De reis voor 2025 is weer een flink stuk vliegen, naar Australië. In het winter van Nederland en de zomer van Australië. Het wordt weer een grote reis. Enerzijds door de vliegtijd (plm. 25 uur) maar ook de het enorme formaat van het land. Want eigenlijk zal mijn reis alleen in een klein stukje van Zuid Australië en het eiland Tasmanië gaan plaatsvinden. Ondanks dat, heb ik toch buiten de 4 intercontinentale vluchten nog eens 3 continentale vluchten, 3 ferry overtochten nodig.
Maar de eerste stappen zijn gezet.
Na informatie verzamelen, voorbeeld reizen zoeken en een reisbureau aangeschreven die gespecialiseerd is in reizen naar Oceanië zijn de eerste stappen gezet. Het reisbureau heeft een offerte uitgebracht, maar die was veel te hoog. Dus zelf aan het puzzelen gegaan. Wat ik wilden zien en doen had ik intussen helder. Het wordt een reis van bijzondere natuur, voor mooie wandelingen te kunnen maken. Maar ook een stukje cultuur, daar waar de jonge moderne geschiedenis dit toe laat, en de heerlijkheden van de lekker wijn die Australië te bieden heeft.
Met deze info hotels, B&B gezocht in de regio’s waar ik naar toe wil. Intercontinentale vluchten geboekt, maar ook de 3 binnenlandse vluchten. Intussen de Ferry van en naar Kangeroo Island geboekt. En op 2 plaatsen een huur auto geboekt.
De reis start in New South Wales; van Sydney naar de Blue Mountains. In South Australië; de wijngebieden in de regio van Adelaide, Kangeroo Island. In Victoria; De Grampians, De Coastel Road, Philip Island en Wilsons Promontory. In Tasmanië op 4 verschillende locaties en de reis eindigt In Melbourne.
De volgende stap is het zoeken naar de plaatsen in de route die het bezoek waard zijn. Zo heb ik voor de rit langs de Great Ocean Road de vele bezichtspunten gevonden. Voor mijn verblijf op Kangero Island een app gevonden en geinstalleerd op mijn telefoon met alle bezienswaardigheden. Op Tasmanie de natuurparken die de moeite waard zijn. In Melbourne 2 wandelroute gevonden en in Sydney een excursie geboekt voor het bezoek aan de Syndney opera House.
Tevens de transfer mogelijkheden van luchthaven naar Sydney hotel en van Katomba naar Syndney luchthaven. Dat wordt een trein verbinding die me op bijna 600 m afstand naar mijn hotel brengt. En weer terug van Katoombanaar de luchthaven.
In Melbourne wordt het een bus verbinding op de laatste dagen als ik geen auto meer heb. Een speciale luchthaven bus die me op 300 m van het hotel brengt en die elke 10 minuten vertrek. En een heel stuk goedkoper dan een transfer met een taxi.
In de reisplanning opgenomen op welke locaties ik de mogelijkheid heb om zelf te koken en dus waar ik boodschappen van te voren moeten halen. Meeste locatie hebben een BBQ, dat wordt leuk. Ten noorden van Adelaide bij een B&B doorgeven welke soort ontbijt en wijn (tja een wijnstreek he) ik wil hebben. Ondanks dat het nog best ver weg is, lijkt het wel dichtbij te komen. Maar toch nog even een half jaar wachten.
Weer een stapje verder met de voorbereiding van deze grote reis. Intussen de excursies uitgezocht en geboekt. Informatie betreft Wilson Promotory NP binnen gekregen. En een visum aangevraagd (en al gelijk ontvangen). Dat ging aanzelijk sneller dan verwacht.
De ferry overtocht naar Kangeroo Island geboekt. De Ferry overtocht naar Philip Island kan pas in september worden geboekt. De boekingsdatum is nu nog niet beschikbaar.
Tevens de parkeer, of eigen de sleep, fly en Park arragement geboekt. Gezien ik op een donderdag vertrek en het winter is in Nederland kan het wel eens druk zijn op de weg. En het feit dat er een flinke reis (van ruim 26 uur) volgt leek het me wel slim om bij mijn vaste adres, van de Valk A4 hotel een overnachting te boeken, zodat ik ontspannen de reis kan starten. Dan staat mijn (waarschijnlijk nieuwe) auto veilig.
De volgende stap gaat de route gaan voorbereiden die ik ga afleggen voor het geval dat de navigatie het zou laten afweten.
Terwijl de kerstdagen er snel aankomen weer een weekend bezig geweest met de voorbereiding.
De ferry overtocht naar Philip Island heb ik geboekt. De routes uitgezet zowel op papier als via de app op mijn telefoon. De voorbereiding getroffen om de blog bij te houden tijdens mijn reis, met een nieuwe stijl voor nog meer informatie, qua reisafstanden, en hotels waar ik verblijf.
Tevens de informatie uitgezocht voor het wijnroute in de Barossa Valley.
Met nog 1 actie op de agenda, en dat is het regelen van een internationaal rijbewijs ben ik er klaar voor.
Na gewoon een dag werken, vertrok ik om 17.00 uur naar Schiphol na een rondje door huis om alle ramen en deuren te sluiten. Het was een rustige rit, zonder files en iets naar 19.00 uur aangekomen bij Schiphol A4 van de Valk hotel. Genoten met dat drankje aan de bar van het hotel om de start van deze vakantie te vieren en om in de relax modus te komen. Morgen begint ze de echte reis met een hele lange vlucht naar down under voor nu even ontspannen en klaarmaken voor de lange reis.
Na een uitgebreid en rustig ontbijt, met de shuttle bus naar de luchthaven. Deze zat overvol, dus ik verwachte ook veel drukte op de luchthaven gezien het ook voorjaarsvakantie was. Maar dat was tegenovergesteld. Ik was binnen een half uur er door heen, bagage ingecheckt, door security en paspoort controle. Volgens mij nog nooit zo snel gedaan Dus maar even rondgelopen en een kop koffie gedronken voordat het boarding begon voor de vlucht 12:30 uur, naar Hongkong, een vlucht van ruim 12 uur. Waar ik om half acht lokale tijd op vrijdag aankom.
Vandaag vroeg wakker geworden in Sydney toch nog een beetje last van de tijdsverschil denk ik, om 6 uur kom ik te slapen niet meer vatten.
Dus even een kopje koffie genoten op de kamer om iets na 7 aan een lekker ontbijt en daarna de stad in waar het was al best warm was.
Via een wandeling door twee mooie stadsparken (Hyde Park, en de Botonic Gardens) waar de temperatuur al een stukje aangenamer was ik aangekomen aan de waterrand en met het kleine beetje wind was het hier best lekker.
Ronde gemaakt rond de Mrs mcquarries schiereiland, waar je een mooi fotoshoot kan maken van de bekenste bouwwerken van de stad. Daarna naar het eén van die hoogtepunten het Opera House, gebouwd op het schiereiland Bennelong. Hier een rondleiding gehad best interessant wetende dat het gebouwd is rond het moment dat ik geboren was en dat het toch nog steeds een architectonische hoogtepunt is. Het staat zelf op de Unesico werelderfgoed lijst. Dus weer eentje van mijn lijstje.
Met zijn zes verschillende zalen in het Opera House hebben we er twee van binnen mogen zien gezien de andere in gebruik waren.
Even een hapje gegeten aan de Haven bij Cicular Quay en daarna fpittige wandeling over de Harbour Bridge naar de andere kant van Sydney, met flink wat treden. Maar ik maak het me eenvoudig door met de boot weer terug naar het centrum van Circular Quay.
En daarna via de Rocks een van de oudste gebieden van Sydney naar de observatorium Point waar je mooi overzicht had over de verschillende kanten van Sydney. Via de George Street (zal wel genoemd zijn naar de Engelse koning George IV). Naar één van de oudste gebouwen van de stad dit was het stadhuis. Om ongeveer 16.00 uur aangekomen in het hotel even afkoelen en lekker gedoucht en het verslag schrijven en de voeten even rust te geven.
Vanavond een restaurantje zoeken hier in de buurt en dan toch snel naar bed toe merk wel dat ik moe wordt. Toch nog niet helemaal aan het tijdverschil gewend.
Vandaag toch weer vroeg wakker maar dit keer kon ik ook nog eventjes wat extra uurtjes maken zodat ik om 8.00 uur klaar was om de stad in te gaan.
Ik had vandaag gepland om naar het Australian Maritiem Museum te gaan zien die pas om 10.00 uur open was dus ik had ik een extra wandeling gemaakt richting de Darling harbour, De haven aan de enorme skyline van het financiële hart van de stad. Via de Tumbalong park over de gelijknamige boulevard. Veel groen tussen de enorme wolkenkrabbers.
Dus om iets over 10.00 uur was ik bij het museum dat was een enorm groot complex met meerdere tentoonstellingen.
Zeer de moeite waard was de expositie over de geschiedenis van de ontdekkingsreizigers van Australië in de 16e eeuw. En de andere expositie ging over natuurfotografie en dan wel in combinatie met de zee mooi.
Buiten was ook nog het één en andere te zien. Zoals replica van de Endeavour, het schip van James Cook waarmee hij in de 17de eeuw Nieuw-Zeeland en Australië heeft ontdekt.Het was enorm klein binnen en daarmee kreeg je veel respect voor de 70 bemanningsleden die hier 2 jaar hebben geleefd.
Tevens een onderzeeboot bezocht net gebouwd naar de Tweede Wereldoorlog ook daar was het enorm krap. En nog even snel een rondje gemaakt op een oorlogschip van de Australische Marine. Tevens lag er een vliegdek schip, maar die was niet toegankelijk, maar door zij grote waren de andere boten bijna speelgoed boten.
Teruglopen naar hotel via China Town. Even opgefrist en daarna doorgelopen naar het centraal station. Met de BMT line een treinrit van bijna 2 uur naar de Blue Mountains waar ik nu ben aangekomen, Het duurde even voordat we de stad uit waren, maar zodra dat was gebeurd moest de trein flink klimmen naar de ruim 1.000 hoogte meters.
Morgen hier de natuur ontdekken,
Ook vandaag was ik weer ruim op tijd wakker, dus als één van de eerste aan het bijzonder goed verzorgde ontbijt in een ambiance uit de jaren '60.
Direct naar het ontbijt omgekleed in sportkleding en klaargemaakt voor een fixe wandeltocht met name de ruim 400 hoogtemeters waren hard werken voor de beentjes.
De wandeling begon eerst naar beneden richting Leura, het plaatsje naast Katoomba met een wandeling naar de Gordon Falls.
Een groene Oase brengt me in de richting van de waterval waarna ik voor het eerst kennis maakte met de Blue Mountains. Intussen was de mist opgetrokken en kwamen de bergen met zijn blauwe tinten in beeld.
Vanaf daar de wandeling gemaakt richting Leura Cascade, een kleine waterval in het regenwoud. Gelukkig is de temperatuur van ongeveer 20° ideaal voor wandeling zodat de volgende stop bij Kia Lookout met een stevige klim wel te doen was. De volgende stop was het meer toeristische gedeelte namelijk; Echo Point, met zijn uitzicht op de tree sister, bergen. Volgens de Aboriginal legende waren de drie zussen, 'Meehni', 'Wimlah' en 'Gunnedoo' genaamd verliefd op dezelfde jongen van een andere stam. Dat was niet toegestaan en als straf veranderde ze in rotsen respectievelijk zijn ze 922, 918 & 906 meter hoog. Ze staan los van elkaar en vanaf het uitzichtpunt kan je de onderkant niet eens zien zo diep gaat de Vallei.
Daarna nog de laatste drie kwartier terug klimmen naar het hotel dat was eventjes afzien maar iets naar de middag was ik terug van een heerlijke wandeling in het gebied.
In de middag genoten van de luxe in een hotel een beetje gelezen en vooral ontspannen.
Na een onrustige nacht, ik heb een verkoudheid te pakken, waarschijnlijk door gisteren zo nat te zijn geworden, en een airco is dan niet goed voor me.
Na het ontbijt en mijn koffer te hebben gepakt was het tijd om naar het treinstation te lopen. Na een treinrit van bijna 2,5 uur naar Sydney Centraal, en daar de volgende trein naar de luchthaven. Nu ik het treinstation in daglicht zie, merk je pas hoe groot het is.
De tweede treinrit was maar 15 minuten naar de regionale luchthaven. Ruim op tijd daar aangekomen dus even wat rondgelopen en wat gegeten. Dan begint het wachten, het minst leuke van reizen. Maar begonnen met een nieuw boek, dus de wachttijd ging snel.
Een vlucht van ruim 2 uur brengt me naar Adelaide. weer een nieuw tijzone.
Daar is het bijna 25 graden dus dat is even omschakelen, ik vertrok namelijk met 15 graden.
Op de luchthaven de huur auto opgehaald. Nu had ik een Kia Cerato gehuurd, maar het wordt een Nissan Xtral, een flink stuk groter. Geen probleem gezien ik op Kangeroo Island ook een flink aantal onverharde wegen zal rijden.
Zoals altijd ruzie met mjn navigatie om aan te kunnen sluiten,maar gelukkig had ik de route ook uit geprint, dus op de ouderwerste manier naar het hotel gereden. Dat ligt op een inham van de Golf vn Sint Vincent, dus het waait er lekker, en met pambomen voor mijjn kamer krijg je toch weer een tropische gevoel. Mijn kamer heeft een balkon dus lekker daar van ondergaande zon genoten.
Eerst nog even wat boodschapjes gehaald in de supermarkt aan de overkant zodat ik de koelstas kan vullen mer koude dingen, zodat deze koel blijft met de boodschapje die ik morgen ga halen.
Toch ven met de auto geprobeerd om de naviatie aan de praat te krijgen en nu lukte het wel via mijn telefoon. Gelukkig maar. Dat maak het autorijden, zeker aan de linkerkant alleen maar makkelijker.
Nou een goede nacht te hebben geslapen met de balkondeur open, dus zonder airco aan, wakker geworden door de heerlijke zeewind met het geluid van de vogels.
Een heerlijk ontbijtje gehad van zalm met roomkaas in een bagel, je verzint het niet, maar dit was een van de keuzes uit het ontbijt menu, iets anders dan een buffet. Was erg smakelijk.
Daarna in de auto gestapt richting het centrum van Adelaide de auto geparkeerd in de parkeergarage en daarna Central market bezorgd. Een gigantisch overdekt markt terrein met allerlei soorten groente fruit vlees vis kaas worst verzin het maar, het is erg. Ondanks dat ik nog wat verkouden ben ruik ik de verschillende geuren van de kruiden en de verschillende soorten worsten en gebrande noten, heerlijk om er even rond te lopen.
Daarna snel de stad uit en de bergen in. Eigenlijk heet het gebied de Adelaide Hills maar de bochtige weg en de flinke hoogte van Mount Lofty vind ik het wel een berg.
Daar was niet zoveel te zien buiten een uitzichtpunt op de kustlijn van south Australia met de stad Adelaide. Wel met een helder blauw lucht dat heb ik even gemist sinds Sydney. Daarna door de Adelaide Hills verder gereden naar de watervallen, Morialta Fallse een heerlijke bushwalk gemaakt richting de waterval, alleen die was er niet, blijkt dat het al half jaar niet geregeld heeft dat verklaart het natuurlijk. Ondanks dat is de George waar je doorheen loopt wel erg groen, en het ruit er heerlijk met al die eucalyptusboom. Nog een koala gezien in een boomtop. Hij zat er verstopt wellicht later een mooiere foto's.
Weer terug bij de auto een picknick gehouden met een lekkere spulletjes gekocht op de Market en verder gereden richting de barosso Vallei. Een mooie autoroute met veel bochtige wegen waar ik het heuvellandschap in wissel voor het glooiende wijnlandschap.
Overal zijn druiven terrassen te vinden afwisseld met wat bomen in het licht glooiend landschap met vrijwel rechte wegen.
Nog even bij de cheese Factory een koeltasje gekocht met verschillende soorten kaas crackers en een routebeschrijving van aantal adressen van wijnhuizen die ik gratis kan bezoeken. De actie voor morgen.
Iets na 16:30 kom ik aan op mijn overnachtingslocatie voor de komende twee dagen verblijf en kan ik genieten van een heerlijk aantal glaasjes wijn met verschillende soorten kaas en gekregen van de B&B en natuurlijk de dingetjes gekocht op de markt. Met de beentjes omhoog en genieten van het uitzicht sluit ik deze mooie dag weer af met een fantastische ondergaande zon met een heerlijke 22 graden.
Na een heerlijke nacht te hebben geslapen, de eerste keer dat ik door mijn wekker ben geworden, ik begin te wennen aan het tijdsverschil. Daarna een lekker zelf verzorgd ontbijtje met allerlei lekkers wat klaar was gezet, De dag begon met het bellen van wat wijnhuizen die ik vandaag wilde bezoeken. Helaas kreeg ik hem maar één te pakken die ik wilde bezoeken dus probeerde het de rest van de dag maar even uit te vogelen.
Eerst richting het zuiden gereden richting Chateau Tanada, en nagemaakte kasteeltje, met het idee om een indruk van een Franse platteland kasteel te geven. Een façade eigenlijk. Gevolgd door reis naar het hoogste punt van de vallei; Mengele Hill met een uitzicht wat een beetje tegen viel, maar gaf wel aan hoe groot het gebied was met zijn rechte wegen.
Daarna naar de Barossa Valley Chocolate Factory waar allerlei verschillende soorten chocola gemaakt en verkocht werden Hier even genoten van het uitzicht op de vele rijen met druiven struiken. Met een er lekkere kop koffie en natuurlijk wel chocola.
Daarna lekker geluncht bij El Castano, een zuid-amerikaans restaurant met fantastisch lekker eten.
Daarna het Wijnhuis Gibson bezocht en zeer uitgebreide kennismaking van hun wijnen en had er zeven verschillende smaken van geproefd, en er twee meegenomen met bijzondere blends, tevens de mogelijkheid gehad voor een kijkje achter de schermen te krijgen en gezien hoe het gaat met de oogst want ze zijn net begonnen en ook daar kunnen proeven hoe het wijn/druiven proeven als het net geoogst is naar één, 3, 5 of 7 dagen heel bijzonder dat je ziet en proeft hoe de transitie zit van druivensap naar wijn als de suikers gaan werken. De eigenaar die heel duidelijk passioneel over zijn product vertelde, wetende dat het nu razend druk is omdat ze midden in het oogst seizoen zitten.
Terug naar mijn overnachtingslocatie en bij de buren die ook wijn verkochten, nog een proeverij gedaan. De Greenock Greek Wijnhuis is een wijnhuis van het hogere segment wijn en dat heb ik wel gemerkt/geproeft. Gezien daar wat minder beschikbare tijd was ging het ietsje sneller maar naar anderhalf uur daar te hebben gezeten ook zeven verschillende wijnen heb geprobeerd, heb ik er hier drie gekocht. Kortom, het voorraadje voor de komende 9 dagen is aangevuld met de chocola en verschillende soorten wijnen.
De rest van de dag genoten van het heerlijke weer, het is nu 33°, nog koel vergeken met de afgelopen weken zoals ik heb begrepen, en dat is goed uit te houden zolang je niet al te inspannend werk levert dus genoten op het terras in de schaduw van de rust en lekker wijntje met dat kaas olijfjes en wat salami terwijl de zon ondergaat en de kaketoes genoeg geluid maken om aandacht te krijgen.
Om iets over 8 uur vertrok ik vanuit de Barossa valley naar het zuiden om via Adelaide bij Cape Jarvis met de ferry naar Kangeroo Island te vertrekken.
Onderweg nog even getankt wat boodschappen is gehaald, gezien Kangoo Island redelijk afgelegen is.
Om 10:30 was ik bij de Ferry en ik was dit keer niet de eerste maar ook zeker niet als laatste want de boot was intussen al aangemeerd dus eventjes aangemeld en daarna redelijk snel op de boot gereden. Mooie timing dus. De overtocht van 45 minuten na de andere kant van Backstars Passage verliep rustig met volgens mij een volle boot, gezien het autodek vrijwel geheel gevuld was.
Penshaw is een klein havenstadje, zeg maar dorp en is samen met Kingsgote de enige twee steden op de eiland waar de ferry aankomt.
Ik rijd eerst naar Cape Willougbhy met zijn witte vuurtoren maar een mooi uitzicht op de kustlijn aan de oostkant van het eiland. Daarna rijd ik naar mijn overnachtingslocatie voor de komende dagen rijd in Emu Bay wat aan het noord oosten van het eiland ligt,
Een groot deel van de route is onverharde weg, wat er wel goed bij ligt.
Ik krijjg weer het gevoel van het auto rijden in Patagonie.
Het landschap is licht glooiend en het is best wel groen her vergeleken met de overkant op het vaste land. Terwijl het hier ook al enige tijd droog is.
Ik heb hier een cottage met fantastisch uitzicht op de baai (Emu Bay) en de temperatuur is prima te doen met een ruimte 30° maar wel een klein beetje zeewind. Voor nu even relaxen nadat ik een klein handwasje heb gedaan om vanaf morgen weer wat actiever te zijn.
Vanavond zelf lekker koken en hopelijk maken de dieren waar het eiland bekend om is zichtbaar bij zonsondergang.
Even wat leuke feitjes over het eiland. Het is het derde grootste eiland van Australië na Tasmanie (volgt later) en Melville. Het heeft een oppervlakte van 4.405 km² en een omtrek van 509 km. Kangaroo Island is 145 km lang en tussen 900 meter en 57 km breed. Het hoogste punt is 307 meter. met een bevolking van 4.400 mensen, waarvan er 1.800 in de Kingsgote is het dus zeer dun bevolkt en daar was ik al achter gekomen op de weg hier naar toen.
Het is compleet stil hier op het bungalowpark (het zijn meet 7 huisjes) die best ver uit elkaar liggen.
Hopenlijk krijg ik vanavond nog wat dieren te zien, waar het eiland bekend om moet staan, maar die komen pas in beeld bij zonsondergang.
Nu eerst lekker zelf koken en dan met de fotocamera klaar gaan zitten.
Iets na 7 uur was ik opgestaan, een ontbijtje genoten uit eigen maak. Daarna vertrokken raar het westen van het eiland wat ongeveer vijf kwartier rijden is naar Flinders Chase National Park, het grootste park van het eiland. Een best mooie autoroute over vrijwel rechte wegen wat is de enige geasfalteerde weg die van Oost naar West loopt op het eiland met her en der toch wat kleine bochtjes om even scherp te blijven. Maar ontspannen te rijden ook omdat erg rustig is.
Aangekomen In het Nationaal Park eerst evn gemeld en een kaart ontvangen, daarna naar Admirals Arch gereden en verder gelopen. De naam blijkt gekomen zijn door het feit dat hier in het verleden heel veel schepen zijn vergaan. Het is grote grot met een doorkijk naar de oceaan waar de zeehonden lekker op het strand liggen te zonnen. Het gebied heet officieel Cape Du Couedic. Hier groeid voornamelijk kleine struikjes, (die trouwens erg scherp zijn) en wat mos. Door de krachtige zeewind zullen bomen hier niet kunnen gedijen. De geur is zeer aangenaam het is een combinatie van eucalyptus, tijn en lavendel dat in combinatie met een zoutige zeelucht zou dit unieke combinatie voor het nieuwe badzout kunnen zijn. Het is een hele mooie omgeving en ondanks een van de hoogtepunten van het eiland was het best wel rustig. Daar een korte wandeling gemaakt rond de vuurtoren, maar gezien het hoogteverschil en de temperatuur die al boven de 30 graden uitkomt op een gegeven moment niet zo leuk meer. Daarna de reis verder gegaan nog steeds in het National Park naar de Remarkable Rocks. Onderweg daar naartoe een fantastisch mooi overzicht van de kustlijn met zijn witte zandstranden (het zou een fotoshoot van Bounty Island kunnen zijn). Bij de Remarkable Rocks aangekomen de auto weer even geparkeerd en een korte wandeling gemaakt naar deze mysterieuze natuurlijke meters hogen stenen keien. Door miljoenen jaren is het door de zeewind zout, en golfslag apart gevormd, zodat je er allerlei vormen in kan zien. In combinatie met de rode alg die er op groeit, een dekoor voor een filmset.
Wel typisch, hier geen hekken of zo, alleen een bordje bij de ingang, dat het hard kan waaien en glad is. Bij terugkomst lees ik dat er al 9 mensen de dood hebben gevonden om toch even iets te ver zijn gegaan en er zijn afgegleden en 100 meter later in de zee zijn gestort.
Daarna het National Park uitgereden en in ongeveer een uur later aangekomen bij Seal Bay. Het is een zandstrand wat niet toegankelijk is voor de massa toerisme maar je kan er ook redelijk afstand honderden zeeleeuwen zien liggen, Sterker nog eentje kwam naar ons toe om in de schaduw te liggen van de boarding waar we op stonden. Ook dit was weer een fantastische natuurlijk omgeving die je zelf niet verzinnen. De natuur blijft toch aan de ene kant zo hard en aan de andere kant zo zacht. De laatste etappe van vandaag ging naar Kingscote. Het grootste dorpje van het eiland om hier even wat boodschapjes te halen om vanavond lekker te kunnen barbecueën bij mijn cottage met uitzicht op Emu Bay.
Oh ja, gisteravond nog een kangoeroe of eigenlijk drie en twee wallaby gezien.
Ondanks dat ik vandaag eigenlijk kon uitslapen toch weer om 7 uur wakker, dus maar opgestaan van een ontbijtje genoten en klaargemaakt voor de halve reisdag met haar drie punten die ik vandaag nog op Kangaroo Island wilde bezoeken. De temperatuur loopt al op naar de 25 graden. Het zal een warme dag worden.
De eerste locatie was het plaatsje Emu Bay. (Het is niet meer dan een handje vol huizen) Maar daar was eigenlijk niks te zien, mijn uitzicht van mijn cottage is beter.
De tweede stop was naar Strokes Bay wat vlakbij Lathami Conservation Park ligt. In dit park nog een groepje Koala's hoog in de bomen. Het is dat hier een auto stil stond en de mensen naar boven aan het kijken waren, anders was ik er zo-ie-zo langs gereden, Die beestjes vallen nu niet echt op.
Bij Strokes Bay aangekomen een mooi zandstrand in een klein dorpje aan de kust. Om daar te komen moetst je even door wat rotsen heen kruipen en kronkelijken. (Het gaf me het gevoel dat ik door de Siq liep in de stad Petra en daar de voor schatkamer stond, alleen was het nu een wit zandstrand, met in het totaal maar 6 mensen op het gehele strand wat enkele kilometers lang was.
De tweede stop was bij Western River, om daar te komen was het wel even spectaculair met de smalle natuurlijk onverharde weg die steil naar beneden liep.
Een klein riviertje kwam hieruit op de oceaan en ook hier een fantastische zandstrand met ook maar drie mensen hier op het brede zandstrand met zijn puntige rotsen met rode alg er op gegroeid.
Daarna teruggereden naar de cottage in Emu Bay, en hier lekker frisse salade gemaakt en de rest van de middag relaxen mag ook wel een keertje tijdens de vakantie.
In de avond de restjes van de afgelopen 2 dagen opgegeten, morgen gaat de reis naar de staat Victoria terug op het vaste land.
Vandaag was het weer tijd om het eiland te verlaten dat betekende dat iets na 8 uur een autoritje van bijna een uur naar de haven in Penneshaw, ik was ruim op tijd voor de afvaart va de Ferry, dus toch nog eventjes eerst bij infocenter gevraagd wat de beste weg is om te rijden op het vasteland naar Murray Bridge. Gezien er drie routes waren die nagenoeg even lang duren, heb ik gekozen voor de mooiste (althans dat denk ik). De route op het vasteland, liep vier Normanville (waar even heb getankt) op Fleurieu Peninsula over heuvelachtig terrein met lekker veel bochten in de weg naar het kustplaatsje Victor Harbour, deze plaats ligt in de Encounter Bay.
Hier even koffiestop gehouden genoten van de zee want deze zal ik eventjes enkele dagen moeten missen. De reis vervolgde richting plaatsje Goolwa naar de Murray Bridge. Met onderweg nog het wijngebied Longhome Greek doorkruist terwijl het landschap van de bosachtige heuvels naar het vlakke gedeelte langs de kust naar weer heuvels worden maar in dit geval kale heuvels die door de droogte wel leken op de binnenlanden van Midden Spanje. Ik bereikte mijn overnachtingslocatie voor vandaag iets na 3 uur. Dus ruim op tijd om even wat boodschapjes te halen voor mijn verblijf hierna.
Nu lekker in een mooi, luxe hotel verblijven met uitzicht over de stad vanaf de hoogste etage. Vanavond lekker eten in het restaurant. Morgen verder de binnenlanden in een tijdzone door.
Na een heerlijk nacht te hebben geslapen was het na het ontbijt, tijd om verder zuid oostelijk te rijden. Vooraf wist ik dat dit een best saaie rit kon worden. Want ruim 350 km bijna rechte weg met een landschap dat vrijwel het zelfde blijft is niet er uitnodigend. Zeker als je langs plaatsen komt die heten littel ddessert.
Ongeveer halverwege, in het dorpje Bordertown even een rust moment genomen en een lekker grote koffie genomen, zo ben ik er achter gekomen dat de vroege kolonisten dit plaatsen ook zo genoemd hadden want het ligt op de grens met de staat Victoria en het is halverwege Adelaide en de zilvermijn in Victoria. Terwijl ik Victoria in rijd gaat de klok een weer naar voren dus weer terug in de oorspronkelijk tijdzone.
Na de stop ging de reis verder, langs de grote velden waar volgens graan heeft gestaan maar intussen is geoogst, dus niks dan gele velden met her en der een boom of groep bomen. Je ziet langs de weg regelmatig borden staan dat je bij vermoeidheid met stoppen en teksten als een microslaap maakt doden. En volgens mij gaat het ook wel eens fout wat de grote remsproeren een de rand van de weg geven dit wel aan. Ik ben blij dat ik voor gekozen heb de reis in 2 dagen te splisten.
Het is ook het gebied van de grote road trains als vrachtwagen rijden, Ze komen regelmatig voorbij komen, met 3 of 4 opleggers een enorme lengte van bijna 100 meter lang.
Het laatste uur komen de bergen van de Grampians in beeld en wordt het auto rijden weer leuk. De bergen is met smalle weg waar het veel sturen is. En ze doen hier niet aan vangrail, Dus een stuurfoutje kan of de muur betekenen of een enkele tientallen meters de afgrond in. Dus koppie er bij houden.
Ik maak een stop Mc Kenzie Falls een mooie wandeling van een paar kilometer naar waterval die over zwart stenen naar beneden stort. Gelukkig is de temperatuur hier wat gezakt naar 30 graden t.o.v. graan velen waar de thermometer in de auto regelmatig de 35 haalden. Gelukkig werkte de airco goed.
Ik zit op een top locatie; een campsite met verschillende huisjes. Maar zeg maar gewoon huis. Het is netzo groot als mijn huis op de begaande grond. Met een uitzicht op de bergen waar de verschillende kangeroo, kakatoes en papagooien samen met een eend soort op het veld lopen.
Vandaag weer zelf gekookt terwijl ik van mijn terras wordt weggejaagd door de kakatoes die blijkbaar willen mee eten. Dat gaat dus even niet gebeuren.
Morgen de bergen in voor bezoek aan de Grampians deel 2.
De dag begon vroeg vandaag gezien ik voor de warmte komt aan de hike wil begonnen. Want de temperatuur is dan nog een heerlijke 16 graden. Terwijl ik de gordijnen op doe zitten of staan er wel ruim 50 kangeroo in het veld. Dat is nu ook niet zo speciaal meer.
Mooie foto gemaakt nu ook het kleintje in de buidel zichtbaar is.
Een klein stukje met de auto naar de parkeerplaats gereden om te beginnen met de hike. Dit was geen wandeling meer. Een zeer pittige klim naar de top van de Grampians aan de rand van het bosrijk gebied. Het was flink afzien. Met een gemiddelde hellingspercentage van 35% was het een goeie cardio oefening, mijn hartslag ging regelmatig in het rood.
Na een kleine 3 uur klimmen aan de top gekomen voor een fantastisch uitzicht.
Maar wat naar boven gaat moet ook weer naar beneden. Fysiek gezien een stuk minder zwaar, maar minder leuk voor mijn enkels en vooral knieën. Want geen enkele stuk is recht dus het is van de ene steen op de andere steen lopen of hoppen. Heel af en toe een stukje zanderige ondergrond om even te kunnen uitristen.
Terwijl ik vele mensen naar boven zie komen bedenk ik me dat ik er ook zo uit gezien moet hebben. Afdalen ging een stuk sneller en in ruim een uur was ik terug bij de auto. En met wat koud water uit mijn bidon even afkoelen. Want als ik in de spiegel kijken heb ik een rode kop waar ik zo indiaantje mee kon gaan spelen.
Daarna met de auto naar de tweede uitkijk punt, Boroka lookout, die wat iets makkelijker te bereiken dat was maar 100 meter lopen. Rond 14:00 uur terug bij mijn huis. Waar ik een verkoelende douch neem en even de kleren die ik gisteren heb gewassen opgevouwen in mijn koffer stop.
De reis is op zijn helft dus nu weer schonen kleren voor de tweede deel van de reis.
Morgen weer terug naar de kust. Maar nu nog even genieten van deze fantastisch omgeving terwijl ik mijn benen even wat wel verdiende rust geef.
Vandaag vroeg op stap om 7:15 zat ik aan ontbijt en iets voor 8 uur zat ik in de auto na een wat onrustige nacht (gevecht met de kussens) vertrok ik na een goed verzorgd ontbijt voor deel 1 van de Great Ocean Road. Ik hoop dat met mijn vroege vertrek in de massa toeristen voor blijf. En dat is tot halverwege de reis gelukt.
De eerste stop was Bay of Island net voor Peterbourgh. Hier verschillende stops gemaakt langs de kust waar de zee de gele hoge rotsen van verschillende vormen heeft voorzien. Rotsen die dan weer merkwaardige namen hebben gekregen als London Bridge of the Razor blade, de Arc enz. Allerlei verschillende benamingen voor bizar vormen, het hoogtepunt voor deze trip (voor vele mensen) zijn de 12 apostelen, hoewel het er maar 7 zijn, de andere vijf zijn verstek gegaan, afvallig geworden of in de zee gestort of zo iets dergelijks. Zelf vond ik de Bay of Island veel interessanter en vooral omdat het veel minder toeristisch is. Nadat ik Port Campbell en de Bay of Violence voorbij ben veranderd het landschap enorm naar een tropisch regenwoud. Geen heuvelachtig weg met in de verte de kustlijn, maar een zeer dichte regenwoud met varens van enkele meters hoog en enorm lange bomen met een weg die er doorheen kronkelt. Je hebt niet meer het idee dat je langs de kust rijdt. Daar heb ik een afslag genomen naar Cape Otway. Daar heb ik een langere wandeling gemaakt. Zo blijkt dat hier de eerste Amerikaanse soldaat is gevallen in de Tweede Wereldoorlog gezien hun boot op een mijn van Duitse Makelaardij was gelopen in 1940. Vlakbij dit punt zijn meerdere schepen gezonken en is er een begraafplaats gemaakt van de zeevarende.
Toen een stukje terug gereden en de noordkant van Cape Otway. Deze had ik uitgezocht om daar een aantal watervallen te bezoeken maar deze vielen een beetje tegen wel een hele mooie autoroute dwars door het regenwoud wat wel even hard werken om de auto op de weg te houden het was namelijk een zeer smalle weg en meer als 50 meter rechte weg was er niet dus goed oppassen voor tegenliggers die er toch waren.
Nu aangekomen in Apollo Bay even relaxen en vanavond lekker vis eten in een restaurant Morgen wederom vroeg op weg naar Wilson Promotory aan de andere kant van Port Philip Bay ten zuiden van Melbourne hiervoor pak ik weer een ferry overtocht, want het zal ook een lange dag worden dus even relaxen en uitwaaien op de ferry.
Een regenachtige lange reisdag
Ik stond vandaag vroeg op. Want er stond een lange reisafstand te overbruggen. Nu wist ik dat het vandaag kon regenen. Maar dat dit vrijwel de gehele dag was, viel een beetje tegen.
De eerst dikke 2 uur reed ik vanaf Apollo Bay met de zonsopkomst langs de kust naar Queensclif. Dit deel was het vooral de weg langs de kust met de hoge kliffen aan de rand van de weg omhoog. Hoewel het regent en het vroege tijdstip zie je overal toch mensen surfen. Maar het rijd wel door gezien het tijdstip en dus weinig toeristen, en door de regen heeft een fotostop ook geen zien.
Ik kom ruim op tijd aan bij de Ferry in Queensclif voor de overtocht naar Sorrento. Ik kan zelf een boot eerder pakken. Dat scheelt weer een uur wachten. Terwijl je 40 minuten van te voren er moet zijn kan ik nu binnen 10 minuten er op rijden. In een rustige overtocht van 45 minuten even tijd om mijn benen te strekken en de nodige cafeïne nuttigen. Het is droog tijdens de overtocht dus lekker op het dek uitwaaien.
Daarna weer de ferry afrijden, dat ging dit maal een stuk makkelijk omdat het een rol-on rol-off ferry was. Dus niks moeilijk achteruit steken. De route liep eerst noordwaarts richting Melbourne over de snelweg. Die had ik niet gezien sinds Adelaide, Dus ook wel even fijn het rijd een stuk ontspanner. Daarna ging de route weer naar het zuiden naar Philip Island, helaas begint het weer stevig te regen. (Dat vinden de boeren hier niet erg, het is al weken geleden, zelf vindt ik het wat minder). Met een lange brug rijd ik het eiland op. In het dorpje Cowes lekker een dikke steak gegeten en daarna een korte wandeling bij Rhyl NP, maar het regent me te hard dus na een kort rondje van 30 minuten weer terug de auto in, om nog een bezoek te brengen aan de Koala Conservation Reserve. Een natuurpark vol met Koala, wallaby, vele vogels en zelfs een mierenegel gezien terwijl het een kleintje beetje druppelt.
Daarna nog 1,5 uur rijden naar Wilson Promontory terwijl het weer hard begint te regenen. Om 17:15 uur Aangekomen bij mij B&B hoor ik dat de boottocht van morgen is afgelast i.v.m. de wind. (ik krijg zo idee van Nieuw Zeeland weer daar had ik dat ook al). Overmacht, helaas.
Morgen maar even bellen, maar ik begreep dat de middag tour ook niet door gaat. Dus dat wordt morgen een extra lange wandeling maken. Er is wel kans op wat regen maar een stuk minder dan vandaag. We zullen zien.
Een lange dag, eigenlijk we geluk dat het nu heeft geregend nu ik toch veel in de auto zat.
Na een fantastisch ontbijt samen met de andere twee gasten uit de USA, erg laat vertrokken (voor mij doen), naar het Nationaal Park The Prom zoals ze het hier noemen.
Gezien de boot toer niet doorging vanwege de heftige zee vandaag wat anders.
Op advies van de host van de b&b heb ik het plan voor vandaag aangepast en een viertal punten benoemd die ik vandaag ga bezoeken. Eerst even langs de maatschappij gegaan die de boottocht verzorgde en daar gezorgt dat ik mijn geld terug kreeg want er waren wat problemen met het overschrijven naar mijn bank.
Daarna een fikse klim de berg Mount Oberon op voor een fantastisch uitzicht over de The Prom. De klim was wel even een kuitenbijtertje om boven te komen maar na vijf kwartier klimmen was ik boven. Dit keer ging het op een gemakkelijk bredere “weg”. Alleen de laatste 200 meter was wel even steil en ongelijk. Boven op de rots geen hekken of zo dus best beangstigend. Je kukelt toch even ruim 100 meter de afgrond in.
Afdalen gaat natuurlijk altijd sneller dus in 45 minuten weer terug bij de auto.
De volgende stop was een kleine hike naar het strand Skueky beach (de naam zou komen omdat het zo’n geluid maakt als je er over loopt, maar dat doet het volgens mij altijd), hier waren enorm golven te zien die braken op de kustlijn en de rotsen met rode alg afzetting in combinatie met de witte schuimkoppen van de zee en de Kraakheldere zee met witte zandstranden gaf wel een fantastisch beeld.
De volgende stop was een korte wandeling van 2,5 km naar wilderness retreat hier zou wat wild te zien moeten zijn. Een paar kangoeroes of vogels en tweetal groepen emoe gezien maar midden op de dag is eerste kans vrij klein er nog meer tegen te komen.
De derde stop was een wat langere wandeling naar Wilson landing (vernoemd naar Cooks zijn cartograaf) en hier was ik vrijwel alleen en het was een stuk beter als de beklimming van de berg. Terug bij de B&B iets naar 5 even genoten van het lekkere weer (het is droog gebleven vandaag, maar nog niet bloedheet) daarna genoten van een lekker diner verzorgd door de eigenaren van de B&B. Samen met 2 Duitser lekker gegeten en gedronke. Nog even ingecheckt bij Qantas voor de vlucht van morgen naar Hobert Tasmanië voor het volgende deel van deze reis.
Vandaag wederom een fantastisch ontbijt en lekker rustig klaargemaakt voor een reisdag. Eerst weer alles proberen in de koffer te krijgen. Ik snap niet hoe het kan dat dat steeds moeilijker gaat. Op een paar folders na is het toch niet meer geworden.
Maar goed uiteindelijk alles in mijn koffer gekregen, het restje eten dat ik had aan de eigenaar van de B&B gegeven.
Daarna de mooie autorit, althans de eerste 1,5 naar de luchthaven in Melbourne gereden. Een korte stop onderweg even de benen strekken want de benen zijn wat stijf van de hikes van gisteren kom ik achter. Het laatste uur rijd ik door Melbourne en haar voorsteden.
Nog even tanken en dan de auto inleveren. Dag ging snel en soepel.
Dus koffer inchecken en wachten. Ik kom er achter dat ik mijn adapter voor stroom ben vergeten, maar ik ga proberen de apparatuur op te laden in de auto met usb aansluiting. Anders wat gaan kopen, maar op de luchthaven al gekeken, die aanlsuiting zijn net andersom.
De soepele vlucht van 1 uur en 20 minuten brengt naar het eiland Tasmanië, weer een nieuwe staat in Australië aangedaan.
Ophalen van de auto gaat langzaam, gezien er veel mensen staan en zoals ik al eerder heb ervaren in Australië het gaat gewoon rustig aan, ze nemen er de tijd voor..
Daarna de auto zoeken, altijd een uitdaging, maar toch gevonden, alleen ergens anders dan ik had verwacht. Het is een MG 5. Compleet anders dan de Nissan X-ttrail en ik merk gelijk het verschil in motorvermogen. De Nissan had 4 wiel aandrijving en heel wat PK, dit is meer een stad auto. Maar dat zal snel wel wennen. Morgen maar evn de verschillende instellingen uitproberen. Gelukkig heb ik nu mijn navangatie wel gelijk werkend gekregen
Even snel een supermarkt aangedaan en wat dingetjes gekocht en iets voor 19.00 uur aangekomen bij mijn motel, overnachting voor 1 nacht.. Nog even wat gegeten, vandaag snel slapen morgen wordt een lange intensieve dag met veel stops en rijden in Tasmanie zou anders moeten zijn gezien de wegen nog bochter zijn. We zullen het zien.
Nog snel even een mooie zonsondergang vanuit mijn motel kunnen meepikken.
De dag begon vandaag vroeg. Om iets na 7.00 uur zat ik aan het ontbijt. Ook hier te kiezen van een menukaart, en deze keer ook zeer goed. Nadeel het duurt wel aanzienlijk langer, want het gerecht moet speciaal gemaakt worden t.o.v. zelf alles pakken.
Maar goed, ik heb vakantie, dus geen haast. Iets voor 8 uur zat ik in de auto, voor een lange autorit dwars door Tasmanië. Even wat feitjes, het is ongeveer 1,5 maal Nederland qua grondoppervlakte. 40% ervan bestaat uit nationale parken, waar je ook een vrij prijzige pas voor nodig hebt. De bevolkingsdichtheid is 5 inwoners per vierkante km, zeer dunbevolkt dus. En dat heb ik ook gemerkt zodra in de stad Hobert uit was. Het is rustig op wegen. Gelukkig maar want ze zijn een stuk smaller dan het vaste land. Tasmanië is de splitsing van de grote en indische oceaan. Aan de westkant dus onderhevig van de wind uit de grote oceaan, die vaak wat kouder is dan de oost kant die door de wind van de indische oceaan wordt gestuurd. Tasmanië is de kleinste provincie/staat van Australië en heeft ook de minste leden in de landelijke regering zitten. Maar goed mijn reis van vandaag.
Bijna 6,5 uur in de auto gezeten voor een stuk van 369 km. Dus een gemiddelde van net 55 km/uur. En dat komt omdat ik geen stuk rechte weg langer dan 2 km heb gezien. Het was intensief sturen, voor het tweede deel zodra in Westelijke deel van het eiland in ging. Daar liggen de vele en hogere bergen. In het oostelijke deel vanaf Hobert is het nog flink heuvelachtig en is het landschap “ vriendelijke” met zijn glooiende heuvels en her en der wat agrarische gronden. Daarna worden het bergen met veel bos en meren. Mijn eerste stop na een uur rijden is in Nationaal park Mount Field, hier heb ik een korte wandeling gemaakt naar Russel falls. Anderhalf uur verder op ruim 700 meter hoogte ligt Lake Nationaal park St. Claire (het diepste meer van Australië) een mooie wandeling gemaakt van bijna 2 uur die door het bos en langs het meer liep met een paar magische fotomoment, met de hoge bergen op de achtergrond.
Daarna verder gereden en een stop bij een andere waterval, Nelson Falss, zeer mooi wandeling door het bos, waar de bomen wel de hemel lijken te raken, en de varens enkele meters hoog zijn.
Daarna doorgereden langs de enige stad aan de west kant. Maar ik noem het een dorp, maar de naam is Queenstown. Het ligt tussen grote bergen ingeklemd waardoor eerst een steile afdaling met heel veel bochten nodig zijn om daarna weer de hoogte op te zoeken om het laatste stuk van de trip te maken, naar Tullah. Een klein dorpje. In het totaal ben ik vandaag 5 dorpjes na Hobert tegen gekomen en 1 benzine station.
Nu een gracieus uitzicht op Lake Rosebery terwijl de zon de top van de bergen begint te raken, zit ik op mijn tarras het verslag te schrijven.
Nu heb ik gelezen dat Tasmanië een heel andere Australië is. Als de andere dagen hier op het eiland netzo fantastisch zijn dan kan ik dat zeker bevestigen. (al hoewel ik maar een klein stukje van het land heb gezien) Het lijkt qua landschap inderdaad meer op Nieuw Zeeland (zuider eiland) dan op de andere bezochten plaatsen.
Zo lekker eten en me even gaan verdiepen wat ik morgen ga doen, want ik pas mijn programma een beetje aan, zodat ik morgen even niet te veel ga (of niet) autorijden.
Een keertje een rustige dag mag ook wel, zeker met zo’n super uitzicht.
Vandaag heeft de auto rust gekregen, dus na een zeer goed ontbijt (zalm en geproduceerd ei op toast) een wandeling van 1,5 uur gemaakt bij het meer waar ik verblijf. Tussen de bergen in en het water wat helemaal strak staat (dat veranderd in de loop van de dag) een mooie spiegeling van de bergen in het water.
Verder niet zoveel spannends gedaan. Twee zaken geregeld verder op in de reis. Een boottocht bij Bay’s of Fire en de toegangstickets voor Port Arthur op de een na laatste dag op Tasmanië.
In de loop van de dag een fikse regenbui waardoor de temperatuur drastisch daalt en ik de korte broek moet omwisselen voor een lange broek (de eerste keer deze reis). Dit was bekend dat dit aan de west kust kan gebeuren. Hopelijk dat het morgen weer warmer is.
Verder mijn derde boek uitgelezen en begonnen aan nummer vier. Morgen gaat de reis verder via bergen naar de noord kust.
Na een hele lange nacht goed geslapen te hebben en wakker geschrokken van mijn wekker, was het na een ontbijt, dit maal een zoete variant gekozen, tijd om verder te gaan.
De temperatuur is nog aan de koude kant met 12 graden maar de zon begint door te breken en je ziet de vocht uit het bos omhoog gaan.
Na een rit van iets meer dan een uur door de bergen en waar ik de hoogste berg pas van Tasmanië met een hoogte van 900 meter over ga met een uitzicht om het bergmassief, kom ik aan bij een van de hoogte punten van Tasmanië. Het bezoekers centrum van Cradle Mounthain. Ik ben er iets na half tien, maar er staan al een 100 tal auto's. Je moet je eerst aanmelden en een bus ticket kopen om het park in te komen. Lopen kan ook, maar dat is wel heel er ver. Je moet trouwens toch de toegang betalen.
De pendel bussen rijden af en aan op de smalle weg die in een klein half uur naar het eindpunt brengen. Naar Dove Lake. Aan het meer liggen de bergen die je van ver al ziet liggen, Cradel Mounthain, de meeste kenmerkende (1545 m), Ban Bluff (1559 m) en Smithies Piek (1527 m). Vanuit het busstation begint wandeltocht rond om het meer wat trouwens al op 939 m hoogte ligt. Een tocht van ruim 2 uur met machtige uitzichten om de bergen, die mooi weerspiegelen in het meer wat zo strak staat als een biljartlaken. Ik merk dat ik sneller loop dan de meeste mensen die moet er zo nu en dan ook een paar inhalen. Maar als ik 20 minuten van het startpunt weg ben worden het aantal wandelaars een stuk minder. Het is een mooie wandeling die over goed aangelegde paden loopt. Gelukkig is de temperatuur ideaal voor wandelen, ondanks mijn trui die ik aan heb is het toch beste inspannende tocht met vele malen op en neer. Op het moment dat ik weer bij de busstation kom merk ik dat het weer drukker wordt met de mensen.
Je kan ook vanaf hier de 80 km hiking naar lake St Clair waar ik eerder was. Dat moet wel onder begeleiding en mag niet alleen (niet dat ik het va plan was).
Met de bus weer terug naar het parkeer terrein waar mijn auto staat, en waar er nu 5 maal zoveel auto staan. Dus mooie tijd om snel weer weg te gaan.
Terwijl ik verder naar het noorden rijd zie ik de bergen in mijn spiegel steeds kleiner worden en wordt het landschap van bergachtig naar heuvelachtig met her een der wat weilanden met zo nu een dan een huisje. Verder op komen wat kleine dorpjes afgewisseld met bossen. Een mooie route brengt me in ruim een uur naar Davenport. Terug bij de kust, waar de temperatuurmeter een heerlijke 23 graden aangeeft.
Even wat boodschappen halen voor de komende 5 dagen en nog even langs een wijnhuis vlakbij mijn locatie voor de komende 2 dagen. Een super groot huis met 5 kamers. Snel even de kleren wassen, met de aanwezige wasmachine zodat deze hopelijk in de avond nog kunnen drogen.
Vanavond met de BBQ aan de gang en met een (paar) glaasjes wijn genieten van deze mooie nieuwe locatie aan de noord kant van Tasmanië vlakbij de kust.
Een heerlijke nacht te hebben geslapen, een eigen ontbijtje gemaakt, even geen eieren, maar een luchtig Nederlandse ontbijtje met yoghurt, wat fruit en een broodje kaas.
Daarna een half uurtje rijden naar Narawantapu National Park. Het ligt aan de andere kant van de baai van Port Sorell. Het park is bijzonder om zijn wildlive en ligging naast aan de kust.
De naam is Aboriginal naam voor de engelse naam; Badger Head. Hier bezoek ik twee zaken, eerst een mooie 3 uur durende wandeling gemaakt (Archers Knoob). Een wandeling rondom een meer en een berg op. Ja, weer een. Ben er intussen ook wel een beetje klaar mee, maar dit is een kleintje, maar wel gevoelig voor mijn kuiten. Uitziet viel ook een beetje tegen voor de inspanning die ik heb moeten leveren.
Rondom het meer flink wat vogels en in de bush, twee maal een wallaby tegen gekomen. Stomme beesten. Als je ze zien. Dan stoppen ze, bevriezen bijna. Als je dan je camera wil stellen dan springen ze een paar maal en staan weer stil net of ze ook echt op de foto willen komen, en als je pech hebt en ze je door hebben, sprinten er als een gek vandoor.
Het was een mooi wandeling, daarna nog even een klein stukje rijden naar Griffits Point waarbij je de gehele strand Baker Beach kan zien, die tot 8 km lang is en ik zie maar 2 sporen volgens mij van kangeroo. Dus geen enkele voetstappen in het bijna witte zandstrand. Heel bijzonder, zo onaangetast lijkt het wel.
Iets na 14:00 uur terug bij het grote huis waar ik verblijf, en de gewassen kleren die binnen stonden te drogen nog even buiten gezet, met het lekker zonnetje en de zeewind zijn ze snel droog. Dus even netjes opvouwen en nu weer (bijna) een koffer met schone kleren. Dan kom ik de laatste week van de reis wel mee door.
Daarna lekker in het zonnetje zitten die wel af en toe weg valt doordat er een wolk voorkomt en de temperatuur door de zeewind gelijk wat frisser aanvoelt. Maar dus even op relax stand en weer een flink aantal pagina’s gelezen. In de avond lekker gekookt.
Morgen wordt het rijden naar de oost kust van Tasmanië. Ben benieuwd hoe het landschap daar er uit ziet.
Terwijl ik dit verslag schrijf en dag 25 invul realiseer ik me dat laatste dagen er aankomen. Na het verblijf waar ik vandaag ben aangekomen (Bicheno) zijn er nog maar 2 plaatsen en dan gaat de reis terug weer beginnen. Wat is de tijd toch snel gegaan.
Ook vandaag een eigen “Nederlands" ontbijtje met een broodje kaas en wat yoghurt en fruit. Nadat ik alles had verzameld uit het grote huis was het tijd om te gaan rijden naar de oostkust van Tasmanië.
Eerst een dik uur rijden naar de tweede stad van Tasmanië, Lancheston. Een stad wat aan een inham van de zee ligt en tussen hoge steile heuvels is ingeklemd. Hier ligt de Cataract Georges Reserve. Dat viel wel even tegen, had hier veel van verwacht maar het is er toeristische en zelf de brug is afgesloten waar je over moet om de George in te kunnen lopen. Beetje jammer, maar mijn eigen schuld ik had het van te voren niet gecontroleerd. Dus maar een korte wandeling van 45 minuten en ik was er weg van.
Daarna gaat de route naar Scotsdalle. De route gaat door een zeer afwisselt landschap. De ene keer rijd je over een bochtige weg in het bos (regenwoud trouwens) en dan zijn er wat weilanden op de heuvels met her en der een klein dorpje. En dan echt klein. Maar dan 10 huizen zijn er niet.
Schotsdalle is de grote plaats waar ik even van een grote kop koffie geniet en even uitrust van de eerste deel van de autoroute. De huizen hier aan de hoofdstraat zijn van die echt victoriaanse bouwstijl met veranda’s een kleurrijke kerkje en zo nu en dan komt er een auto voorbij.
Daarna via Mont Stronach Forest Reserve gereden. Dwars door het regenwoud. Dan even een stuk door een dal of zo gereden waar weilanden liggen en dan de tweede berg/regenwoud “Brisies Forest" Met een flinke klim voor de auto. Ik meen dat ik bordje zag van hoogte 640 meter. Ook daar even gestopt op een parkeerplaats, ik merk dat ik moeite heb ok te concentreren. En dat is wel handig met de bochtige wegen, er is geen vangrail. Er stopt ook een auto met de vraag of alles goed is. Wat zijn ze toch aardig hier. Nadat ook die te hebben gehad gaat de route naar St Helens. Een plaats aan de kust. Hier begint de Bay’s of Fire.
Die ontdekkingsreizigers hadden weinig fantasie. Zo heeft ook de bay in New Zeeland en Vuuiland heeft dezelfde naam. Gewoon omdat de ontdekkingsreizigers er vuren hebben zien branden van de lokale bevolking.
Nu is deze “bay” wel 80 km lang, dus echt een bay kan je het niet noemen. Een moie route langs de kustlijn en soms even landinwaarts.
Als ik iets voor vier uur aankom bij mijn locatie van de komende 2 dagen ben ik blij verrast. Het ligt net achter de duinen. Je hoort de zee, wat maar 100 meter verder ligt, en toch heb je het idee dat je midden in het bos zit. Een grote cottage met een groot terras, dus vanavond weer de bbq aan en lekker vlees grillen. Onderweg nog een aardappel salade gehaald en met de wijn van Port Sorell wordt het weer lekker genieten.
Morgen de zee op bij het oudste nationaal park van Tasmanië.
Na een onrustige nacht (weer een nieuw bed om aan te wennen) word ik wakker van de golven die op de zee komen aanrollen. Ook vandaag een zelf gemaakt ontbijtje, vandaag toch weer met zelfgebakken eitjes. Want ik ga de zee op, dus even wat extra energie mag wel.
Iets voor half negen rijd ik in 40 minuten naar het zuiden naar Freycinet Nationaal Park, op precies te zijn naar Coles Bay. Ik heb vandaag een boottocht van 5 uur geboekt die het nationaal park vanuit het water laat zien. Het is een beste grote catamaran. Er staat al een flinke rij met mensen klaar, Ik vraag me af of iedereen er wel op past. Maar het boarden gaat super snel. En er zijn nog plaatsen over. Dus binnen no time varen we de haven uit.
Er worden pilletjes uitgedeeld tegen zeeziekte, is dat een goed voorteken? Een zeer enthousiast host geeft de security briefing. Zo origineel heb ik ze nooit gehad. Zaken als hoe werkt een zwemvest, dat wordt dan voor gedaan en er wordt bij genoemd; “leuk hoor dan kunnen de haaien je makkelijker te pakken krijgen, als je nog niet als een ijsblokje lig te dobberen” Of; … “ en als je ziek wordt ga vooral niet naar de WC, die beweegt ook, weet je…”
En Ja, de boot beweegt inderdaad best veel, maar ook niet zo vreemd. Wetende dat je op de oceaan zit. Ik loop gelijk naar het achterdek zodra dat mag. Ik weet intussen dat dit de beste plek is. Je staat uit de wind en je hebt plek zat om rond te lopen en foto’s te maken. Nu dat rondlopen is niet echt een optie. Want zoals bij de security briefing ook werd gezet. Je hebt 2 voeten en 2 handen. Zorg dat 3 van die vier altijd contact heeft met de boot. De laatste (mag je zelf invullen welke) kan je een glas champagne of een fotocamera mee vast houden. Niet dus beide. Dat was niks te veel gezegd.
De boot vaart om het schiereiland heen om naar Wineglass Bay Beach te anker te gaan. Ook weer zo’n plaatje van een bounty eiland. Daar wordt een lunch geserveerd. Maar er is het e.e.a. onderweg gebeurd. Ten eerste ik heb de pinguïns gezien, (die kan ik van mijn lijstje afvinken) die wilden ik namelijk nog zien. Plus wat zeehonden. Nu ook eentje die aan het zwemmen was. Die had ik nog niet. Plus een albatros, van vrij dichtbij. En zeker een hoogte punt een hele grote groep dolfijnen. En die kwamen zo dicht bij dat je zelfs door het water kon zien zwemmen. Een paar mooie shots kunnen maken dit keer. Andere vakanties ging dat niet goed, maar ik had nu mijn telelens gebruikt dus dat ging een stuk beter, neemt niet weg dat het lastig blijft op een bewegende boot en beesten die ook nog bewegen, en maar heel even boven water zijn.
Op de terug weg langs Schouten Island (een Nederlandse naam) Maar nu onbewoond. Ooit hebben hier 200 mensen gewoond toen er een mijn was.
Vermoeid van al die indrukken (meer dan 300 foto's) en het recht op blijven staan, op de toch beste wel heftige bewegende boot, rijd ik terug naar mijn verblijf en geniet in van het heerlijke zonnetje op mijn veranda.
Vanavond lekker koken (de laatst keer van de reis) en dan wordt het morgen tijd om naar de laatste stop in Tasmanië te afreizen. Zowat het enige stukje geschiedenis (naast de start van het Opera house in Sidney deze reis. Wel een zeer duistere geschiedenis.
Ga naar: startpagina
Ga naar: Reisverslag start