Mijn reisverslag van mijn vakantie naar de andere kant van de wereld. Een wens die al een geruime tijd had. Maar in 2017 is het werkelijkheid geworden. Op naar meest Zuiderlijke land op deze wereldbol. Het is een een flinke reis om er te komen. Maar de vele uurtjes voorbereiding en de reis aldaar maakte dit allemaal goed. Het is mijn eerste vakantie die geheel zelf heb gepland en geregeld. En dikke maand in de land van de Maori's
De reis naar de andere kant van de wereld is een feit. Dit jaar heel wat anders. Geen georganiseerde reis maar alles zelf geregeld. Van de vlucht tot auto huur, hotel/ BenB overnachtingen, uitstapjes. Allemaal zelf geregeld. Een flinke puzzel maar leuk om voor te bereiden. De reis start op het zuidereiland in Christchurch dan naar Lake Takapo en Wanaka in het midden van het eiland gevolgd door een bezoek aan Dunidin en langs de zuidkant naar Invercargill Door naar het Fjordenland naar Ten Anau en MilfordSound Via de binnenlanden Queenstown naar het gebied van de gletsjers met een bezoek aan de Frans Josef Gletsjer. Daarna met een tussenstop in St. Around naar het Noordereiland via Wellington naar Napier voor een bezoek aan het wijngebied van Nieuw Zeeland. Daarna naar het midden van het noordereiland. Lake Taupo en het vulkanische gedeelte rondom Tongaririo. Daarna langs de kust in Whakatane voor een tocht naar de Wihite Island. De actieve vulkaan. Gevolgd door de rit verder naar warme oorden. Via Woodhill naar Paiha. Waar de laatste dagen van deze reis zal verblijven voor bezoek aan Bay of Islands. Op de terug weg via Auckland weer naar huis.
De voorbereiding zijn nu in detail voorbereid. De routes zijn bekend en uitgeschreven. Met de bezichtigingen en uitstapjes tussendoor. De overnachting zijn bevestigd. De check met de vlucht zijn gedaan. Dit was even spannend omdat ik las dat je een visum nodig had in Australië, waar een technische tussenstop is. Dat blijkt bij navraag niet zo te zijn omdat je het vliegtuig niet uitgaat. De laatste stap is de details van waar exact wat te doen is en wat de tijden zijn om daar te zijn. Nog een kleine 7 weken. Het aftellen mag gaan beginnen.
De reis doorgenomen, de laatse reserveringen gedaan. Ik heb een reismap gemaakt met daarin de dagprogramma's. Tevens op de heen weg bij de tussenstop in Dubai een verblijf in de lounge geboekt. Dan kan ik even een douche nemen om even op te frissen. Koffer van zolder gepakt en een inpakt checklist gemaakt. Nog een dikke twee weken en dan gaat de reis naar de andere kant beginnen.
Om maar gelijk met een nadeel te beginnen, een verre reis kost veel reistijd. Het is nu zondag dus zaterdag en de zondag zijn nu voorbij als dit schrijf. Op de terugreis krïjg ik weer een halve dag terug. De vluchten waren goed. Even wat troubels in Dubai. Ik had een flesje drank gekocht. En bij het inchecken moest ik de fles afgeven. Deze mocht niet mee in de handbage. Maar ze gaven aan dat ik deze in Sidney moest ophalen. Beetje vreemd als ik niet uit het vliegtuig mocht. Maar dat mocht 12 uur later wel toen we in Australie landen werd gezegd dat iedereen het toestel uit moest. Gaat leuk worden want ik had geen transfer visum. Het was het toestel uit en door de bagege controle heen om toen een uur te wachten om in hetzelfde toestel op dezelfde stoel te gaan zitten, maar wel in een schoongemaakte toestel. Dus ik nu ook zeggen dat ik in Australie ben geweest. in christchurch aangekomen stond mooi mijn flesje klaar netjes ingepakt en gezegeld. Op de luchthaven even geld wisselen, telefoonkaart gehaald. Informatie bij de i-site desk opgehaald. De bijna splinternieuwe auto opgehaald. Het is even wennen, een paar keer ruzie met de richting aanwijzer en ruitenwisser. Bij de b&b aangekomen heb ik een heel huis voor mij alleen. De eigenarisse die later komt geeft aan dat er nog een stel komt. Even wat boodschappen gehaald. Een stukje gewandeld. De dag van morgen even gepland. vroeg naar bed, ik ben niet echt moe, maar ik heb eigenlijk maar 4 uur geslapen, dus ik verwacht dat mijn oogjes wel dichtvallen.
Na een lange, maar heerlijke nacht goed geslapen te hebben, vandaag wennen aan de auto en het links rijden. Dus stond na het ontbijt een route naar Akaroa gepland. De grootste stad, maar zeg maar dorp van het schiereiland banks peninsula. Gelukkig werkt mijn navigatie op mijn telefoon goed, want de stad Christruch uitkomen is vrij lastig. Maar uit de stad veranderd het landschap vrijwel direct. Het is een kleine 40 km voordat het schriereiland begint. Het vlakke landschap gaat na Birdlings Flat over op groote heuvels. De weg wordt bijzonder bochtig. Ter hoogte van het plaatsje Little River, is de snelheid van 90 km per uur terug gelopen naar 50 km per uur. Via de bochtige wegen met fantische uitzichten naar het uitkijkpunt Hilltop. Een uitzicht op Akoroa Harbour met de groote baai van het eiland. In Akaroa even bij de I-centre info opgevraagd, en bij de haven wat rond gelopen. De harde wind vanuit de oceaan die de baai inwaaid is vrij kil, maar uit de wind met een heerlijk zonnetje maakt het erg lekker om buiten rond te lopen. Na een lunch waar ik de lekkerste zalm ooit heb gegeten gaat de route via de zogenaamde toeristiche route naar Okains Bay. De weg wordt steed stijler en smaller. Er zijn stukken bij waar je geen tegenligger moet tegen komen, want dan heb je wel even een probleem. Maar het is hier zo rustig, allen schapen staan zo nu en dan even op de weg verder geen enkele auto gezien. De volgende baai is de Little Akaloa Bay, met gekijknamige dorpje. 15 huizen en een kerkje. Daarna via de winderige route in het midden van het eilanrd terug waarbij ik een paar stops gemaakt heb voor de mooie uitzichten. Terug naar Christchurch Gebbies pas. Nog een stijle en bochtige weg. Met zicht op Christcurch vanuit de top, met op de achtergrond de bergen met de besneede toppen op de achtergrond eindigt de reis van vandaag. Vanavond maak ik het me makkelijk, een flesje wijn, wat kaas, pitige worst, tapande en olijfjes wordt het de maaltijd.
Vandaag verlaat ik het bewolkte Christchurch en vertrek naar Lake Tekapo. De bergen met de besneeuwde toppen in de verte komen gaande weg steeds dichterbij. Ter hoogte van Mount Hutt blijf de weg evenredig lopen richting het zuiden langs de bergen. Het zonnetje begint te schijnen en het wordt warm in de auto achter het glas.. Wederom fantastische uitzichten. De weg heeft soms lange rechte stekken en soms heuvelachtige bochtige wegen. Iets voor Geraldine een stop gemaakt bij Peel Forest. De 1000 jaar oude bomen bekeken. Daarna de bergen in. Over Burkley pass, 708 meter waar de sneeuw langs de rand van de weg ligt. Bij Lake Tekapo wat op 710 meter hoogte ligt, gewandeld bij het meer naar het oude kappeletje. De Good Shepherd met de magische uitzichten op de besneeuwde bergen. Het is lekker weer, Ondanks de maar 14 graden geeft het zonnetje een prettige twist. Daarna bij het hotel ingecheckt gevolgd door een pittige wandeling Mount John op. Ook hier mooi uitzichten op de bergen in de buurt van het meer. Heerlijke vrisse lucht en veel rust. Vanavond een restaurantje zoeken aan het meer. Nog even van de ondergaande zon bij het meer gezeten (foto).
Na een heerlijk ontbijt bij het geweldige hotel, vandaag vroeg op weg naar Wanaka. Het is bijzonder frisjes deze ochtend. De thermometer van de auto geeft 2 graden aan. Gelukkig heb ik stoelverwarming, ja, ja wat een luxe. Na een half uurje rijden kom ik bij Lake Pukaki aan. Met een schitterende spiegeling van de begen met hun besneeuwde toppen, en de groene en brruinen kleuren van de bomen aan de oever van het blauwe water. Werkelijk een plaatje om stil van te worden. Daarna de net open gegaan highway 80 naar Mount Cook. De hoogste berg van Nieuw Zeeland. Een stuk van bijna 80 km langs het meer. De weg loopt flink omhoog en de brgen worden steeds witter. Dat is niet alleen van de sneeuw, maar ook van de mist, of wolken gezien de hoogte waar ik nu ben. Het heeft geen zin om naar de voet van de berg door te rijden gezien je niet verder dan 50 meter kan zien. Hellaas geen wandeling hier. De weg weer terug op weg naar de hoogste pas van het land. De Lindis pass, met zijn 1017 m hoogte een pittige klim en daarna ook weer een spectaculiere afdaling. Vooral en goed opletten want de bochten zijn hier scherp. Gelukkig wordt de advies snelheid hier goed aangegeven bij elke bocht, en dat is ook echt wel de maximale snelheid. Het vlakke landschap met de bergen in alle hoeken gaat ter hoogte van de pas over in stijle bergen. Met de bruine kleuren en her en der wat sneeuw een mooi gezicht. Ter hoogte van Omarawa even een kop koffie gedronken en wat boodschapjes gehaald voor de lunch. De eet ik later als een campeerder op bij de auto. Ik miste alleen nog de gehaktballetjes van vroeger, verder was hetzelfde. In een kloof waar mannen ergens in de hoogte de loshangende stenen aan het verwijderen waren, de lunch genuttigd. Daarna naar de eindbestemming van vandaag. Het landschap wordt groen en heuvelachtig met nog steeds de bergtoppen in de verte. Lavedel kweekerijen en wijngaarden tussen de vele schapen door. Onderweg nog even gestopt om een kudde schapen de weg te laten over steken. En dat waren er een paar duizend. In Wanaka aangekomen weer een van de velen ooh whaa effecten. Een fantastische landschap. Zeer welkom ontvangen bij de B&B voor de komende twee dagen. Een tip voor een restaurant voor vanavond ontvangen, als die netzo goed is als gisteren, dan wordt het weer een feestje.
Vandaag ben ik Wanaka gebleven. Na een superlekker ontbijt, de auto in om naar het ski gbied rondom Mount Aspring te gaan. De weg er naar toe leverede elke 5 minuten weer een ooh, aah op. Heel mooi landschap wat langs Lake Wanaka slingerd. Na een 20 minutjes rijden gaat de weg over op een kiezelweg. Bij de ingang naar de Treble Cone ski gebied staat dat de weg open is, maar dat sneeuwkettingen in de auto aanwezig moeten zijn. Mijn gastvrouw van de B&B gaf aan, dat ik het gewoon kon negeren. Oke, dus naar boven. Een zeer stijle weg met 18 haarspeld bochten voert me naar boven. Meerendeel van de tijd kan ik nauwelijks zien waar ik rijd omdat de weg zo stijl is. Geen vangreel of paaltjes hier, alleen zo nu en dan een bordje dat er iets moois is, als waterval uitzicht punt, of helicopter platform. Ik neem het even aan als waarheid. Het is spannend genoeg om niet naar beneden te kukkulen. Geen weg voor wensen met hoogtevrees. Maar dat zijn nog niet genoeg uitdagingen, want de weg is soms zo smal dat je dan geen tegenligger moet tegenkomen. Maar daar maar even niet aan denken. Zien we wel weer als ik naar beneden moet. Boven op de parkeerplaats bij de lift van de sneeuwpisten, staan al wat auto's, en ik zie her en der een skieer naar beneden komen. Het uitzicht op Lake Wanaka en Mount Aspring is overweligend. Ik heb veel geluk dat het zo helder weer is. Toen weer naar beneden, in de eerste versnelling en flink bijremmen. Nu had ik wat minder warme handjes en kon ik van de omgeving genieten. Een mooie ervaring om naar 2088 meter te stijgen. De weg had mij betreft opgenomen kunnen worden in het tv programma, de gevaarlijkste wegen ter wereld. Op de weg terug nog wat foto momentjes van het mooie landschap met de groene bossen, donkerblauw water en de bergen met besneeuwde toppen. Iets na de middag terug. Met succes geprobeerd mijn telefoon in de auto installatie aan te sluiten. Want het radio ontangst in de bergen is begrijpelijk slecht. Nu kan ik naar mijn eigen muziek luisteren. Nog even mijn excursies naar Milford Sound en Ten Anau bevestigd. De rest van de middag van vers gehaalde broodjes in zon genoten. Het is dan maar 16 graden maar de zon zorgt er voor dat het prettig aanvoelt. Wat lezen en soms even de oogjes dicht en ontspannen dus vooral genieten van de rust en frisse lucht. In de avond maar Thais gegeten. Genoeg keuzes hier. Morgen een lang dag. Met een beetje geluk weer mooi weer als ik naar Dunidin ga.
Vandaag verlaat ik vroeg Wanaka in Centraal Otega in lichte regel en ga ik oostelijke naar de groote oceaan. Het zou een lange dag worden. Niet omdat het een grote afstand is, maar vanwege de vele stops die ik maak om even een fotostopje te hebben. Maar ook zeker vanwege de vele bochten in de weg. Ik heb van alles gehad. De bergachtige wegen in het begin, met de hoogvlaktes tussen de wijngaarden en fruitbomen door, naar de bochtige heuvelachtige wegen bij Alexandra. Met winderinge bruine rotsachtige vlaktes die geen enkele boom hadden laten staan. Naar de groene heuvels waar de schapen en koeien in grote getalen rondom de kleine beekjes aan het grazen waren. Tot de bochtige kustweg van Otage Penisula en met als afsluiter een stuk snelweg bij Dunedin. Nu aangekomen in Mosgiel, waar ik een klooster overnacht. Een prachtige grote kamer. Het eerste uur had ik wat regen, maar waar regen en zon elkaar tegenkomen, krijg je een regenboog. Met elke heuvel verder werd de regenboom mooier en voller van kleur. Bij het stuwmeer Lake Dunstan waaide het zo hard dat de golfen over de rand van de dam kwamen. Ter hoogte van Alexandra neem in de Noordelijke toerische route richting Dunedin. Een mooie weg van zo'n 100 km waarbij ik volgens mij welgeteld 10 auto's ben tegengekomen. Een bochtige weg maar het landschap zorgde ervoor dat ik regelmatig een stop maakte. Ter hoogte van het plaatsje Green Valley veranderde het landschap van dor bruin, naar groen en begroeid, en dat met 1 heuvel. Net alsof ze de naam van het gehucht daarom zo genoemd hebben. Ter hoogte van de kust een klein stukje naar het Noorden toe, om de merwaardige Moeraik bouleders te zien. Ook wel duivels eieren genoemd. Ronde stenen van ongeveer een meter in omtrek die in de branding van de zee liggen. De temperatuur is opgelopen tot een heerlijke 20 graden. Ondanks dat ik op het strand van de stille oceaan sta is het alles behalve koud. In het dorpje bij een taverne een kop koffie en sandwich gegeten in de zon uitkijkend op de oceaan. Ik ben er wel achter dat de porties hier aan de grote maat zijn. Daarna door naar Dunedin. Waar ik even het oude treinstation wilden bezoeken. Maar voordat ik er erg in had stond ik er naast te wachten op het verkeerslicht. Eigenlijk niks bijzonders, dus maar door want ik loop al flink uit. Op naar het schiereiland voor de kust, Otage Penisula. Via een heel erg bochtige weg vlak langs de zee rijd in de 30 km naar het puntje toe. Naar de Alertros punt. Een mooie weg. Op het puntige uiteinde aangekomen wordt in verwelkomt door vele zeemeeuwen. Helaas zijn de Albertros vogels er niet. Die zijn 2 maanden in deze periode naar een eiland in de stille oceaan. Jammer. De andere bewoners van dit eiland zijn de penguins. Maar die komen pas bij zonsondergang aan wal. Zo lang wil ik niet wachten. Want ik voel er niet zoveel voor om in het donker de smalle bochtige weg terug te rijden. Toch wat geleerd van het museum daar. Een mooie afwisselende dag. Zo even in de lokale pub een biertje en hapje en lekker dromen.
De zeer spectaculaire dag begon vandaag in het klooster. Na een eenvoudig ontbijt op de vroege morgen ben ik direct in de auto gestapt zonder een bezoekje aan de kapel. De weg liep door de heuvels in zuidelijke richting via de south Senic Route. Een route door het natuurgebied de Catlins. Als snel werd de brede weg naar Invercargill bochtiger en veel smaller. En dat zou zon 200 km blijven. Vooral weer veel genieten van het landschap. De heuvels worden wat afgevlakt, naarmate ik naar de eerste stop rijd. De vuurtoren bij Tokata. De weg langs de kust hier tegen de zee aan. Regelmatig komen de spetters van de zee op mijn voorruit. De auto op zo'n 20 minuten wandelen van de vuurtoren geparkeerd. Met een pittige klim over een smal pad langs de diepe afgrond van de kliffen omhoog gelopen. Een mooi uitzicht en nog te zeehonden aan de voet van de cliff zien zwemmen. Het waait hier eigenlijk niet. Vreemd voor de eindpunt bij de kust. Later op de dag is het anders. Terug bij de auto gaat de weg naar Jacks Bloweholl. Dit ligt in Jacks Bay op een half uur lopen van de parkeerplaats. Een pittige klim waar mijn kuiten beginnen op te spelen. De klim in Lake Tekapo is weer voelbaar. Bij de gat in de grond, zo'n 200 meter van de zee verwijderd is een 65 meter diep gat waar de zee nog vrij spel heeft. Een enorm kabaal is het geluid wat de golven creëren. De weg terug loopt vooral naar beneden dus een stuk eenvoudiger. De weg vervolgd zich naar Purakauni watervallen. Diep in het bos verborgen mooie waterval wat weer een half uur wandelen ter weeg bracht. De weg er naar toe is onverhard en later blijkt dat dit zo 60 km te blijven. Dus de kleur van de auto veranderd van rood naar grijs. De snelheid gaat er dus flink stuk uit. Ach ik heb vakantie.... via de bochtige kustweg over de groene heuvels kom ik aan bij Papatowai. Even een cafeïne shot, en verder naar Cathedral Caves, alleen is die weg afgesloten. Jammer. De weg gaat door via de Craslands met de de grote groene heuvels met vele schapen. Onderweg even wat gegeten in het lekkere zonnetje bij de auto. Het is maar 12 graden maar goed te vertoeven. Via Cerio Bays naar Slope Point. Het zuidelijkste puntje van het vast land. En daarmee ook het een na zuidelijkste punt van de wereld.
De kust lijn is 200 meter hoger dan het water. De een norme brute kracht van de wind en zee doen hier hun uiterste best om niet te lang willen zijn. Ik kan bijna niet overeind blijven staan bij het maken van een foto. En dat terwijl ik eigenlijk nog op het randje wilden staan. Lijkt me niet zo verstandig. Via een wandeling van een half uur weer terug door het grasveld tussen de schapen door naar de auto. De laatste stop van vandaag is de vuurtoren bij Waipapa. Een houten vuurtoren uit 1860 die ondanks zijn ligging niet heeft kunnen verkopen dat de grootste schip ramp uit de nieuw zeelandse geschiedenis heeft kunnen gebeuren. 122 opvarenden zij n begin 19de eeuw hier verdronken. Op naar de eindbestemming van vandaag. De zuidelijke stad Invercargill. Terwijl de zon bijna aan de evenaar staat kom ik aan . Moe van het sturen en de vele impressie van vandaag. Onder het genot van een (aantal) lekkere wijntjes in een tapas restaurant dit verslag geschreven.
De dag begon vandaag regenachtig in Invercargill. Een donkere en grijze lucht. Vandaag staat een kortere route op het programma naar de Zuid - West kust op het programma. De route gaat verder via de South Senice Route. Het landschap begint vlak. Ter hoogte van Orepuki komen de heuvels in beeld en maken de graslanden plaats voor meer bomen en struiken. Het regent intussen wat minder. Maar nog te veel voor mooie vergezichten. Dus het rijden schiet nu lekker op, want geen fotostops. Bij het plaatsje Clifdon toch een fotostop bij de oude hanbrug van 111 meter uit 1860 verder nog even een uitstapje naar Lake Hauroko. Het diepste en ook meest zuiderlijke meer van het fjorden gebied waar ik nu naar binnen rijd. Een weg van 30 km grevelweg wat bochtig tussen de steeds dichter begroeide bos kronkeld. Het eind is een sprookjes achter meer wat door de mist en miezer regen en mysterieus uitziet. Het is hier wel vrij frisjes. De thermometer in de auto geeft 4 graden aan. De verwarming even wat harder gezet om we er wat op te warmen na de wandeling bij het meer. Terug naar de doorgaande weg en op naar Te Anau. De heuvels worden bergen en de weg wordt weer voorzien van heftige klimmen waar de auto toch regelmatig hard moet werken. Het regenen is gestopt als ik Te Anau binnen rijd. Even bij een lokaal restaurant/pub wat gegeten om daarna te melden voor de excursie naar de Glowworm grot. De gaat vandaag niet door. De grot is ondergelopen. Overmorgen nieuwe kansen. Dus maar een stuk van de Keplar track gelopen. Heerlijk alleen in het groene bos. Met flink wat beekjes en stroompjes die naar Lake Te Anau lopen. Na een tocht van 2 uur moe, maar voldaan bij het hotel gemeld. Wat een geluk, ik heb een upgread gekregen en heb een enorme kamer met uitzicht op het meer. Terwijl ik dit schrijf komt het zonnetje intussen door en is de overkant van het meer te zien. Morgen een hoogtepunt van het zuidereiland. Een tocht via de Milford highway en cuise op Milford Sound. Sommige noemen dit het achtse wereldwonder. Nog even een wasje draaien en dan genieten van de avond.
Vandaag een fantastische dag beleeft in Milford Sound. Vroeg op om al op tijd de 150 km lange weg naar Milford Sound af te leggen. De route opzich was al een belevenis. Mooie landschappen en spectaculaire bergpas en afdaling. Terwijk het aan de ene kant van de berpas nog bewolkt was, zo was het aan de andere kant zonneschijn. Er zijn geen woorden voor het mooie landschap. De fotos mogen het doen. terwijl ik nog bij de observatorium als enige van boort ga, en een persoonlijke tour krijg, komt een volgende boot de aanweizig gasten ophalen. Maar door de harde wind die de flord inwaaid knalt de boot tegen de kade. Een heftige schade aan de boot. Mijn excursie gaat door 10 meter onder water. Als we weer boven komen krijgt mijn toergide te horen dat er geen gasten meer komen vanwege het gevaar dat er nog wat fout gaat. Met een kleine boot en 6 man van het obseratorium wordt ik bij de basis afgezet. Op de terug weg wederom vele stops en wandelingen gemaakt. Ik heb besloten om morgen de excursie naar Doutfull Sound te gaan maken. Dus de tour van de Glowworm naar vanavond omgezet. Ook dit eeer een bijzondere ervaring, door een grot met een snelopende rivier met watervallen in de grot, naar de kleine wormpjes die blauw ligt geven is het hoogtepunt. Ontzettend leuk. Heel moe van alle impressie houdt in het verslag nu kort. Snel lekker dromen.
Na een geweldige dag gisteren staat vandaag weer een indrukwekkende dag in het vooruitzicht. Ik mocht iets langer uitslapen, maar moest om 9.00 uur naar Manapouri, op zo'n 20 minutjes rijden. Vandaag staat een bezoek aan de grootste Sound of fjord op het programma. Eerst met een catamaran een van de grootste meren over. Met een snelle 45 km per uur schieten we over het water. De laaghangende bewolking begint op te breken. De toppen van de grote bergen worden langzaam zichtbaar. Daarna moesten we met een bus over de duurste weg van Nieuw Zeeland. Deze weg wordt maar 1 maal per dag gebruikt. En dat is om de toeristen naar de fjord te brengen. Met een tocht van 40 minuten door de dicht begroeide bossen van de bergen, met her en der een waterval of snel stromende rivier. Als we op een van de hoogste punt zijn aangekomen kijken we op de Sound neer bus. Zowel iedereen in de zij gelijk ooh, wauw. Inderdaad het was een kippenvel moment.
Bij de boot aangekomen begint een belevenis van 5,5 uur waar geen woorden voor te vinden zijn. Het mooiste wat ik ooit heb gezien. De overweldigend natuur want helemaal afmaakt is dat de lucht kraak heler is. Dus een strak blauwe lucht. Pik zwart water en groene bergen met besneeuwde toppen. De heerlijke koude wind op de boot en een kop hete koffie.
Wat een dag. Op de terugweg vooral genoten. Vlak bij Te Anau nog even genoten van de ondergaande zon. Bijna 300 foto's gemaakt.
Vandaag reis ik naar de funstad van Nieuw Zeeland, Qeeunstad, vernoemd naar de koloniale tijden. Een stad voor de Koninging. Het stad telt maar 10.000 inwoners maar is zeker de grootste en drukste na mijn vertrek uit Christchurch. De dag begon mistig in Te Anau. Maar al snel was de bewolking verdwenen en maakt het zonnetje het aangenaamn warm in de auto. Vandaag het laatste stukje van de South Senice Route. Ik laat de bergen achter me en wordt het landschap glooiende met groene heuvels. In de verte zie ik wel al bergen met de witte besneeuwde toppen zichtbaar. Dit is de plek waar ik naar toe ga. Het is de kortste rit van deze vakantie. In 2 uur ben ik al op de plaats van bestemming. Onderweg kom in talloze bussen tegen die de toeristen naar een van de Sounds brengen. Onderweg nog wat foto stops gemaakt. Om half twaalf ben ik al in Qeeunstown. Het dorpje is tegen de stijle berg aangeplakt, en het centrum bevindt zich aan het meer. Een echt toerische trekpleister. Overal zie je mensen, winkels restaurants, toeristenbureau's. Maar geen plaats om mijn auto te parkeren. Dus de zeer stijle weg omhoog om in te checken in het hotel en de auto daar neer te zetten. De binnenstad even verkent en daarna naar het noordelijkste puntje van het meer gereden. Daar een heerlijke 2 uur durende wandeling in alle rust gemaakt. Volgens de info borden is dit gebied nu een uiteinde van de bergen, waar nog niet zo lang geleden een gletsjer heeft gelegen. Met dezelfde weg weer terug. Langs het meer met een mooie maar zeer bochtige weg. Voor morgen nog geen plannen dus dat gaan we morgen ochtend maar even bepalen.
Vandaag na het ontbijt eerst even wat adminstratieve zaken afgewerkt en me ingelezen op de komende dagen. Het avontuur op het zuidereiland komt bijna op zijn eind. Dat stukje kende ik intussen uit mijn hoofd, maar het avontuur op het noordeeiland heb ik februari voorbereid maar de details nog niet. Na dit leeswerk besluit in na het oospronkelijke goudstadje Arrowhead te gaan. Dichtbij Queestown. Onderweg even bij de oude brug geweest die zorgde dat de goudzoekers ook in de stad konden komen. Het mooie van dit soort oude geschiedenis zaken is dat het duidelijke informatieborden is voorzien. Daarna het dorpje bezocht. Blijkbaar was dit met name door Chineese imigranten bewoond. Her en der staan nog oude "huisjes" waar deze goudzoekers in primitieve leefwijze woonden. Ook hier weer vele informatieborden, zodat de openlucht museum me weer een stukje cultuur heeft bijgebracht. Dit werd gevolgd door een flinke portie inspanning. Een pittige wandeltocht van bijna 3 uur. Door prachtige natuur ver weg van de bewoonde wereld. Het ging over 2 bergen tot boven de boomgrens. Met een hoogte verschil van bijna 600 meter. Pittig klimmen dus. Met een pad die soms niet breeder was dan 3 voetbreedtes breed. Door het dichte bos, over de onbegroeide vlaktes, door snelstroomende watertstroompjes, wat eigenlijk het pad was. Dus soms flinke sprongen gemaakt om toch mijn schoenen enigzins droog te houden. Over smalle bergwanden waar je toch niet wilden uitglijden. Door een canyon heen waar een snelstromende river met heftig gebrul menig stroomversnelling in de diepte verzorgde. Vlak kangs waterval en klimmend over een lanrdverschuiving om weer bij het pad te komen. Met andere woorden, even lekker afzien in de natuur. Lekker lichaamelijk moe nog evetjes wat gelezen met uitzicht op de eenense bergen. Op weg naar het centrum even een foto van Queenstown bij einde dag.
Een spectaculaire dag vandaag. De dag begon vroeg. Ik had geregeld dat ik een half uur eerder aan het ontbijt kon. Dus om 7.15 uur zat ik al in de auto. Eerste even de verwarming op maximaal om de ijs van de vooruit te ontdooien. Ja, het bijzonder frisjes. Via een bochtige weg langs het meer Queenstown uit. Daarna een stukje van 5 kilometer rechte weg. Dat bleek later vandaag het laatste rechte stuk weg te zijn voor de komende 350 kilometer. Via een pittige klim de Cardona pass over. De was veel minder druk dan de eerder genomen Lindis pass. Maar deze was ook veel hoger. Met zijn 1067 meter ligt de top ruim boven de bomen grens. Deze weg is verboden voor vrachtwagens. Bij de afdaling begrijp ik waarom. Het verkeersbord wat de advies snelheid aangeeft bij elke bocht loopt snel terug van 65, naar 55, en naar 45 tot zelfs naar 15. Deze borden ga ik de komende uren nog veel tegengekomen. Aan de voet van de berg staat een taverne en kerkje die zo uit een wild-West film gehaald kan zijn, dit is het dorpje Cardona, twee huizen dus. De weg gaat op een slingerweg tot in Wanaka. De enorme bergen zijn al vanaf veraf te zien. Ik kruis de weg die ik eerder heb gereden maar nu gaat het naar het noorden. Mijn navigatie geeft aan, blijf de weg volgen voor de volgende 300 km. Dat is nog eens een makkelijke route. Terwijl ik de heuvel over ben komen de ooh wauw momentje elke paar minuten. Ik rijd lang het Hawea meer waar de zon net over de bergen is. Dus een mooie spiegeling van de bergen in het vlakke water. Met bergen voor me met de besneeuwde toppen, rechts van me het meer. Elke keer dat ik gestopt ben voor een foto en net op snelheid ben gekomen en dus weer een bocht door heb ik zoiets, hier moet ik een foto van maken. Totdat ik me maar voorneem om even 10 minuten te blijven rijden totdat ik grote heuvel over ben aan nu aan het Lake Wanaka rijd die nu links van me ligt. Weer een paar stops om de fantastische beelden vast te leggen. Als het meer stopt rijd in een natuurpark in. Het Mount Aspring Nationaal park. Ik zie de berg liggen en haar grote broer, Mount Cook. In de wolken weleenswaar. Nu dus van de andere kant dan een dikke weer eerder De route gaat door het bos. Ik maak een stop om een wandeling van een half uur te maken naar Blue Lagoon. En ja het is blauw. Volgens de info borden die er bij staan, kont het door het koude water wat hier als smeltwater van de bergen afkomt. Samen met de lichtinval. Schitterend weer dit plaatje. De temperatuur loopt nu snel op, nu weer in de auto en klein stukje verder. En weer een stop voor waterval. Ik rijd het gebied van de Haast pas in. Dus weer pittige klim en later in lange afdaling. Af en toe een stop voor een waterval of een mooi uitzicht op de bergen met een snelstromende rivier. Vele bruggetjes verder kom ik in de Haast Vallei. De rivier is breed en stroomt een stuk minder snel. Terwijl de laatste afdaling heb gehad zie in de Tasman zee liggen. In mijn spiegel zijn de enorme bergen nog zichtbaar. Ik rijd het Westland in. Terwijl de zee af en toe zichtbaar is aan mijn linker zijde zie in de bergen langzaam weer groter worden aan mijn rechterzijde. Het landschap is enorm groen, met vele bomen, varens en groene grasvelden. Nog even gestopt bij voor een lunche. Ik begon best moe te worden van al de hele dag bdat bochten werk. Een mooie uitkijk punt bij Knights Point. En daarna een heerlijke gerookte zalm gegeten. Met een echtpaar van Nieuw Zeeland zitten praten die even 2 dagen aan het rijden waren om op bezoek te gaan bij hun zoon. Zo'n anderhalf uur later rijd in het gletsjer gebied in. De weg gaat weer op en neer en dus vele bochten. Ik zie de Fox gletsjer al liggen, maar in de verte ook de witte toppen op de bergen van mijn hoogtepunt van vandaag. Ja het kan nog mooier. Het bezoek aan de Frans Jozef gletsjer. Een wandeling van een uur brengt me tot 700 meter aan de voet van de gletsjer. Het wordt afgeraden om verder te gaan. Het mooie landschap net de vele watervallen wordt enorm verstoord door de vele helikopters die over vliegen. Maar als deze op de gletsjer landen zijn het nog maar stipjes op de gletsjer. Het geeft je een indruk van de enorme de bergen en ijs massa van de gletsjer om je eigenlijk zijn. Teruglopende over de vallei door de enorme massa's stenen waar een gemiddelde tuinder jaloers op zal zijn realiseer ik me dat het vroeger ook nog gletsjer is geweest. Volgens de info borden was dat in 2000 nog het geval. Dat is dus een uur lopen. Een gebied wat is verdwenen. Ik het dorpje Frans Jozef mijn overnachting voor vanavond gevonden. En op loopafstand een pint bier en een hamburger gegetwn in dit kleine dorpje. Morgen nog een langere dag sturen. Althans meer kilometers, hopelijk meer rechte wegen. Vandaag de eerste 3000 km gereden en ook de eerste 3000 foto's gemaakt. Die maak ik normaal in een hele vakantie maak en nu ben ik nog niet eens halverwege.
EVandaag rijd ik noordelijker om vanuit het meest Noord-Westelijke punt weer landinwaarts te rijden, veel kilometers vandaag. Na het vele bochtenwerk van gisteren hoopte ik vandaag op toch wat meer rechte wegen te krijgen. Dit blijkt tot op zeker moment op ook zo te gaan. Ik begon de dag weer lekker vroeg. Om iets na half acht zat in in de auto. Terwijl er donkere wolken boven de bergen hangen is de gletsjer nog net te zien. Terwijl het eerste stukje van 20 kilometer nog flink draaien aan het stuur is. Is dat daarna eigenlijk tot Greymouth een vrij rechter weg als ik de bergen achter me laat liggen. Eigenlijk een best saaie weg Nog even gestopt bij een meertje want een fantastische uitzicht zou moeten geven. Maar door de donkere wolken viel dat een beetje tegen. In Greymouth even wat boodschappen gedaan en de weg vervolgd naar Cape Farewell ook wel de Cape of the winds genoemd. De naam bleek ter plaatsen ook wel te kloppen. Een stop gemaakt voor de bezichtiging van Pancake Rooks en nog wat foto momentjes aan het strand. Een kustlijn die afwisselende beelden geef. Van prachtige zandstrand tot en met heftige rotspartijen waar de zee heftig op losbeukt. een picknick aan het strand genomen met de verse broodjes. Heerlijk in de warme zon. Als ik terug kom bij de auto is het zo warm dat ik de airco moet aanzetten. Het laatste stuk vanaf Westport naar de Cape kom ik niemand meer tegen. Bij de Cape bij de vuurtoren gewandeld in de straffe wind op zoek naar zeehonden die hier zouden moeten zitten. Maar zij vonden het volgens mij onderwater prettiger. Want na bijna 2 uur wandelen heb ik het opgegeven. Mijn kuitspieren zijn irritant pijnlijk aan het worden.
De auto in voor de laatste etappe vandaag. De bergen weer door naar Saint Arnoud. Via de Bullet pas een mooie naar weer bochtige weg het binnenland in. Geen mega hoge bergen nu maar grote Georges en valleien door. Het had iets weg van de Franse hoogvlakte in combinatie met het Duitse Swartz wald. Bij de B&B aangekomen leuke gesprekken gehad met de eigenaresse. Ik was de enige gast in het super gezellige in de heuvels gelegen huis. Vannacht gaat de zomertijd in dus een uurtje korter slapen. Wel vreemd voor mijn gevoel, wetende dat thuis over een paar weken de wintertijd in gaat. Hier eindigt mijn avontuur op het Zuidereiland, maar start het ä avontuur morgen op het Noordereiland.
Vandaag was een dag van reizen. Geen gekke bijzondere ervaring. Buiten de overtocht met de ferry naar het Noordereiland. Een beetje langer kunnen slapen dan de voorgaande dagen. Maar dan had ik ook een uur minder omdat de zomertijd inging. Nu wist ik niet of mijn telefoon en dus wekker automatisch op de zomertijd zou komen had ik mijn wekker toch maar een uurtje eerder gezet. Maar het bleek niet nodig want het stond dus op de zomertijd. Ik kon dus een uurtje extra slapen. Na een voortreffelijk ontbijt met gebakken eieren en lekkere spek ging mijn reis van start. Eerst even naar het dorpje Saint Arnoud om de zonsopkomst bij het meer te bezichtigen. Daarna een ritje van bijna 2 uur naar Picton. De reis ging eerst over de heuvels maar al snel werd het landschap vlak met links en rechts van mij de heuvels. Het gebied was vooral met vele wijnranken bedekt. Maar vlak voordat ik de havenstad heb bereikt komen de heuvels er weer voor. Met veel gemak gemeld bij de incheckbalie haven voor aan boort te gaan. Nog even 1,5 uur wachten, dus ik loop even lang de I center voor info van het Noorder eiland en daarna onder het genot van een kop koffie de info doorgelezen. Met de auto aan boort gereden wat heel eenvoudig ging en de overtocht van 4 uur me een beetje vermaakt. Het is heel mooi weer. Dus een paar foto's gemaakt maar het waait erg hard dus de rest van de reis binnen gebleven. In de haven van Wellington direct naar het noorden gereden naar Pukenai Bay. Voor de overnachting vandaag.
Een afwisselende landschap en ook verschillende weersomstandigheden bij het kruisen in het Noorder eiland. De reis van vandaag is wat anders gelopen dan in eerste instantie gepland had. Ik had gepland via highway 1 naar Palmerston te rijden. Maar de verbindingsweg naar Woodville was afgesloten door een paar lawines. Dus gisteren een nieuwe route bepaald. Heerlijk geslapen met de rollende golfen op de achtergrond. Ik had een B&B bij het strand. Zoals de weersvoorspelling gisteren op de tv al aangaf wordt het vandaag aan de westkust stormachtige weer. Dus bij het openstaan was het geen mooie zee. Althans niet zoals ik had gehoopt. Uitgebreid gegeten en toen de auto in voor een intensieve maar zeker super mooie rit. Eerst weer terug over de Snelweg richting Wellington. Via een sluiproute naar Upperhut. Daar was het bij file rijden zo druk was het op de kleine bochtige weg. De grote weg op naar Masterton. Maar ook hier op het Noordereiland wordt de West kust door grote heuvels van de Oost kust gescheiden. Dus een bergpas over. Dit maal de Riwutaka Crossing. Volgens het info bord de bergpas die bij het aanleggen de meeste mensen levens heeft geëist. De heftige wind en de smalle weg levert ook nu nog optimaal concentratie. Het is bijna onbegrijpelijk hoe de vrachtwagens hier over komen. Ik kom er twee tegen als ik aan het afdalen ben. Ze kruipen echt heel langzaam omhoog. Nog even weer wat boodschappen gedaan in Masterton en iets later verlaat ik de highway die intussen een gewone weg is geworden vergelijkbaar wat bij ons 80 km weg is. Ik ga via een kleine slingerweg op. Nu begint de zon weer door te breken. Het landschap is groen, groener en nog groener. Graslanden en bossen zorgen samen met de vele schapen en blauwe lucht met witte wolkjes een mooi beeld. Onderweg nog wat fotostops gemaakt. Er was eigenlijk geen plaats om de auto langs de weg te zetten. Maar gezien het feit ik het laatste uur geen auto meer ben tegengekomen zet ik de auto gewoon stil. De weg is zo smal dat je er toch niet langs kan. Even later staan er wat pionnen op de weg. Nu is dat wel vaker, alleen er staat wat op. Ik kan het net niet lezen, totdat ik een bocht verder er achter kom. Het was los lopende koeien die van de ene wei naar de andere lopen, nu is het eigenlijk rennen. Onder de begeleiding van honden en de boer die op een sqaud zit Komen ze op hoge snelheid op me af. Apart. Toen nog langs de berg met de langste naam gereden. De Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu. Daarna nog even aan de bosrand even uitgebreid een lunch met de verse broodjes. De temperatuur is al lekker opgelopen tot 22 graden. Als ik de grote weg weer opdraaien richting Mapier gaat het weer een stuk sneller. Het landschap wordt vlak als ik Hawkeys Bay inrijdt. Met palmbomen langs de grote weg de stad binnen gereden. Even bij het I center geweest en mijn wijnproef tip voor morgen gepland. Bij het hotel aangekomen nog even genoten van de zon.
Vandaag had ik de eerste dag dat ik kon uitslapen. De auto heeft vandaag stilgestaan en ook geen wandelingen vandaag. En toch hard werken, het was hard werken voor mijn smaak pupillen. 22 verschillende soorten wijn proberen en zo ook nog blijven onthouden. Iets na de middag wordt ik gehaald en samen met in Internationaal gezelschap met 2 Amerikanen en 2 Brazilianen gingen we 4 wijn huizen af. Mooie verhalen over hun geschiedenis en vooral proeven. We begonnen bij Churchill Road, een klein wijnhuis gesticht door de nonnen aan de rand van Napier. Daarna de stad uit voor het wijnhuis Ash Ridge net fantastische Reserve Sarah van 2015, als ik thuis ben deze samen met de sublieme zoete Premium Ruby Sarah 2016. Vlak daarbij gelegen lag de TeAwa. Daarna de Back Barn. Hier hadden ze de heerlijke Merlot Malbec Carbenet 2015 en een heerlijke en verrassende witte waar ik de naam van vergeten ben. Later even opzoeken. Want ik heb het kaartje van de manager, die Nederlandse is. Ook wat van bestellen als ik thuis ben. Als afsluiter op de Mate Prak van het uitzicht genieten net wat kaasjes en krakers. Dit was even een andere soort dag. Zeker de moeite waard.
Vandaag een korte, volgens mij de kortste overgangsrit naar Lake Taupo. Dus gelijk de eerste uitstap van mijn driedaagse verblijf in het midden van het Noordereiland gehad, vulkanen bezoeken. Vanochtend betrokken van de warme kustplaatsen Napier en via een rechte weg, althans dat stond op de kaart naar Lake Taupo toe. Als snel wordt het vlakke landschap met de vele wijngaarden veranderd naar een groener heuvelland. Met grote heuvels en diepe dalen. De weg is een belangrijke doorgangsweg dus het rijd lekker door. Onderweg wat stops gemaakt voor foto's van het mooie heuvels. De weersverwachting was regen vandaag. Maar het zit mee. De lucht trekt open en ik krijg een blauwe lucht met mooie witte stapelwolken. De omgeving veranderd vrij snel ter hoogte van het plaatsje Tarawera. Het worden heuvels met flinke dichtgegroeid bossen. De weg blijft flink stijgen als ik de Ahimanawa Range binnenrijdt. Als de weg weer begint te dalen zie ik in de verte het grote meer liggen. In Taupo aangekomen loop ik eerst even binnen bij de lokale I center voor de benodigde info van dit gebied. Daarna even verse broodjes en wat beleg gehaald bij de supermarkt. De excursie van vandaag begint met de reis van een dik uur rijden naar de vulkanen. Beide gelegen in Tongario Nationaal park. Als ik langs het meer er naar toe rijd even een picknick lunch aan het meer. Geen verkeerde plaats al zeg ik het zelf.
De reis gaat verder het park in. Met een magische gezicht op de twee vulkanen. Bij de I center in het park op de voet van de vulkaan een mooie presentatie bijgewoond in het kleine museum wat er is neergezet. Daarna in het totaal 3 wandeltochten gemaakt van in het totaal 3 uur wandelen. Bij de laatste een route naar een waterval doen mijn benen vervelend pijn. Een mooi zicht op de vulkaan die zijn kop soms bijna in de wolken steekt.
In Taupo aangekomen ingecheckt in het hotel. Een mooie 3 kamer appartement met woonkamer, keukentje, slaapkamer en badkamer. Mooi plek voor de komende 3 nachten. Even een wasje gedraaid en de uitstapjes voor de komende dagen gepland. Nu een restaurant opzoeken voor een hapje en biertje.
Vandaag een combinatie van Maori cultuur op zeilboot opsnuiven in combinatie met stomende geologische vlakte met wandeling bezoeken. Vandaag weer wat kunnen uitslapen dus ik zat ik om half negen pas aan het ontbijt. Na het het ontbijt bij de I center de verschillende tours voor de komende 3 dagen geboekt. Toen een klein stukje rijden naar het een gebied wat vrij vertaald, de kraters van de maan, betekenen. Een geologische gebied waar op vele plaatsen stoom uit de grond omhoog komt. Door het water wat ongeveer 150 meter onder de grond door een lavastroom tot 160 graden wordt verhit zoekt de met zwavel houdende stroom een plek naar de oppervlakte. De locatie is blijkbaar nog niet zo oud want het heeft geen Maori cultuur wat vele andere locaties hebben. Volgens de info borden is de locatie ontstaan toen in 1996 de vulkaan in Tongario Nationaal park tot uitbarsten kwam. Toen even wat broodjes gehaald en in het zonnetje bij het hotel opgegeten. Met mooi uitzicht op de vulkanen aan de andere kant van meer Taupo.
In de middag met een zeilboot over Lake Taupo een tocht gemaakt om muurinscripties van beelden die door de Maori zijn gemaakt te bewonderen. Nog wat geleerd. Want het meer Taupo is eigenlijk een krater van een vulkanen. En dus de op een na grootste. In Yellowstone Nationaal park ligt de grootste. Toen deze zo'n 1900 jaar geleden tot uitbarsten kwam moeten men dat in Europa hebben gemerkt, gezien de Romeinse geschiedenis daar over schrijft. De temperatuur is in het zuidelijke deel van de wereld voor 2 jaar aanzienlijk kouder geweest. Dat hebben ze uit verschillende bomen kunnen herleiden. De vulkaan is eigenlijk nog wel aanwezig. Want op het diepste punt van het meer want 180 meter onder de oppervlakte van het water ligt is de temperatuur zon"n 80 graden. Allen het meer wordt ge update buiten regenwater van de bergen ook door smeltwater van de sneeuwkappen dus de temperatuur om in te zwemmen, de oppervlakte dus is tussen de 5 en 8 graden. En dat is bijzonder koud. Wetende dat in 1955 deze is door een vrouw over de langste zijde is eerste al is overgenomen. Ik zal het mijn zwemmers voorstellen. Het is iets van 45 km. In de avond vandaag simpel gehouden. Met wat shoarma van de lokale eetzaak en wat broodjes in mijn hotel (woon)kamer op gegeten. Morgen weer een stukje rijden richting Rotorua om bij Oraki Koraka de geologische wonderen te bekijken. Heerlijk een paar rustige dagjes vandaag en morgen.
Een halve dag uitstapjes naar het geothermische gebied en de rest even niks. De dag begon na wat langer slapen bewolkt. Een temperatuur van net 12 graden best frisjes. Vandaag even een klein stukje noordelijk gereden naar eerst de Huka watervallen. Nu is de hoogte van de waterval niet zo indrukwekkend maar wel dat er 200.000 liter per seconde door een trechter van 10 meter breed wordt geperst. Dit is de plug die het water van Lake Taupo naar de verplaatst. Met een enorm geweld wordt het water wat mooi blauw wordt door de vele zuurstof door de trechter van 300 meter lang en 8 meter breed heen geperst. Spectaculaire om te zien en vooral om te horen. Daarna een korte rit over de bochtige weg wat door de heuvels loopt wat vooral door bossen wordt bedekt, naar het geothermische terras gebied Oraki Korake. Een bijzondere plaats. Wat in eerste instantie lijkt op een lavastroom wat in het meer uitkomst, blijkt toch wat anders te zijn. Over een gebied van 1,5 uur wandeling wat flink omhoog gaat kom ik gijsers, kokende modderpoelen, grot en de meest bizarre kleuren tegen van goudbruin naar sneeuwwitje naar helder blauw. Mooi gebied. Gelukkig schijnt het zonnetje een beetje en komen de kleuren mooi op de foto's over. Daarna een klein stukje in de omgeving gereden, naar het Kinleith bosgebied. Eerst naar Whakamaru langs een oogverblindende meer wat de spiegeling van de hoge rotsen in de groene omgeving mooi laat vastleggen in een foto. Daarna via een smalle weg terug naar Taupo. Het landschap is zeer heuvelachtig en de graslanden worden het en der net een boerderij en wat koeien afgewisseld. Bij een waterkrachtcentrale nog even stilgestaan en een praatje gemaakt met iemand van het bedrijf. Het is maar een kleintje blijkt maar wekt genoeg stroom op voor alle steden in de regio van 100 km. Halverwege de middag terug bij mijn hotel even wat gegeten en maar weer eens wat gelezen. Ik ben nog steeds met mijn eerst boek bezig. Halverwege vallen mijn ogen dicht dus even een turbo slaapje. Morgen weer een stukje rijden met twee uitstapjes. Op naar Bah of Plenty.
Thermogeolische gebied, gijsers en Maori dorp met donker wolken, regen en strak blauwe lucht. Een interresante dag vandaag. De dag begon vroeg. Om 8.00 uur zat ik in de auto om Taupo te verlaten en naar wai-o-tapu te rijden. Een kort ritje van een dik half uur. Maar voordat dat ik dat begon. Eerst met de blauwe lucht een fantastische foto gemaakt van de vulkanen aan de andere kant van het meer. Dat is dus 60 km verderop. De opkomende zon had de sneeuwkappen ligt rood gekleurd. Op tijd, dat wil zeggen voordat de drukte begon was ik bij het wonderland zoals het park heet. De route door het park bestaat uit drie lussen van wandelroutes om te lopen. De eerste is 45 minuten lang. Daar begon ik mee want om 10.30 uur moet ik bij een uitleg van een gijser zijn. De route is mooi. Overal komt de stinkende rook naar boven. Alleen hier laat het de meest spectaculaire kleuren achter in het water en op de rotsen. Op sommige borden staan namen als het duivelspel, of de duivelsingang. In mijn boek wordt verwezen naar de eerste kolonisten die hier kwamen en ze legde het verband met Dantes Inferno. De beschrijving van de hel. In het laatste boek van Dan Brown komen hier passages van voor en ik kan me er wel in verplaatsten. Als je de paden weg denkt en hier loopt en de grond is kokend en je kan er zo door heen zaken en levend verbranden. Toen een uitleg van de geiser gehad. De Lady Knox gijser. Deze werd opgewekt dat het zou spuiten anders zou je 36 uur moeten wachten. Door zeep in de gijser te gooien zal deze een paar minuten later tot 30 meter hoog water er uit spuiten. Daarna de tweede en derde route gemaakt in het wonderland. Mooi om elke keer wat anders te zien. Ondanks dat dit nu de derde thermogeolgische park is blijft het toch bijzonder. Vele foto's gemaakt. Met de heldere blauw lucht zijn het mooie foto's geworden. Het was al lekker warm geworden. Ook omdat ik regelmatig door de stoomwolken heen moest lopen. Daarna ging mijn reis verder via een een opgraving van een modder poel in actie door het hete water, toen was naar Rotorura. Je merkt op de weg dat dit een toeristische gebied is. Het stikt hier van de busjes, campers en de groene minivans. In Rotorura even wat gegeten en wat boodschappen gedaan. Daarna het Maori dorpje Whakarewarewa bezocht. De lucht wordt intussen donkerder en het begint te regen als ik naar het gemeenschapshuis loop om de welkomst dans en voorstelling te zien. Buiten deze dans een liefdesliedje en uiteraard de welbekende Haka. Een beetje te toeristische voor mij. Zeker als ze afsluiten en zeggen dat je samen op de foto met ze mag. Gelukkig was deze voorstelling binnen want buiten was het aan het regenen. Helaas begon het weer te regenen met de rondleiding door het dorp. Deze mensen leven met een groepje van 120 mensen op het geologische gebied. Ze maken gebruik van de stoom en heet water poule in het dagelijks leven. Als de tour is afgelopen is het ook gestopt met regenen. Gelukkig is mijn windjack ook waterdicht. Daarna zelf het rondje nogmaals gemaakt en nu met een mooi blauwe lucht met witte stapelwolken. Dus toch nog wat van foto's kunnen maken. Daarna de reis naar Bay of Plenty. Om naar Whakatane te rijden. Bij de zee aangekomen even rustig gezeten en naar de golven gekeken. In de mooi tuin van de B&B mijn broodjes op gegeten onder het genot van de ondergaande zon met een aangename 20 graden naar de vogeltjes geluisterd. Helaas krijg ik te horen dat de excursie van morgen naar White Island niet doorgaat. De wind op zee is te wild. Dus maar morgen even bij de I center kijken wat ik zal doen.
Geen reis naar White Island maar wel actief geweest tijdens een regenachtige dag. Ondanks dat Bay of Plenty een van de zonnigste bestemming van Nieuw Zeeland is, is dat niet vandaag. Na een heerlijk ontbijt van de eigenaren van de B&B. De dag zou anders lopen als ik had gepland. Eerst even in stad gereden en bij de I center info gehaald of de mogelijkheid hier. Maar het is zondag dus de activiteiten vallen tegen of ik moet diep in de buidel tasten. Dus op advies eerst de lokale museum bezocht. Dit was zeer de moeite waard. Toen een stukje langs de kust gereden. Maar het weer werd steeds slechter. De geplande rit naar een waterval laat in schieten. Want ik kom bij een greffel weg die half onder water staat en die net breed genoeg is voor me auto. Tot in een bord tegen kom dat de komende 40 km het een gevaarlijke weg is. Gezien ik geen zin heb om vast te komen zitten in de regen in een gebied waar niemand woont en geen telefonisch bereik heb draai ik me om. Ik een lokaal dorpje wat fish and Chips gegeten en halverwege de middag kom ik terug bij de B&B. Mijn boek verder uitgelezen en af en toe van het uitzicht genoten. Tussen de regen door schijnt zo nu en dan de zon. De route van morgen bepaald en doorgenomen. De kunst wordt morgen voor 16.00 uur Auckland voorbij te zijn. Want als anderhalf miljoen mensen naar huis toe willen van hun werk wil ik daar niet tussen zitten. Blijkbaar is openbaar vervoer er nauwelijks en dus gaat iedereen met zijn auto over een van de twee noord-zuid verbindingen die ik dus ook moet hebben.
Van de vlakken kustkijn van Bay of Plenty via de wetlands van Kaima-Mamaku naar de heuvelachtige bossen van Coromandel Forest Park door het stedelijk gebied van Auckland naar de heuvelachtige kustlijn van de Tasman zee om in Woodville te eindigen. De dag begon met een heerlijk ontbijtje en blauwe lucht. Er is voor vanaag regen voorspeld. Om half negen zat ik in en auto om middels de Pacific Highway naar Woodville te rijden aan de andere kust van het Noordereiland. Ik zie een beetje tegen het rijden in Auckland op gezien bijna iedereen aangeeft dat het een drama is. Eerst de stad Tauranga passeren. Je merkt aan het verkeer dagt je steeds meer in stedelijk gebied komt. Het wordt aanzienlijke drukker op de weg. Maar het eerste stuk schiet flink op. Het is een flink stuk over een gloednieuw stuk snelweg. Bij Waihi verlaat in de snelweg en rijd verder noordelijk over de Pacific Highway. De weg wordt weer bochtiger als ik de wetlands achter me heb gelaten met de rechte wegen en de weg weer echt sturen vraagt. Bij Wharekawa wordt het een flinke heuvel over met op de top een mooi uitzicht over de wetlands aan de ene kant en het groene bosrijke gebied aan de andere kant waar ik door heen ga rijden. Ik ben aangekomen in Coromandel. Een gebied wat bekend staat om zijn bochtige wegen en bosrijk gebied. Het is een bijzonder mooi gebied. Als ik het bosgebied uitkom merk ik stevige windvlagen. Ik blijf de weg langs de kust volgen bij de baai Firth or Thames. Het veel wegwerkzaamheden om de lawines op te ruimen. De weg loopt hier weer direct aan de zee. Dus regelmatig opspattend zeewater tegen de auto. Met her en der wat ondergelopen stukken weg. Als de zon zo nu en dan doorbreekt krijg je een schilderachtige beeld van de kustlijn. Groen, blauw water met zwarte rotsen de de golven breken. Met op spattend water. Met op de achtergrond de heuvels van Coromandel. Bij Holwick kom ik Auckland binnen. De grote radiotoren is duidelijk zichtbaar. Op de 4 en soms 5 baans weg rij ik door de stad. Het moeilijke is dat de afslagen links en rechts zijn. En soms zelfs 2 rijstroken. Dus regelmatig wisselen van rijbaan. Er is vrijwel geen tijd om tegelijk van de skyline te genieten. Maar ik rijd er foutloos doorheen. Daarna de kust van de Tasman zee bewonderd met een heftige wind. Er zijn een vijftal kideservers bezig die met grote snelheid en hoge sprongen over het water glijden. Uitgewaaid in de auto gestapt voor het laatste stukje naar Woodville.
Vanuit een winderig, bewolkt Woodville via de Costal Road via de woudreuzen naar het subtropische Bay of Island bij Paihia. Na een heerlijk nacht geslapen te hebben met net iets te veel Amaretto bij het haardvuur. Begon in vandaag mij trip aan de westkant naar het noorden. Het is de Costal Road, alleen is de kust vrijwel niet te zien. Wat ik onderweg wel zag was een heel wisselend landschap. In het eerste uur is de weg redelijk recht en loopt het door een glooiend landschap. Dit is vooral grasland met veel koeien. Dan wordt ter hoogte van Brandewyn het landschap wat grilliger, de heuvel worden hoger en de weg wordt bochtige. Net iets voorbij Dargville even een koffie stop en een bezoek aan het Kauri Museum. Bijzondere mooie ervaring. Het gaat voornamelijk over de bossen van de Kauri bomen die rond de 19de eeuw hier werden gekapt. Enorme bomen die de diameter hebben van een vrachtwagen en soms wel 2000 jaar oud zijn. Bijzondere mooi om de oude zaagmachine te zien. Daarna een stuk verder de bomen in het bos gezien. Met een wandeling van een klein uurtje door het subtropische bos. Mijn avontuurlijke modus kwam bovendrijven toen ik van de parkeerplaats vertrok en via de andere klant via een greffel weg probeerde terug te keren op de doorgaande weg. Dat heeft me bijna een uur gekost om deze bochtige en soms zeer stijve weg te overwinnen. Wel een bijzondere mooie route. Aansluitend kwam in aan bij Tane Mahuta Kauri Worest. Een groot gebied van bjjna een uur rijden mat nog meer Kauri bomen. Een zeer bochtige weg waar flink sturen was. Als ik het bos uitkom kijk ik uit op Hokiange Harbour. Een plaatje van een uitzicht. Het laatste stukje doorkuis Ik het binnenland naar Paihia. Een heuvelachtig gebied met bossen. aangekomen op de een na laatste bestemming van mijn reis. De Bay of Islands.
Met mijn hoofd ergens anders vandaag een bijzondere gebeurtenis, op het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland gestaan. Daar waar de Oost en West kust samen komen. Na een fantastische ontbijt vertrok ik vandaag voor de reis naar Cape Reigina. Maar eerst een stukje het binnenland in naar een meertje bij Okaihau. Een mooi heuvelachtig omgeving in de echte binnenlanden. Middels een nog verharde weg die over een lange tijd over een bergrug liep. Met mooie vergezichten daarna via een George naar de meest noordelijke gelegen stad gereden. In Awanui de tank vol gegooid voor de 130 km naar de Cape. Het was totaal wat anders dan wat ik had verwacht geen rechte weg. Maar heuvelachtig met vele bochten. Het en der nog een boerderij. Soms aan de linkerkant de Pacific Ocean zichtbaar en dan weer rechts de Tasman zee. Even bij de enorme zandduinen een picknick lunch gehouden. Terwijl het zonnetje intussen heerlijk schijnt en de temperatuur oploopt naar de prettige 20 graden. Bij de cape. Een heerlijke wandeling gemaakt en een heuvel gevonden waar ik even alleen kon zijn. Genoten van het schitterende uitzicht. Met bijna geen wind wat me verbaasde. Ik zag de eilandjes in de verte verschijnen. De zijn alleen bij heel goed weer zichtbaar. Dus ik heb veel geluk. Op de terug weg wat minder stops gemaakt wat het begint al laat te worden en ik moet nog 200 km rijden. Toch even getopt bij Doutbless Bay. Met een rustige zee, blauwe lucht, palmbomen en wit zandstrand. Een echt plaatje. Bij Paihia nog even de lokale waterval bezocht terwijl de zon bijna aan de heuvels staat. Dus super mooi licht. Het is nog lekker warm als ik het stukje van vandaag schrijf op het balkon met uitzicht op de Bay of Islands. Een vermoeiende dag maar zeker onvergetelijk.
Vanuit Paihia een rondrit in zuidelijke richting bij de Bay of Islands. Verder gewoon even niks doen. Na een heerlijk ontbijt eerst even geregeld dat ik de huurauto wat langer kon gebruiken aanstaande zaterdag. Daarna via de Higway 1 via het binnenland en daarna naar een mooie route naar Helena Bay gereden. Via de kust weg naar Russel. Met allemaal mooie kusten en verschillende baaien. Bij de ene een drietal huisjes en bij de andere een klein dorpje. Halverwege de middag weer terug en lekker in het zonnetje wat gelezen en ontspannen.
Een dagje op het water in de Bay of Islands. Met een bezoek aan het eiland, Hole in the rock en dolfijnen spotten. De dag begon na wederom een heerlijk ontbijt met een korte autorit naar de haven van Paihia. Vandaag stond voor een deel van de dag een bootreis door de Bay of Islands op het programma. Met een duidelijke uitleg onderweg was het zeker de moeite waard. Vlak nadat de boot aan de overkant in Russel nog wat mensen had opgehaald kwamen we een groep dolfijnen tegen. Toch bijzonder om de beesten te zien. Jammer dat het vrijwel onmogelijk was om een goeie foto van te maken, want ze komen heel even boven en zijn dan weer weg. Waar ze daarna bovenkomen is dan de grote vraag. voordat je camera er naar toe had gewezen waren ze weer onder water. Dus op een gegeven moment heb ik het opgegeven en alleen maar staan genieten en net zo als iedereen uitbundig aan het lachen en wijzen was als er weer eentje boven kwam. Mooie foto's van de kust gemaakt met wat witte wolkjes en verder een blauwe lucht Dus veel geluk met het weer. Het kan niet tippen aan de cruises in de sounds op het Zuidereiland maar dat had ik ook niet verwacht. In de loop van de middag terug in Paihia en even wat rondgelopen. Terug naar de B&B en lekker in het zonnetje gelezen. Morgen mijn laatste dag hier in Paihia dan naar Auckland en op naar huis. Dus nog even genieten van het lekkere warme weer eb de rust.
De bedoeling was een rustig dagje maar werd het tegenovergestelde. Na een uitgebreide ontbijt ging naar het dichtbij gelegen Kerikeki. Op advies van de gastheer van de B&B. Op een lokale markt wat rondgelopen waar de boeren de zelf gemaakt groeten. De versgebakken brood, de kruiden en lokale zalfjes en dergelijke samen met schilderijen, houtsnijwerken werden verkocht. Daarna naar de eerste nederzettingen van de Engelse geweest. Het stenen huis staat er nog en wat overblijfsels van een Maori nederzettingen. Daarna een lange wandeling van 2 uur gemaakt langs een riviertje met wat watervallen. Snel even wat gegeten en naar de Wantagani nederzettingen. Hier is de geschiedenis van Nieuw Zeeland begonnen. Met het omstreden verdrag. Mooie show en interessant verhaal door de gids. Helaas geen tijd meer gehad voor het museum. Dus morgen nog even terug want ik heb geregeld dat ik nog een keer met hetzelfde kaartje het museum mag bezoeken. Daarna de eerste stap gezet voor de terugkeer naar huis. Online ingecheckt voor de vliegreis. Morgen naar Auckland via de oostkust.
De rit vandaag is naar het zuiden. Naar de grootste stad Auckland. Na het ontbijt afscheid genomen van de gastheren. Daarna even naar Paihia en het museum bezocht. Het gaat voornamelijk over het document van de totstandkoming van Nieuw Zeeland, het Waitangi verdrag document. Met mooie interactie beelden en presentatie, en korte sprekende films wordt het mooi in beeld gebracht. Na een dik uur verlaat ik het museum en een van de Maori mannen die bij de ingang staat herkend me nog van gisteren van de show. Goed geheugen. Daarna met een mooie blauwe lucht via de kust weg naar het Zuiden. Bij Whangarei de watervallen bezocht. Na al die watervallen intussen te hebben gezien is deze toch wel imposant. Daarna even de higway 1 verlaten en via wat kustwegen de Oost ontdekt. Mooie zandstrand afgewisseld met wat rotsen. Gezien het zondag is zijn veel Nieuw Zeelanders er op uit getrokken en zitten met het hele gezin aan het strand compleet met grill. De reis verder naar het zuiden voortgezet naar Auckland. Het laatste stuk wordt snelweg of motorway dus dat schiet lekker op. Nog even door een tunnel. Daarmee kan ik zeggen dat ik alle (2) tunnels in Nieuw Zeeland heb gehad. Ondanks mijn navigatie of wellicht door mijn navigatie rijd ik verkeerd dus uiteindelijk ben ik 3 maal over de grote Harbour bridge gereden. Bij mijn B&B aangekomen wat door Chinezen wordt beheerd loopt even de taal issue moeizaam. Maar een telefoontje met de zoon maakt alles duidelijk. Nog bij de lokale Italiaan gegeten. Met bijzonder lekkere wijn. Het laatste beetje Amaretto opgemaakt met wat blokjes kaas. Morgen nog even naar de botanische tuinen die om de hoek liggen en klaar maken voor de reis naar huis.
Vanochtend uitgeslapen en na een eenvoudig ontbijt de koffer ingepakt en klaar gemaakt voor de reis naar de andere kant van de wereld. Eerst nog een lange wandeling gemaakt bij de botanische tuinen in Auckland. Om half twee naar het verhuur bedrijf gereden. Na dat de tank had vol gegooid. De auto ingeleverd. dat ging bijzonder eenvoudig. Nog even omgekleed en opgefrist en schone kleuren aangetrokken. Daarna op de luchthaven soepel koffer ingecheckt en soepel door de douane heen. Nu begint het wachten en de reis naar huis.
Wil je meer informatie over mijn ervaringen in Nieuw Zeeland/p>
Silvester van Pommeren, Nederland
info@silvpom.nu
ga naar: startpagina
ga naar: Nieuw Zeeland
ga naar: Nieuw Zeeland, Noordereiland
ga naar: Nieuw Zeeland, Zuidereiland
ga naar: blog startpagina
ga naar: films van Nieuw Zeeland