dat is goed om te weten voor de terug weg als ik de auto volgetankt bij de luchthaven moet afleveren en dit de tankstation is het dicht bij de luchthaven is. Maar dat is niet zo interessant.
Het landschap waar ik voor in Patagonië ben, is ook vandaag weer indrukwekkend, en het veranderd wederom elke 10 minuten compleet. Het enige wat het zelfde blijft zijn de bergen. Die zijn er nog steeds en hoog, zodat er regelmatig sneeuw op ligt. Terwijl de temperatuur vandaag een aangename 20 graden is. Het is rustig op de weg, zo nu en dan kom ik een paar fietser tegen. Ik had al gelezen dat er mensen zijn die de Cerreta Astral helemaal fietsend afleggen, maar dat zijn er best veel, wetende dat deze ruim 2000 km lang is en waarvan de helft onverhard is en dus met veel bergen. Respect voor die gasten. Verder kom ik zo nu en dan een groepje motorrijders tegen. Verder auto’s en kleine trucks. Geen grote vrachtwagens want die kunnen niet over de vele kleine bruggen.
De verharde weg stopt al bij Laga Verde. En dat betekend dat weg onverhard is geworden, soms zo goed dat je met 70 km per uur er over heen kon rijden, maar soms zo slecht dat zelfs 10 km per uur te hard is. Ik ben blij dat ik een vierwiel aangedreven auto heb, want soms zijn de helling zeer stijl en de ondergrond van lossen stenen werkt dan ook niet mee. Het stuk onverhard is bij het gehucht Rio Murta in eens verhard geworden dat is eens een verademing met rijden, maar als ik een bocht om ga moet ik vol in de remmen, want deze luxe was afgelopen, het was weer onverhard. Na 5,5 uur rijden, enig zins vermoeid kom ik in Punto Rio Tranquilo. Een klein dorpje waar verschillende boten naar de marmeren grotten gaan. Zo heb ik daar mijn excursie voor morgen om 9.00 uur geboekt. Maar later blijkt dit niet zo’n slimme actie te zijn. Want de 45 km naar mijn hotel locatie blijkt nog 1,5 uur rijden te zijn. Daar aangekomen, wat net buiten Peurto Guadal ligt het op de helling aan het grootste binnenmeer van Chilli Generale Carrera Lake wat doorloopt in Argentinië. Het uitzicht is verbluffend en de verschillende locaties liggen ruim uit elkaar sommige zijn huisjes, andere koepel tenten en ik heb een piraten bootje. Echt grappig en knus. Voor morgen een ontbijt box geregeld zodat ik toch op tijd bij de boor excursie kan zijn.
Nu even ontspannen en genieten van rust en de fantastisch omgeving.
Ik kom er achter dat ik zuidelijker ben waar ik ooit ben geweest. Dit punt ligt zuidelijker dan het zuid puntje van Nieuw Zeeland op de aardbol. Nu realiseer ik me wel dat ik nog in Chili ruim 2700 zuidelijker ga en daarna nog eens zo'n 1000 km in Argentinië. Als ik een uurtje op het balkon van mijn bootje heb gezeten merk ik dat zon zeer intensief is en ondanks dat ik me had ingesmeerd met zonnebrand dat ik aan het verbranden ben. Opletten voor de komende dagen dus.
Rustig wakker geworden door de golven die rustig vlak bij pirate-house bootje aan de kust rollen. Heerlijk geslapen. Een krappe douche en doordat het warme water heel snel op was ook heel snel echt wakker door een lading koud water. Met een ontbijt box naast me vertrokken naar Punto Rio Tranquilo waar de marmeren grotten in de buurt liggen. Warm aangekleed en met een poncho en reddingsvest met 10 andere in een kleine boot het grote meer op. We doen meerdere stops aan. Bij een klein eiland wat vroeger werd gebruikt voor mijn bouw van koper en zilver maar gezien de status van het schip wat er half tegen aan ligt verwacht ik dat dit al weer enige tijd geleden is. Daarna naar verschillende punten waar de marmeren grotten liggen. De kleuren zijn indrukkend helder en met de gouden strepen of blauwe vaag die er over heen ligt. Met de weerspiegeling van het smaragd blauwe water en de bergen op de achtergrond geeft het vele mooie foto's. De boot kan in vele gevallen er een stuk in varen omdat ze soms best groot zijn. Zo hebben de twee grootste ook typische namen als de kathedraal en de kerk. Op de terug weg met de boot is de wind flink aangewakkerd waardoor de boot flinken klappen maakt. De vrouw die voor me zat wilden perse daar wilden zitten gaf ze te kennen bij het instappen. Maar je kon je daar niet vasthouden en werd dus ook van haar stoel geworpen en belande op de bodem van de boot enigszins onder genot van de rest van de boot. De gids liet ook duidelijk merken dat hij haar had gewaarschuwd.
Daarna de weg terug waar ik gisteren nog 1,5 uur over deed werd nu bijna 2,5 uur omdat ik zoveel mogelijk keer gestopt was voor de verschillende foto’s te kunnen maken. Zo kwam ik ook nog een paar Condors tegen wat heel uniek blijkt te zijn gezien deze enorme vogels zich vaak op de hogere regio's laat zien. In het dorpje Puerto Guadal nog even wat rond gelopen, maar daar is niet zo veel te zien. Het is een slappend dorpje, met 500 inwoners. Het supermarktje is kleiner dan mijn voorraad kast.
In de middag even weinig gedaan genoten van het mooie uitzicht en wat gelezen.
Voor eerst deze reis geen wekker hoeven zetten, dus gewoon wakker geworden op het moment dat ik uitgesapen was, wakker geworden door wederom door de golfjes die aanspoelen en het zonlicht wat naar binnen schijnt. Ik zie een mooie blauwe lucht dus dat beloofd wat voor vandaag.
Na een lekker en stevig ontbijt stond vandaag een bezoek aan de zuidelijke stad van de provincie naar Cochrane. Nu is de stad niet zo interessant, let wel het heeft 10 straten en dat is het, men noemt dat hier een stad, omdat er een ziekenhuis en tankstation is. Maar de bezienswaardigheden onderweg waren de reden van deze reis. Het eerste was het meer van Peurto Bertrand. Gezien de zon nog vrij laag stond gaf dit een mooie foto van de besneeuwde toppen van de bergen die weerspiegel in het blauwe-groene water. Iets verder passeer ik het gelijknamig dorpje en kom ik naast de rivier de Rio Bakker te rijden. Een brede en snel stromende rivier wat vanuit Lago Betrand, wat waar uit grote Lago Grand Carra komt en uiteindelijk uitstroomt in de grote oceaan.
Zo na een korte wandeling bij een mooie waterval gestaan waar het Rio Nef samenkomt. Alleen is de waterkleur van deze rivier bruin, dus het lijkt wel een inktpot hoe die kleuren worden samengevoegd in het heftige water geweld.
Iets later na een flinke klim de bergen in waar de weg maar steeds smaller wordt en je hoopt geen tegenliggers tegen te komen, want een vangrail is er niet, en de randen van de grevel weg bestaat uit los liggend stenen dus een verkeerde stuurbeweging beteken een paar 100 meter het ravijn in. Alleen kom je dus wel tegenliggers tegen, gelukkig rijd iedereen stapvoets langs elkaar. De spiegels raken een keer elkaar. Ongeveer op de top, de hoogtemeter in de auto geeft 820 meter aan een mooi vergezicht waar de Rio Bakker uit de smalle kloof komt en de hoek omgaat. Het punt het Mirador La Confluncia.
Weer een stukje verder de ingang van National Park van Patagonië. Het is heel bijzonder want hoewel de route maar 12 km is naar een informatie center, veranderd het landschap compleet. Weer een andere gezicht van Patagonië. Ik wordt nog even getrakteerd op een paar conders die vrij dicht bij zijn. Tevens een kudde lama's, Alleen zijn het geen lama's, ze lijken er enorm op maar heten anders, ik moet de naam even opzoeken. Ze blijven gewoon midden op de weg staan en kijken ze in grote getalen aan, met een blik van … ja en nu… Maar als ik langzaam verder rijd gaan ze dan toch, al is het gestaag, opzij.
In Cochrane even een hapje gegeten en toen de weg weer terug. Om iets na half vijf kom ik terug bij het hotel, enigszins vermoeid, want de grevel wegen vragen toch flink wat concentratie.
Morgen wordt een reisdag, met de weg terug naar Balmaceda, een vlucht naar Peurto Montt en weer een autorit van een paar uur naar Huilio-Huilo. Zal pas om half tien daar aankomen.
Vandaag is een lange dag geworden, na een snel ontbijtje, in de auto naar luchthaven in Balmaceda, een autorit van ruim 4,5 uur. Ik begin het onverharde weg rijden aardig te wennen. Maar ik moest wel doorrijden dit maal gezien ik een vlucht moest halen. Dus geen fotostop, nu was dat ook niet nodig gezien ik deze weg al een keer gereden had. Op tijd op de luchthaven, auto ingeleverd en daarna even wachten voor de vierde vlucht LA1162 naar Peurto Montt. Deze had alleen een half uur vertraging. Een vlucht van vijf kwartier brengt me in de grote stad Puerto Montt. Dit heeft tenminste een luchthaven van enige omvang. Let wel, het is nog kleiner dan Eindhoven Airport. De auto opgehaald een Kia Sonet. Wel met aanzienlijk minder motor vermogen dan de auto hiervoor met zijn 4 wielaandrijving. Maar daar is hier geen noodzaak voor, de wegen zijn hier goed.
Nog snel even wat boodschapjes gehaald omdat de komende dagen door te komen. De autorit, veel over de snelweg brengt me naar Huilo Huilo. Het eerste deel, vooral snelweg is veel vlak met de bergen ver in beeld. Het tweede deel van de rit zijn hevels en bergen. Ik zie de vulkanen liggen. Het gebied staat bekend om zijn vele vulkanen. Het is intussen kwart over tien en dus donker, dus ik kan niks zien van de bosrijke omgeving. In het donker in de bergen rijden is ook even wat nieuws.
Mijn huisje, nummer 5 ligt redelijk in de buurt van de ingang van het bosrijke natuurpark waar de overnachtingslocatie is. Het is maar 10 minuten lopen kom ik achter op de volgende dag als ik terug loop.
Al met al een vermoeiende dag, maar met een twee glaasjes wijn wat kaas en verschillende soorten worst wordt in mijn blokhut en wordt sluit ik de dag af.
Daar waar ik de afgelopen dagen wakker werd van de golven, zijn het nu de vogels. Ook geen straf om wakker mee te worden. Wat langer geslapen, gezien het gisteren ook wat later was geworden.
Na een eigen ontbijtje in mijn keuken… Ja ik heb een bungalow met een boven etage als slaapkamer en beneden de keuken, woonkamer en badkamer. Een soort loft. Alles van hout dus een sfeervolle locatie.
Tussen de bomen door zie ik in eens de toppen van bergen. Het moeten vulkanen zijn die ik gisteren avond ook heb zien liggen. Alleen zie je deze niet in het bos. Halverwege de middag terug bij mijn bungalow. Rustig aan gedaan in de schaduw gezeten en wat gelezen. De aangename 25 graden en een lichte wind maakt het goed vertoeven.
Vandaag weer een stuk reizen. Na een eigen ontbijtje was het tijd om de mooie bosrijke omgeving te verlaten en weer zuidelijke te rijden. Een groot deel van de route was hetzelfde als op de heenweg, maar gezien ik nu genoeg tijd had en dat er daglicht was, regelmatig een stop gemaakt voor een fotoshoot. Ter hoogte van de stad Osorno de snelweg verlaten om middels kleine (deels onverharde wegen) rondom Lago Llananquihue te rijden. Gezien het zondag is en dus een vrije dag voor de bewoners van Chili is het best druk bij de strandjes. Nu is het ook lekker weer, dus ik snap het wel. Een mooi route voor de Osorno vulkaan langs. Gezien het een kraakhelder lucht is, steekt deze met zijn witte top goed af tegen de blauwe lucht. Nu zijn de Japaners zo trots op hun vulkaan maar deze mag er ook wel zijn.
Om even na half vier kom ik aan bij het Boetiek hotel. Even wat anders dan het laatste twee verblijven. Een gezellig klein hotel met een grote woonkamer waar het voor het eten een drukte is met de gasten. Zal het komen door de gratis koffie?
Nog even de stad Puerto Varas in geweest. Een half uurtje lopen naar het centrum. Een gezellig stad, maar het waait enorm hard. Nu staat Patagonië er wel om bekend, maar het is wel even wennen daar waar het de afgelopen dagen niet zo extreem was. Nu ligt het wel aan een groot meer, dus de wind heeft alle ruimte en het is lekker warm. Ik lees dat het in Nederland nu zelfs een laagje sneeuw ligt. Ik ben niet jaloers, geef mij deze 25 graden maar.
Bij het informatie centrum wat info proberen op te halen maar dat was vrij beperkt dus in het hotel nog wat meer opgevraagd voor een mooie lange wandeltocht voor morgen, hier een half uur rijden vandaan.
In de avond een restaurant in de buurt bezocht, ik heb zin in een groot stuk vlees en er is een steak restaurant om de hoek.
Na een heerlijke lange nacht geslapen te hebben, was het na het ontbijt, waar ik een tijdje met een internationaal fiets gezelschap heb zitten te praten was het tijd om in beweging te komen. Met de auto een klein uurtje rijden naar de Vicente Perez Rosales National Park.
Het ligt eigen aan de voet van de Osorno vulkaan. Je kan hier vanuit met de boot over de Lago Todos los Santos naar het afgelegen plaatsje Peulla, vanuit hier kan je de grens over naar Argentinië. De weg stopt hier. Ik heb een 3 uur lange wandeling gemaakt op de voet van de vulkaan. Alleen zitten hier heel veel dikke vette vliegen. Dat maakt de wandeling een stuk minder leuk. Terwijl ik ze aan het wegslaan ben glijd ik ook nog eens uit op de onstabiele ondergrond van het lossen zwarte gesteente van de vulkaan. Gevolg een flinke glijpartij op mijn buik bergafwaarts. Wat schaafwonden op mijn knieën en onderarm omdat ik net mijn fotocamera vast had heeft mijn rechter onderarm de glijpartij mogen opvangen. Gelukkig wat water bij me dus schoon gespoeld, maar dit zal wel een paar dagen blijven prikken.
In de loop van de middag terug bij het hotel, na een douche even de stad in geweest. Gezien dit de eerste (na Santiago) een beetje centrum heeft. En naar verwachting zal dit ook wel weer even duren voordat ik weer een stad zal zien, ik verwacht dat de volgende stad van enige omvang pas Buones Aires zal zijn.
En ijsje gegeten aan de rand van grote meer met uit zicht op de vulkanen, terwijl het een aangename 24 graden is en de wind een minder krachtig is dan gisteren.
Vanavond de koffer pakken want morgen weer en vlucht en lange autorit voor de boeg naar de meest zuidelijke stad van Chili.
Het was weer tijd om verder te reizen, ondanks het heerlijke klimaat en mooie omgeving. Na het ontbijt om half acht een korte autorit naar luchthaven Puerto Montt, daarna een vijfde, twee uur durende vlucht naar Punta Arenas het zuidelijkste punt van Chili in de reis. Dit is de meest zuiderlijkste stad van Chili, er zijn nog een paar dorpjes, maar na deze stad stopt de wereld wel zo’n beetje voor Chili. Ondanks dat ik de stad nog even had willen ontdekken zat er niet meer in dan even rondrijden en op zoek naar een supermarkt. Mijn vlucht had namelijk 1,5 uur vertraging en ik had een tijdslot om voor 21.00 uur door de toegangspoort van het nationaal park heen moet. Daarna sluiten ze deze namelijk. Een autorit naar Torres del Pain, een autorit van bijna 5 uur in mijn 4x4 Subari. Een pittige auto. Ik ben blij dat ik dit keer geen hoge Hyundai Tuscan heb gekregen want het waait hier enorm hard. Ik had moeite om door de wind de vliegtuig hal te bereiken vanuit het toestel. Iemand voor me had iets in zijn hand, maar niet goed genoeg vast had en dat was voordat je het weet ook weg. En dan is dit nog normaal. In Nederland zouden ze een code rood hebben afgegeven. Na het ophalen van de bagage en ophalen van de auto het eerste stuk van 1,5 uur was eigenlijk best saai. Een vrijwel rechte weg en een landschap waar werkelijk niks is. Geen boom, geen struik, geen bloementje, schapen,… helemaal niks.
Ik kom op een gegeven moment achter een vrachtwagen te rijden en ik moet al flink het stuur vast houden om binnen de lijntje te blijven, maar deze maakt het bonter, de truck rijd om rechter strook, dus van tegenliggend verkeer en de aanhanger rijd om de juiste, linkerbaan. Als er een tegenligger is, en die zijn er niet heel veel, dan komt de aanhanger dus in de berm terecht met veel stof als gevolg. Als twee vrachtwagens elkaar moeten passeren gaat dat stapvoets.
Iets later zie ik ook een vrachtwagen combinatie op zijn zij liggen. Het verbaast me niks met deze wind.
Nu deze anderhalf uur rijden komen wat heuvels zodat er even minder wind is. Althans dat lijkt totdat ik uit de auto stap om een foto te maken en ik krijg met moeite de portier open. Heel bijzonder dat het zo hard kan waaien. Dat verklaart ook de lastige vaar route door het Straat van Mageliaan. En dat is dan nog zonder de kaap Hoorn te hebben afgerond. Ik ben benieuwd wat me te wachten staat in Ushuia, dat ligt helemaal open aan de oceaan.
Na de heuvels komen de bergen en ook de eerste bomen en strijken. Let wel de bomen zijn niet hoger dan 2 meter. In de stad Peurto Natalas kom ik na 3 uur rijden aan waar ik over een paar dagen verblijf. Ik moet daar even tanken, want hierna is er geen tankstation meer.
Daarna rijd ik het nationaal park in, met enorme bergen en langzaam komen de bekende bergen in beeld. Mooi in het zonnetje.
Mijn hostel voor de komende 3 dagen heeft een magisch uitzicht. Het is enigszins verouderd, maar dat was bekend. In het restaurant wat gegeten, niet de beste maaltijd die ik in Chili heb gehad, maar ja wat doe je anders, 1,5 terug rijden is ook geen optie.
Een intensieve dag, maar blij op een van de hoogtepunten te zijn aangekomen.
Vandaag was het tijd om het nationaal park te ontdekken. Gezien ik door de buren om half zeven werd gewekt, terwijl ik juist vandaag een keer kon uitslapen, zat ik al vroeg een het ontbijt. Om iets voor acht uur zat ik in de auto voor een route met de auto rondom een aantal meren en uiteraard het enorme bergmassief. Een fantastische dag, wel bijna 200 foto gemaakt van de zeer bijzondere omgeving. Het hotel ligt aan Lake Pehoe. Zo heb ik de waterval (Mirador Salto Grande) bezocht die het water van het meer Lago Nordenskjold in de Lake Pehoe laat stromen.
Zo ook even langs Lake Sarmiento gereden voor mooie gezichten op het bergmassief de Cuernos del Paine, Verder ging de route naar het meer Lake Azul. Nu zijn alle wegen hier grevel wegen en dus is het intensief rijden gezien de vele bochten en stijgingen en daling, maar mijn vierwiel aangedreven auto, \ laat me niet in de steek.
In de middag even een handwasje gedaan om de kleren voor een tweede maal te kunnen dragen de tweede deel van de reis. Voordeel van de harde wind, het was bijna allemaal aan het eind van de dag droog doordat ik de ramen en deur tegen elkaar open had gezet. Verder even ontspannen want ik merk dat ik best moe ben bij de autoritten, gezien in de avond ook gelijk in slaap val en voor mijn wekker, of de buren wakker wordt, en dat is vaak gewoon 8 uur later. Dus een flink aantal hoofdstukken in het intussen tweede boek gelezen en even rustig aan gedaan.
Verder nog wat administratie door de toegangspas van het nationaal park in Argentinië aangeschaft die ik over een paar dagen nodig heb nadat ik van de touroperator het antwoord heb gekregen deze het beste van te voren kan aanschaffen.
Morgen een excursie op Lago Gray om de gletsjer te bezoeken en het zuidelijke deel van het nationaal park ontdekken en nog een twee tal kleinere wandelingen gepland. Gezien mijn knieën nog vrij pijnlijk zijn van de uitglij actie is een stevige klim even geen optie nu. Gelukkig is mijn arm vrijwel pijnloos nu. Alleen flink wat schaafwonden die naar verwachting wel wat littekens zullen opleveren.
Vandaag weer vroeg op. Om 7.00 uur zat ik aan het ontbijt en ik was ook de eerste in het restaurant, want er stond een excursie op het programma: een boottocht naar gletsjers op Lago Grey. Dit meer ligt 45 minuten rijden van mijn hotel. Alleen was het regenachtig en de wolken hingen laag. Hoewel dat relatief is gezien je hier ook al op 800 meter hoogte zit. Dat voorspelde niet veel goeds. Maar goed, de excursie was geboekt.
Terwijl ik naar Lago Grey rijdt is het gestopt met regenen en komt het zonnetje voorzichtig door de wolken, gaat het dan toch goed komen. …? Vanaf de verte is de gletsjer te zien. Maar je moet eerst 10 minuten nog met de auto rijden en daarna 40 minuten lopen. En dat waren 40 best zware minuten gezien het grootste gedeelte over kiezelstrand/landbrug lopen was en dat loopt voor geen meter. Maar ik kom toch als een van de eerste aan bij de boot, en intussen schijnt het zonnetje, al is het een beetje waterig. Het is even wachten totdat iedereen aan boort is, want een ouder stel en dat zeg ik met mijn 50 heeft erg veel moeite met de kiezelstrand en daar moet de boort met zo'n 100 man dus op wachten. Zodra ze aan boort zijn vaart de bood naar de eerste gletsjer. We zullen drie gletsjer aandoen, eigenlijk is het dezelfde maar komt op 3 verschillende plaatsen in contact met Lake Gray. Zijn naam is trouwens niet origineel. Het komt omdat het grijs is. En dat komt, wordt me uitgelegd door 3 zaken. Het is enorm diep. Bijna 700 meter, ten tweede er liggen enorme hoge bergen omheen die de lichtinval tegenhouden en de derde de snelheid van het smelten van de gletsjer is zo snel dat het te weinig kalk houdend is. De gletsjer is een van de drie die in Nationaal Park Torres del Paine ligt. Met zijn 300 km lengte is het wel een van de langste. Over 2 dagen zijn broertje bekijken in Argentinië. Wat hemelsbreed hier niet eens er ver vanaf ligt, maar er loopt geen weg.
Terwijl we naar de eerste gletsjer varen passeren we een paar afgebroken grote stukken ijs. Die een mooie blauwe gloed hebben. De bemanning haalt nog wat kleinere stukken ijs aan boord die bij het drankje wordt geserveerd. Helder en koud dus.
Een paar mooie watervallen die in verhouding met de enorme bergen klein lijken, maar als je het vergelijkt met de bomen er om heen, zijn ze toch al snel 30 meter hoog.
Bij de tweede en derde gletsjer is de zon intussen door gekomen en de blauwe gloed is nu ook hier zichtbaar. De muur waar je tegen aan kijkt is hier zo'n 12 meter hoog (uit het water) en dus 80 meter totaal want de rest ligt onder water.
De wind is komen opzetten waardoor het vrij koud maakt op de bood. En ondanks 3 lagen kleren, 2 mutsen zal ook ik op een gegeven moment naar binnen moeten vluchten, daar waar intussen bijna iedereen al zit. Mijn handen tintelen van de kou als ik weer binnen zit.
Iets na 13.00 uur zijn we terug en begint de 40 minuten wandeling terug naar de auto. Op de terug weg in de auto naar het hotel nog een paar foto’s gemaakt van de bijzondere omgeving. Mos in de vorm van gele bollen in combinatie met de groene bomen/struiken het lichtblauwe water en de zwarte met sneeuw bedekte toppen van de bergen zorgen er voor dat zowat alle kleuren van het kleurpallet in een foto te vangen is.
Om 15.00 uur terug in het hotel en onder het genot van een kop koffie in de lobby van het hotel van de magische uitzicht aan het genieten van het bekende bergmassief.
De tijd in het nationaal park zat er op. Helaas maar de reis gaat verder. Na een rustig ontbijt en een extra kop koffie zat ik om 9.00 uur in de auto om terug te rijden naar Puerto Natales. Daar waar ik op dag 9 langs was gereden. Dit keer kies ik er voor gezien ik dit keer genoeg tijd heb om een aantal stops onderweg te maken, want het landschap blijft zo indrukwekkend. Mijn eerste stop de waterval van Salto Chico Falls, op zich niet speciaal. Maar op de achtergrond het bergmassief met de toppen in de sneeuw maakt het wel een mooie foto. Zeker nu vandaag het weer opgeklaard is er een blauwe lucht met wat wolkjes is.
De volgende stop met een kleine wandeling was bij de toegangspoort van Torres del Paine bij de Serrano rivier. De derde stop was bij Mirandor Curandos del Paine. Hier vloog een conder nog zo van dicht bij langs, alleen had ik mijn camera nog niet uit mijn tas gehaald, want hij was niet verder dan 10 meter verwijderd, met zijn reikwijdte van bijna 3 meter een enorme vogel die zweeft op de wind.
In Peurto Natalas aangekomen nog even doorgereden maar vlak na het stadje stopt ook de wereld, er is geen weg meer. Eerst nog een haven maar daarna is het echt over. De weg stopt ook.
Deze stad was vroeger een belangrijke haven stad voor de cruise schepen die van en naar Argentinië varen. Met een diepe zee haven was dit de eerste aanleg haven na Punta Arenas en vanuit het noorden vanuit Puerto Montt. Je ruikt wel de zee, maar die is ver achter de bergen gelegen. Ik begreep dat het zeker 12 uur duurt voordat een schip in open oceaan is. Maar het ziet er hier een beetje troosteloos uit.
Na inchecken in Het boetiek hotel, de auto ingeleverd en een wandeling door de stad gemaakt, maar het stelt niet zoveel voor. Om half vijf terug bij mijn hotel en in de woonkamer het restje wijn opgedronken en even wat spullen klaar gemaakt voor de reis naar Argentinië morgen. Ik krijg ook de bevestiging van de transfer binnen en de papieren voor de reis in Argentinië.
Na een onrustige nacht door het nachtleven in de buurt ging mijn wekker af om half zes. Want om 6.15 uur stond de bus(je) klaar voor de transfer naar het busstation te brengen. Het was daar een drukte van je welste, maar de chauffeur was zo behulpzaam om me naar de juiste ticket balie te brengen. Daarna gelijk in de bus kunnen plaatsnamen. Iets na 7.00 uur vertrok deze, voor het tweede deel van dit avontuur. De reis in Argentinië. Met de bus de grens over naar Argentinië.
Na een dik uur rijde kwam de bus aan bij de grenspost van Chili. Dus iedereen de bus uit, en er stond al een bus voor ons, dus even in de rij aansluiten, voor het inleveren van de PDI en de stempel in het paspoort. En ondanks dat er was aangegeven dit PDI formulier niet te verliezen, zijn er natuurlijk altijd mensen die deze kwijt zijn. Dus daar is het dan op wachten… zucht heerlijk dat reizen met meerdere toeristen.
Dan komt de bus een kleine 15 minuten verder rijden door een kaal landschap en dan komt de tweede grenspost die van Argentinië. Gelukkig gaat het hier sneller en zijn we binnen 15 minuten met de bus onderweg naar El Calafate. Het landschap is kaal en saai. Het stuk wordt ook wel de woestijn van Patagonie genoemd. Het is een heuvel landschap, met vooral zand en her en der wat kleine bomen of stuiken. Zo nu en dan nog een lama of een struisvogel maar verder is er niks.
Na een uur of 4 rijden komen in de verte de bergen van de Andes weer in beeld. Nu zie je zo nu een dan een boerderij en schapen of koeien, maar nog steeds is het wel vrij kaal.
Om 13.00 uur komt de bus aan bij het busstation van El Calafate. Het is een middelgrote stad wat een beetje tegen de heuvel aangebouwd ligt aan het meer Lago Argentinio. Het oogt een beetje hetzelfde als Chili maar hier zijn niet de straten in een blokvorm aangelegd maar lopen de starten meer onwillekeurig. Ik loop vanaf het busstation via het info center naar mijn hotel. Het is maar 20 minuten lopen. Als ik aankom en incheck kijkt de receptioniste een beetje vreemd als ik zeg dat ik ben komen lopen…
Daarna even wat gegeten want het ontbijt was vanochtend een beetje snel en weinig. Toen even de stad in geweest. Eigenlijk is het maar één lange winkelstraat waar vooral restaurants, bars en toeristenbureaus zijn gevestigd. Nog even naar het meer gelopen, maar daar waait het enorm hard. Maar het is gelukkig niet koud. Ik loop in mijn korte broek hier. Dat is wat anders dan aan de andere kant van de bergen. Wel lekker om een lange wandeling te maken na 6 uur in de bus te hebben gezeten.
Nog even een biertje gedronken in het hotel en daarna een restaurant op gezocht in de lange winkelstaat, alleen eten ze hier nog later dan in Chili. Pas om 21.00 uur is het gangbaar om te gaan eten.
Gelukkig is de excursie morgen pas om 10.00 dat ik wordt opgehaald.
Eerst nog een leuk dingetje van gisteren. Ik ging de stad in om wat te eten en wilden nog wat geld wisselen, wel handig om wat contanten te hebben. Nu wist ik dat ze een beetje vreemde wisselkoers hanteren. De originele en de blue rate wisselkoers. Nu was ik al zowel bij de info center als de hotel er op gewezen om zo veel mogelijk met creditcard te betalen, want dan heb je de beste koers, dat geven ze aan. Maar welke dat dan is geven ze niet aan.
Ik kom eerst bij een geldwisselkantoor, maar die verwijst me door na het restaurant er naast want die hebben een blue rate tarief, veel beter voor toeristen, beetje vreemd. Maar goed. Ik naar het restaurant er naast, en wordt naar boven verwezen in een klein achterkamertje. Daar zit een vrouw met een telmachine, zo een beeld uit een maffia film. Geeft een vreemd gevoel. Ik geef aan dat ik euro’s wil wisselen en ze wijst op een briefje met handgeschreven de wisselkoers, die was 15% beter dan de originele. Dus ik heb 100 euro gewisseld en krijg een pak geld terug van een stapel geld van 6 cm dik. Met 2 elastiekjes er om. Het geld zit er normaal uit. Dat was de eerste vreemde gewaarwordingen. Toen heerlijk gegeten in het restaurant met een leuke dans en muziek voorstelling. Een zeer groot goed stuk vlees. Ik rekening af met creditkaart, dat was het advies en terug in het hotel zie ik op de app dat dit 25% betere wisselkoers is dan de originele koers. Vreemd die inflatie hier. Maar goed dat was gisteren.
Vandaag een excursie naar het nationaal park Los Glaciers voor een bezoek aan de Moreno gletsjer. Het is niet de grootste van het nationaal park maar wel redelijk eenvoudig bereikbaar. Je moet er nog steeds 1,5 uur voor rijden en 20 minuten lopen, maar dan sta je er wel heel dichtbij. En hij is wel enorm. Hij is onderdeel van het Zuid Patagonische ijsveld, wat goed is voor de twee na grootste zoet water reserve op de wereld. De rand waar de gletsjer het water raakt is het 60 m hoog en ruim 5 km breed, daarnaast is hij erg actief. Hij beweegt gemiddeld 2 meter per dag, dus je hoort het kraken en knallen en daarna vaak een stuk wat afbreekt. Alleen hij is zo groot dat je niet snel weet waar je moet kijken. Het is zover bekend de enige gletsjer ter wereld die zich niet terug trekt. Het zorgt er wel voor dat er veel (koud)water in het argentinomeer terecht komt. Regelmatig raakt de rand van de gletsjer het land en wordt de gletsjer in tweeën gesplitst waardoor de watermassa van de Canal de los Temanos wel met 30 m kan stijgen, in een korte tijd omdat het dan geen uitweg heeft. Ze hebben al meerdere malen explosieve moeten inzetten om de gletsjer dan open te breken. Hemelsbreedte ligt de Gray gletsjer die ik in Chili bezocht heb aan de andere kant van de Andes maar 60 km verder op. Alleen is dat dus een dag reizen met de auto hier vandaan.
Mooi om te zien met hoeveel geweld een stuk afbreekt of hoe de reeds losgebroken stukken ineens kunnen draaien in het water. Vooral als en er een boot in de buurt ziet varen die dan 3 dekken hoog is en als een roeiboot qua formaat heeft bij de ijsmassa. (of eigenlijk is het geen ijs maar compact sneeuw). Nog even met een boottocht van nog dichterbij gekomen en dan merk je pas hoe hoog hij is.
Een mooie ervaring en met een mooie busrit waar het landschap van groen bergen ziet veranderen naar de steppen in anderhalf uur de tijd.
Vandaag had ik niks specifiek iets op het programma staan, dus geen wekker gezet en gewoon opgestaan waarnemer mijn lichaam dat goed vond. Dus iets na 8.00 uur zat ik aan het ontbijt en hier heb ik mijn tijd voor genomen. Daarna een lange wandeling gemaakt in El-Calafate van bijna 4 uur. Door een natuur reservaat, Laguna Nimez waar zelfs flamingo’s zaten. Dat die hier voorkwamen was voor mij een verrassing. Maar er zaten nog meer soorten vogels, alleen de beesten blijven niet stil zitten als je er een foto van wil maken, erg vervelend. Maar ondanks dat toch ook mooie landschap foto’s kunnen maken. Daarna met een bus naar het gletsjer museum wat heel vreemd ver buiten de stad ligt, maar er gaat een shuttle bus elk uur dus dat scheelt 12 km lopen. Op zich wel een mooie museum, alleen na 2 uur heb ik het wel gezien, een beetje een herhaling. Wel veel mooie foto's. Daarna weer terug naar het hotel en even wat administratie gedaan voor morgen, vlucht, autohuur en bezienswaardigheden uitgezocht voor de volgende etappe naar het absolute einde van de wereld.
Vandaag was het tijd om weer verder te reizen, namelijk naar het meeste zuidelijkste punt van de reis, en eigenlijk ook, het einde van de wereld, want veel verder kan je niet meer. Ik zit terwijl ik dit schijf op de vierde en bovenste etage van het hotel en kijk uit over de stad Ushuia en de zee met de zeestraat “het Beagel kanaal” , aan de overkant van de zeestraat is nog een klein dorpje, namelijk Peurto Wiillems, dat ligt in Chili trouwens, maar is alleen per bood te bereiken. Er is geen vliegveld of weg naar dit eiland. De stad Ushuaia is tegen de berghelling gebouwd van hoge bergen in de omgeving. In de haven liggen 3 cruiseschepen die vanuit hier naar Puerto Varas (Chili), Puerto Montt (Chili) of naar de zuidpool varen. Of een haven in Argentinië, ze moeten door de Beagel kanaal te varen naar de open zee. Als je naar de zuidpool wil zit je nog 7 dagen op de boot.
Maar het verslag van vandaag. Vandaag kon ik na een uitslaap actie en een rustig ontbijt met de zesde vlucht naar zuidelijkste punt van de wereld met vlucht AR1864 vliegen. Hoewel de vluchten in Chili altijd te laat waren, hier in Argentinië is het andersom. We vertrokken 20 minuten te vroeg. De landing was wel de ergste die ik ooit had mee gemaakt, het toestel slingerde enorm, waarschijnlijk door de heftige wind die over de bergen en vanuit de oceaan komt. Maar gelukkig veilig geland. Was wel even spannend.
Op de luchthaven stond de medewerking van Sixt autoverhuur klaar die me alles uitlegde van de omgeving en ik had het papierwerk gisteren al verwerkt dus redelijk snel stonden we buiten en na een inspectie van de auto kon ik naar het hotel. De wegen zijn ook hier net als in Chili vol met gaten en serieuze verkeersdrempels, en gezien het een schakel auto is (de rest waren automaten) is het even wennen en natuurlijk slaat de motor af als ik de steile helling op moet naar het hotel. Even wennen weer.
Het is een modern hotel waar je de kamer moet openen met een pincode, en het belangrijkste ze hebben gratis en lekker koffie met koekjes. Maar daar heb ik later pas gebruik van gemaakt. Eerst naar het informatie center voor wat info en kaarten opgehaald. Daarna de bergen in en een bezoek aan de Glacier Martial. Dit stelde niet zoveel voor na de twee eerder bezochten grote jongens. Maar de wandeling door het bos langs de waterstroom met kleine watervallen was wel leuk. Wel een pittige klim van bijna 300 hoogte meters en ik merkte dat mijn rechterknie de val in Peurto Varas toch nog niet helemaal had verwerkt. Dus de laatst stuk totdat je met je voeten in de sneeuw stapt heb ik overgeslagen, want ik wil het niet forceren gezien ik dekomende week nog flink wat wandelingen heb gepland.
Het weer veranderd hier enorm snel. De ene moment waai je uit je jas en het volgende moment schijnt de zon en wil je jas uit doen want het is warm en weer 10 minuten later regent (druppelt) het weer.
Na 2 uur wandelen in de natuur ben ik rond zes uur terug in het hotel en geniet ik van het fantastisch uitzicht. Nog even een restaurant uitzoeken voor vanavond en informatie inwinnen voor de boottocht die ik morgen heb gepland door het Beagel kanaal.
Na een heerlijk, maar warme nacht in Ushuia, stond vandaag de boottocht door het Beagle kanaal op het programma.
Maar eerste nog even iets van gisteren. Gezien je hier aan de zee zit en het gebied is waar de King crab wordt gevangen kon ik er niet omheen om deze te eten. Terwijl ik in een klein restaurant zit uitkijkend op deze enorme maar mooie beesten in de vitrine, wordt deze aangevuld door een visser. Met zijn regenkleding nog aan en met een grote blauwe ton bij zich worden ze uit de ton gehaald en in het aquarium toegevoegd. Nou hoe vers wil je ze hebben. En ik moet zeggen, ze smaken ook best goed. Eerst een krab soep op een andere manier dan ik had verwacht. Geen crème soep, maar een heldere bouillon met flinke stukken krab. En als hoofd gerecht krab met een saus van zalm, het was overheerlijk en daarnaast een tweetal grote glazen wijn. Je zou verwachten dat het een godsvermogen kost, maar voor 35 euro was ik helemaal voldaan.
Vandaag dus een boottocht, een kleine wandeling naar de pier waar een aantal boten liggen en ook de grote oceaan cruiseschepen. Een tocht van bijna 3 uur over de beagel kanaal, met de besneeuwde toppen van de bergen in het Chileense Parc National Cabo de Hornos aan de ene kant en aan de andere de Argentijnse bergen die met zijn toppen in de wolken verborgen liggen. De regen blijft ons op de boot bespaard dat is even geluk hebben. We zien aan de kust dat het regent in Ushuia. We maken een stop op het eiland de Isla de Tierra del Fuego eiland wat zowat op de grens met Chili ligt. Hier is het eerste contact geweest met de Europese ontdekkingsreizigers met de lokale indianen. Ze hebben een paar hutjes en poppen neergezet zodat je een indruk kon krijgen. Daarna vaart de snelle boot door naar het eiland Isla lobos waar een vuurtoren staat en waar zeehonden, zeeleeuwen en een hele hoop vogels (lijken op pinguïns, maar ze kunnen vliegen dus dat zijn ze niet) zitten.
Daarna weer terug naar Ushaia waar we nog even langs de boot Costanere de Ushuaia varen. Een oud schip wat nog heeft mee gevaren op de invasie van D-Day. Maar heeft ook gediend voor de ontdekkingstochten naar de zuid pool. Iets waar ze hier erg trots op zijn.
Terug bij hotel, even omkleden naar iets minder laagjes kleren en daarna met de auto naar Laguna Esmeralda. Dit is op de weg naar Tolhuin naar het noorden. Het is even zoeken, een beetje vreemd want er is maar een weg hier…. Maar uiteindelijk ben ik er. En ik parkeer de auto en begin met een schitterende wandeling van 18 km (9 km heen en dezelfde weg terug) naar een fantastische plaats in de natuur. Een meer (betoverend blauw met de bergen er om heen, waar de sneeuw op de helling van de bergen ligt. Het was even werken en toch wel afzien want je moest er wel 300 hoogte meters voor overbruggen. Nu zou je denken dat het op de terug weg dan alleen maar dalen zou zijn en dus een stuk makkelijker, maar dat was niet het geval. Het was een mooie route en blij dat ik het gedaan heb. Hoewel het wel best pittig was. Onderweg nog een vos gezien in het schitterende landschap.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik op de zee uit en de zon schijnt lekker. Hopelijk is dat morgen ook het geval voor mijn laatste dag op deze bijzondere plaats als zuidelijkste stad ter wereld. Morgen naar werkelijk het einde van de wereld. Daar waar de weg ook stopt.
Vandaag de laatste dag in Patagonië. Na wat uitslapen (want het regende) en een lekker uitgebreid ontbijt kom ik in actie om dit keer met de auto naar het westen te rijden. De laatste 25 km van route 3. Hierna stopt de weg, en ben je werkelijk aan het eind van de wereld. Deze weg ligt voor het grootste deel in het nationaal Park Tierra del Fuego (vrij vertaald vuurland). Het is een onverharde weg, maar goed te doen met mijn 2 wiel aangedreven Toyota. De wegen zijn nog wat nat dus geen enorme stof wolken dit keer. Na wat foto stops van de groene en bergachtig omgeving met vele beekjes en stroompjes kom ik op de parkeerplaats aan waar de weg stopt. Je kan nog een kleine 3 km verder wandelen maar dan stopt ook die route. Het werkelijke laatste punt. Je staat op de grens met Chili en kijkt uit op een inham die uitkomt Beagle kanaal. In de rest van de omgeving is het alleen maar natuur, waar je als mens niet mag komen, het zijn beschermde natuurparken. En al zou je er willen komen, dan moet je steile bergen of brede waterwegen over.
In het park staan wat informatieborden over de oorspronkelijke natuurlijke bewoners van dit gebied die hier al duizenden jaren hebben gewoond. Een beetje vreemd gezien het hier in de winter nu niet bepaald prettig vertoeven is. Maar ik denk dat er genoeg vlees en vis is geweest zodat de mensen hier naar toe zijn getrokken.
Een tweetal korte wandeling van een uur gemaakt, maar ik merk dat de wandeling van gisteren nog in de spieren aanwezig is. Dus na twee van deze korte wandelingen houdt ik het voor gezien en rijd ik terug naar Ushuaia. Nog even een korte stop bij de spoorlijn die door de gevangen zijn aangelegd in de vorige eeuw om het gekapte hout te vervoeren. Het toeristen treintje vol toeristen nog even tegen gekomen ben blij dat ik er niet voor gekozen heb deze tour te boeken.
De auto volgetankt en geregeld dat ik morgen om 6.00 uur een ontbijt kan hebben gezien ik een vroege vlucht heb Buenos Aires waar ik intussen voor heb in gecheckt.
Een zeer vroeg en snel ontbijt deze dag. Want om 6.15 uur stond ik bij de incheck balie op de luchthaven van Ushuaia voor een vertrek terug naar het noorden, met de zevende vlucht (AR1886) naar Buenos Aires. Maar nadat ik mijn koffer had afgegeven en een boarding pas had opgehaald moest ik nog bijna een half uur wachten op iemand van het autoverhuurbedrijf. Ik had niet verwacht dat ik binnen 5 minuten al klaar was met inchecken. Alleen nu komt deze persoon ook nog eens 10 minuten later, maar hij is wel binnen een paar minuten klaar met het papierwerk en de controle van de auto. Dus nog even door de beveiliging heen en ook dat ging snel. Maar binnen 15 minuten begint het boarding. Een vlucht van ruim 3,5 uur brengt me naar de enorme grote metropool Buenos Aires. Als het vliegtuig de landing heeft ingezet vliegen we al een tijdje boven de stad.
Ik had redelijk snel mijn koffer, moest me even door een groep volgens mij Koreanen heen werken want die stond zowat op de band met ze alle schouder aan schouder, gelukkig zijn ze een kop kleiner en duw je ze zo opzij….
De taxi’s zijn goed geregeld. Door een code te scannen met je telefoon en je bestemming in te geven krijg je gelijk de prijs te zien. En je moet aangeven of je met cash of met card wil betalen en dan wordt de taxi opgeroepen. En voor niet minder dan 3,5 euro wordt ik in 20 minuten naar mijn hotel gebracht (ik was gisteren er al achter gekomen dat brandstof heel goedkoop is. Voor 12 euro had ik een halve tank benzine getankt).
Ik kon gelijk op mijn kamer ondanks dat het net pas 13.00 uur was en daar was ik blij mee want het is hier erg warm en de airco doet het goed in de kamer. Ik kleed me gelijk om want de winter kleren van Ushuaia waar het vanochtend 5 graden was zijn niet goed voor hier waar het nu al 33 graden is en het nog warmer wordt.
Ik maak een wandeling in de buurt van het hotel, in de wijk Palermo, en kies er voor om even wat te eten en een lekker koud biertje te drinken. (ook bijzonder goedkoop trouwens). Daarna een langere wandeling naar een verkeersplein met een monument. Die van de Magna Varta and de four Regions. Dit is een opstap plaats voor mijn bus tour de komende 2 dagen.
Als ik in de schaduw loop is het nog wel te doen met de warmte, maar zodra je in de volle zon staat/loopt begin je gewoon te smelten. Ondanks dat het tot over een best mooie en groene stad is kies ik er voor om terug te gaan naar mijn airco want mijn fles water is intussen ook leeg. Onderweg nog even wat drinken gehaald voor de komende dagen, maar die is voor een groot deel al op als ik na een tijdje op mijn kamer weer een beetje ben afgekoeld. Dus maar even wat kleren wassen voor de laatste week vakantie. Vanavond kennis maken met het zogenaamde bruisende leven in de stad.
Na heerlijk te hebben geslapen en een uitgebreid ontbijtje heb ik het me vandaag makkelijk gemaakt. Ik heb het hele rondje met de bus tour in de hop-on en hop-off bus laten rond rijden in de stad. Het was bijna een rondrit van 3 uur. Wel veel langer dan gedacht. Maar eerste een wandeling naar de opstap plaats, door de straten van de wijk Palermo. Elke straat-blok is weer anders, hoewel de straten alleen wel dezelfde blokvorm hebben. Maar bij het ene blok zijn veel winkeltjes en de andere heeft dan weer horecagelegenheid en de volgende helemaal niks. Wat het wel allemaal heeft zijn veel bomen.
Tijdens de bus tour op het bovendek was het met een windje goed vol te houden in de warmte. De bus rijd langs alle bijzonderheden, soms door kleine, smalle straten. Nu wordt in de reisgidsen Buenos Aires vergeleken met Parijs maar daar ben ik het totaal niet mee eens. De geschiedenis in de Franse hoofdstad is in geen enkele stappen in deze stad terug te vinden. Daar waar Parijs de geschiedenis van bijna 1400 jaar heeft, gaat de geschiedenis van Buenos Aires net 300 jaar terug waarvan de eerste 50 jaar niks meer van over is. De paleizen en gebouwen die je in Parijs terug vindt zijn hier niet te vinden.
De stad is in korte tijd heel erg uitgegroeid door een metropool waarbij de jaren 30 tot 60 van de vorige eeuw wel zijn art niveau bouwstijl heeft nagelaten, en de bouwwerken van de jaren 00 en 10 zijn in de nieuwe wijk zichtbaar met veel glazen hoogbouw. De rest van de stad geeft me een beetje het idee van een rommeltje, niet dat het vuil is maar, stoffig; op veel plaatsen wordt verbouwd, straten zijn kapot, weinig leven op straat. Wat zeker anders is, zijn de vele street-art, met muurschilderingen en gekleurde huizen.
Ik stap een halte eerder van de bus om via een andere weg terug lopen naar mijn hotel. Onderweg bij een bar/restaurant even wat gegeten en terug in mijn kamer even een siësta gehouden want ik merk da de warmte in de middag me weer iets te veel is geworden. Gelukkig is het morgen een heel stuk minder warm, alleen daarna ik Iguazu zijn de verwachtingen dat de temperatuur gaat oplopen naar de 40 graden.
Na een woelige nacht was het vandaag tijd om weer wat actief te worden. Maar eerst nog even wat over gisteren avond, wellicht was ik daarom woelig in mijn slaap.
.
Ik had een wijnbar gevonden op een paar blokken van mijn hotel vandaag. Daar lekker (veel) verschillende wijntjes gedronken en met wat tapas ook heerlijk gegeten. Dus even goed kennis gemaakt met de Argentijnse wijnen. Alleen toen ik op stond om te vertrekken en de zon al een geruime tijd onder was (zullen we het zo maar zeggen) merkte ik dat recht lopen lastig was. Niet dat iemand daar iets van merkt gezien de straten vol met kuilen zit…. Was een leuke avond zullen we maar zeggen.
Vandaag had ik de bus tour gebruikt en grote afstanden te overbruggen maar het werd vooral lopen. En dat waren veel kilometers, bijna 20 km die ik in een iets minder warme Argentijnse zon heb afgelegd.
De eerste stop nadat ik naar de bushalte was gelopen was waar de bekende begraafplaats La Recoleta ligt. De oude maar toch zeer goed onderhouden begraafplaats waar de rijken inwoners van de stad hun laatste rustplaats hebben gevonden. De graven zijn enorm. Ik was al onder indruk in Parijs (Cimeterie dus Pere Lachaise) maar daar stond ook veel oude graven. Hier is bijna alles zeer goed onderhouden. Zelfs de ‘straten' zijn beter onderhouden dan de echte straten in de stad.
De bekendste graf (voor mij) is een hele kleine, die van Eva Peron. Maar wel een van de drukste. Haar lichaam heeft de halve wereld moet afrijzen voordat ze hier in het familie graf werd bijgezet.
Daarna gewandeld Plaza Lavalle met het enorm theater Colon. Een stukje verder staat de enorme obelisk ter ere van de oprichting van de republiek Argentinië. Deze ligt op grote doorgaande weg de avenue 9 de Julio. Een 14-baans weg wat de stad doorkruist en mooie bomen met wat groen tussen de rijbanen groepen heeft liggen. Waar de bloemen van de bomen paars gekleurd zijn.
De volgende stad werd het belangrijkste plein van de stad, de Plaza de Mayo. Het ligt bijna aan de kust, met de kathedraal (die van buiten meer op een Romeinse tempel lijkt) en van binnen niet zo indrukwekkend is. Maar hier ligt ook het paleis van de premier. Een roze gekleurd gebouw, het zou zo uit India kunnen komen. Verder vooral banken en een leuk plein.
Daarna gaat de wandeling terug over de avenue 9 de julio een beetje de champ des Elisee van Parijs met de bekende kleding merken en de duurdere hotels die hier een locatie hebben.
Ik stap weer op de bus en een korte rit brengt me weer wat dichter bij mijn hotel, waar ik nog een bezoek breng aan de Evita museum. Was wel aardig maar had er iets meer van verwacht gezien het zo’n belangrijke vrouw is geweest voor de Argentijnse geschiedenis. Iets voor vijf uur komen ik terug bij mijn hotel, met enig zins stijven spieren, maar een lekker douche maakt de spiertjes enig zins weer soepel.
Nog even ingecheckt voor de vlucht voor morgen naar de laatste locatie. Morgen een late vlucht dus nog eerst in de ochtend nog even de stad in. Ik heb geregeld dat ik wat langer in de kamer kan blijven zodat ik me nog even kan opfrissen voor de bijna 2 uur durende vlucht naar het meest noordelijkste punt van deze reis.
Terwijl ik dit schrijf zit ik midden in de tropen. Het is net 20.00 uur geworden als ik een restaurant op zoek en het is al helemaal donker. Daar waar ik ruim een week geleden het pas om 23.30 uur donker zag worden om. En te bedenken dat ik nog steeds in het zelfde land ben. Al is het nu wel op het aller noordelijkste punt. Ik kan nog 100 meter lopen naar de rivier en dan is de grens met Brazilië.
De rivier die morgen heel belangrijk gaat worden.
Ik ben nu in het kleine plaatsje Puerto Iguazu. Het ligt midden in het regenwoud. Het heeft een gezellig centrum waar de restaurantjes zitten. Er is een onaangename hoge vochtigheid, maar gelukkig is er airco in mijn kamer. Het is klein hotel wat op loopafstand ligt van het 'centrum'.
Vanochtend heb ik eerst nog in de ochtend en een stukje van de middag de wijk of eigenlijk stadswijk Palermo in Buenos Aires ontdekt. Ik ben er achter gekomen dat deze stadswijk meer inwoners heeft dan Amsterdam en kleiner is dan 25 vierkante kilometer. En dit is een van de vele wijken in deze stad.
Het was in de ochtend nog goed te doen met de temperatuur. In tegenstelling van nu in Puerto Iguazu waar het om bij 21.00 uur nog boven de 30 graden is.
De rest van de dag was weer een luchthaven dus wachten, in een vliegtuig zitten voor vlucht nummer acht dus het moment om een paar hoofdstukken van mijn derde boek te lezen.
Morgen een dagtour naar de plaats waarom ik hier ben gekomen.
Na een kortere nacht omdat ik pas laat ging slapen en er weer vroeg uit moest omdat ik een tour had naar de Iguazu watervallen, met nadruk op de meervoud. Het zijn er zo veel dat gewoon niet in beeld te zien zijn. Daarom heb ik na een bus rit en toegang tot het Nationaal park te hebben afgewerkt twee wandeltochten. Bij de eerste is het mega druk en is het in een rijtje lopen. En dat ging niet snel omdat er elke 15 meter wel een plaats is om weer een foto te maken, en dus ook veel mensen doen en dan de selfies in alle soorten en maten gemaakt moeten worden. De temperatuur is intussen al stevig aan stijgen, terwijl het nog geen 10.00 uur is. De hoeveelheid waterdamp van de watervallen zorgen er voor dat het onaangenaam vochtig is.
De watervallen zijn op dit moment met 2 wandelroutes over metalen bruggen te bezoeken. Normaal is er ook een derde maar gezien de grote hoeveelheid regen in Brazilië is deze afgesloten omdat het grotendeels onder water staat. Elke tocht is zo'n 2,5 km lang en het is indrukwekkend om zoveel water geweld te zien. Er zijn meer dan 100 watervallen de ene groter dan de andere en de grote hebben ook bijzonder namen. De 2 sisters is nog wel te doen, maar Devels trouth is al minder vriendelijk.
Zoals bij elke groepstour is het regelmatig wachten en dat was dus ook hier het geval, maar dit keer viel het wel mee. De groep van 18 is in tweeën gesplitst met Engels en Spaans sprekende. Gezien mijn Spaans nog (zelfs niet na 4 weken) op niveau is heb ik gekozen voor de Engelse groep en dat 2 twee stel Canadezen, waarvan 1 stel eigen sloveens zijn, maar bij de oorlog 30 jaar geleden zijn geëmigreerde. Dus daar heb ik een tijdje mee zitten praten.
Iets van 15.00 uur weer terug in het hotel en na een siësta voel ik me een stuk beter. In begin van de avond begint het flink (voor deze streek) te waaien waardoor het weer een stukje prettiger wordt vol te houden. Op dit moment is 38 graden met zo’n hoge vochtigheid ven iets te veel om het prettige te vinden.
Vandaag was een rustdag, dus lekker wat langer geslapen en wakker geworden omdat de bovenburen de boel aan het verbouwen waren, althans ze leek het. Maar het was intussen 8.00 uur. Dus mooie tijd om op te staan. Een uitgebreid ontbijt genoten. Daarna een wandeling gemaakt langs de Iguazu rivier naar het herkenningspunt van het drielanden punten, wat midden in de 2 rivieren ligt die hier samen komen. De blauwe Parana rivier die tussen Paraguay en Brazilië loopt en de bruine Iguazu rivier wat tussen Brazilië en Argentinië loopt en verder op tussen Argentinië en Uruguay, en wat het water van de Iguazu watervallen afkomstig is. Buiten een paar gebouwen uit de koloniale tijd is er eigenlijk met het drielanden punt niet zo veel te zien. Maar wellicht ben ik wel verwend met al het moois wat ik deze reis heb gezien.
Na een wandeling van 2 uur, bijna 8,5 km kom ik helemaal bezweet terug bij mijn hotel. Ik ben niet gemaakt voor dit soort temperaturen. Dit is echt te warm voor me.
Dus de rest van de middag eigenlijk niks gedaan behalve mijn derde boek uitgelezen en een siësta gehouden. Ooh ja nog even de incheck actie voor de laatste 2 vluchten gedaan voor morgen. Terug naar huis. Om ook even Brazilië op deze reis te kunnen afstrepen van de lijst, gezien het vertrek is uit Brazilië van Foz de Iguazu naar San Paulo en na een korte overstap naar Frankfurt.
En dan is toch het moment gekomen dat deze reis er op zit. Het was een zeer mooie, indrukwekkende reis. Ik heb de foto’s terug gekeken en had regelmatig een ooh ja effect, daar was ik ook geweest. Het zal enige tijd kosten om alle foto’s te gaan verwerken. Vandaag al een beetje mee begonnen door ze van mijn camera op mijn tablet te zeten.
Gezien ik vandaag niks gepland had en mijn vlucht pas in de avond gaat heb ik de tijd gebuikt om dus de foto’s terug te kijken en even wat getallen bij elkaar gezocht.
10 vluchten in het totaal
32.458 km gevolgen met in het totaal 41 uur
4262 km gereden
4 huurauto’s gereden
5 landen aangedaan
8 verschillende vervoerstypes
11 verschillende hotels
Zo meteen wordt ik opgehaald om de grens over te gaan naar Brazilië en met negenden vlucht LA3205 naar San Paulo en aansluitend een lange vlucht LA8070 naar Frankfurt.
Ik schrijf de laatste blog terwijl ik intussen in Brazilië ben op de luchthaven.
Op vrijdag middag zal ik weer thuis zijn (of toch niet).
De terug vlucht liep iets anders dan gepland. Tot het inchecken op de luchthaven liep het volgens planning. Terwijl ik was opgehaald met de taxi om naar Brazilië te worden gebracht naar de luchthaven van Foz de Iguazu en ik mijn koffer had ingecheckt en aan het wachten voor boarden begint er een serieuze storm. Hier door valt de stroom regelmatig uit en dus ook de airco.
Op een gegeven moment merk ik dat er onrust ontstaat bij de gate. Dus even informatie inwinnen. Nu blijkt het vliegtuig wat had moeten landen is uitgeweken. Vertraging is naar verwacht ruim 3 uur. Dat betekend dus mijn aansluiting naar Frankfurt ook niet ga halen.
Maar ondanks dat ze alles in het Portugees omroepen, en ik er dus niks van kan volgen, neemt de medewerker van LATAM, de luchtvaartmaatschappij alle tijd en legt het mij in het engels uit wat er gaat gebeuren.
Uiteindelijk 2,5 uur later vertrek het vliegtuig, Intussen heb ik mijn nieuwe tickets op zak voor een dag later naar Frankfurt. En op de luchthaven van San Paulo krijg ik verschillende vouchers, een voor een taxi, een voor een hotel en een voor een diner. Dat is goed geregeld moet ik zeggen. Alleen jammer dat het me een dag extra kost.
Terwijl ik dit schrijf zit ik in het IBIS hotel en kijk ik uit op de syline van de stad, met regelmatig zie ik vliegtuigen langs vliegen.
Even wat spulletjes als tandpasta, tandenborstel en deodorant gekocht. Want mijn koffer waar dit allemaal in zit staat op de luchthaven.
Nog even gebeld naar de parkeergarage waar mijn auto staat dat het een dag later wordt. Dat wordt wel 20 euro extra. Maar dat is goed voor de luchtvaartmaatschappij.
Ga naar: startpagina
Fotopagina in Chili - Santiago en Coyhaque
Fotopagina in Patagonië in Chili - Puerto Guadal
Fotopagina in Patagonië in Chili - Huilo Huilo wn Peurto Varas
Fotopagina in Patagonië in Chili - Torres del Paine
Fotopagina in Patagonië in Argentinië - EL-Calafate
Fotopagina in Patagonië in Argentinië - Ushuaia
Fotopagina in Argentinië - Buenos Aires
Fotopagina in Argentinië - Peurto Iguaçu
Ga naar: Reisverslag start