Reisverslag van mijn vakantie in 2023. Een wijn en cultuur reis rondom de Alpen en in de Toscane. Dus de landen Zwitserland, Italie en Duitsland via de Romatische Strasse in het zuiderlijke Duitsland terug in kleine stapjes terug naar huis.
Een reis 25 dagen in september 2023 met een roadtrip door de 3 grote wijn gebieden van Noord Italie en 1 van Zuid Duitsland.
Ook dit jaar heb ik de reis zelf samengesteld en geboekt. Itussen nar 5 jaar zo'n reis maken heb ik de stappen aardig onder de knie. De eerste stap, bekijken wat ik wil zien en wat de reisafstanden tussen deze genieden zijn. Stap 2. Zoeken van overnachtingslocaties. Stap 3. Bepalen van de details per dag, zoals de reiisafstanden. De tussenstops. Stap 4. het maken van de routes. Dit is nu intussen allemaal gebeurd.
Met nog 3 maanden voordat de reis begint, heb ik de voorbereidingen getroffen betreft het boeken van excursie. Met name die in de toeristische gebieden zal Venetie, Florance en Pisa. Parkeerplaats geboekt in Venetie, want die blijken ook zeer snel vol te zijn. Althans die tegen een gunstig tarief. Tevens een snelweg vignet voor Zwitserland en Oosterijk gekocht.
Met nog 1 maanden voordat de reis begint, heb ik de controles getroffen betreft voor het boeken van reis. De boekingen/excursies nagelopen. Tevens een sticker gekocht voor de Duitse steden in te mogen rijden.
Tevens de routes doorgenomen en wat aanpassingen gedaan met bezoekingen van de verschillende hoogte punten. Toch even wat minder op de to-do lijst, anders worden het wel soms hele lange dagen, en het is tenslotte vakantie, dus ook tijd om te relaxen.
De zomer vakantie van 2023 is begonnen. Op vrijdag 1 september ben ik om half negen vanuit Meerlo vertrokken. De temperatuur is fris. En met een beetje regen, geeft het nog geen vakantie gevoel.
Na ruim 2,5 uur rijden kom ik in de moezel in Duitsland aan, bij het plaatje Cohcem. Het kleine plaatsje met zijn kasteel ligt precies in een bocht van de rivier de Moezel. Het miezertje nog een beetje als ik de auto heb geparkeerd en de pittige klim naar het kasteel maak. Dit ligt ruim boven het middeleeuwse dorpje. Het kasteel kent zijn glorie tijden in de late middeleeuwen toen de handel over de rivier ging en door zijn ligging en de grote ketting in de rivier kon men tol gelden heffen voor het vrachtverkeer. Het kasteel kijkt uit op de heuvels van de Moezel.
Binnen een korte rondleiding van 40 minuten gehad, met zijn interieur uit de tijd van de ridders. Alle ramen zijn mooie glas in lood ramen en de houtsnijwerken zijn in grote getalen met veel detail overal te zien.
Terug gelopen door het dorpje om daarna deel 2 van de autorit te maken. Eerst moet ik nog door het heuvel landschap van de moezel, wat al een mooie auto route is. Daarna de snelweg op voor een rit van 6 uur naar Hernach in Zwitserland. Onderweg een flinke verkeersopstopping bij Bazel waardoor de reis nog wat langer duurde. Om 19.00 uur kom ik aan bij het B&B. Het is een bijzondere locatie, een silo. In 1976 voor het laatst gebruikt om steenkool op te slaan wat in de bergen werd gewonnen. Het treintje en spoorlijn ligt er nog dat de steenkool in de silo storten nadat het uit de mijn kwam. Nu heel mooi omgebouwd met meerdere kamers en een hele mooie mooie tuin.
In de tuin wat broodjes gegeten en een halve fles Riesling opgedronken, die ik gehaald had bij Cochem.
Een vermoeiende dag maar de vakantie is begonnen. Nu alleen nog even omschakelen in vakantiemodus. Maar gezien het lekker 22 graden is terwijl de zon ondergaat is dat al een goed begin.
Na een heerlijke lange nacht te hebben geslapen zat ik om kwart voor acht aan het ontbijt. Een zeer goed ontbijt trouwens met verse jus en ananas, samen met verse gebakken brood met heerlijke Zwitserse kaas.
Om half negen stap ik in de auto voor een rit van een klein uur naar Luzern. Het eerste deel door de heuvels, daarna via de snelweg en voordat ik het in de gaten had was ik al in Luzern. Het vakantie gevoel is intussen gestart met het mooie landschap en mooie autoroute.
Een mooie stad, Luzern, met zijn middeleeuwse vestingingstorens en muur, maar ook de houten wandelbruggen over de snelstromende rivier. Een wandeling van een kleine 2 uur, met op de markt nog wat kaas geproefd en gekocht, lekker in de avond met de wijn uit de moezel. Een mooie link van mijn citytrip in Parijs. Hier ligt een herdenkingsplaat in de vorm van en leeuw met een schild uitgehouwen in een rotswand, ter herrenering van de gevallen Zwitserse garde die Koning Lodewijk XV beschermde tijdens de aanvallen op de Tulerieen en laten in Versailles tijdens de Franse revolutie.
Daarna via de twee grote bergwege Brienerzee en Tunersee deels door kleine bergdorpjes met smalle straten verder gereden naar Bern.
Om 14.00 uur ben in ik Bern, Zwitserlands hoofdstad. De oude binnenstad ligt in bocht van de Are rivier. Vele mensen laten zich afdrijven door de rivier, wat niet al snel stroomt, maar snel genoeg om te blijven drijven en flinke afstanden af te leggen.
De stad is op een heuvel gebouwd, dus het is flink omhoog en omlaag lopen.
Mooie oude gebouwen in de binnenstad, het parlement, de kathedraal waarbij helaas het plafond, die juist heel bijzonder is in de kerk niet te zien in verband met werkzaamheden. Nog een klein stukje boven het koor is open.
De Zytglogge klokkentoren als een onderdeel van de oude vestigingstoren staat er mooi bij en is al van grote afstand te zien.
Het is best druk in de stad. Ik ben om half zes op zoek naar een terrasje, maar er is niks meer te vinden. Dus maar terug naar het hotel en daar genieten van de fles moezel wijn.
Vandaag 20 km gewandeld, dus voel het wel een beetje in mijn voeten, zeker omdat het heerlijk maar wel best warm is met bijna 30 graden. Daar moet ik even aan gaan wennen en wat rustiger aan gaan doen.
Ook dit maal heerlijk geslapen en door de wekker gewekt, die voor mijn gevoel toch te vroeg ging. Maar goed, toch maar opstaan. En ook hier een goed uitgebreid ontbijt.
Om iets over acht rijd ik weg uit Bern, naar het zuiden over de Alpen heen. Na ongeveer een uur begint de weg serieus te stijgen, als ik de route volg voor de Sint Bernhard pass. Al hoewel ik nog niet bij de pas ben, ben ik al ruim 20 minuten al door tunnels en bergwegen met verscheidende haarspeld bochten aan het rijden. Twee maal een tijdje moeten wachten vanwege wegwerkzaamheden waardoor er maar 1 rijbaan vrij was. Net voorbij het stuwmeer in de tunnel de korte afslag genomen om de pass te nemen naar een hoogte van 2469 meter. Het is vrij druk op de top en maar weinig parkeerplaatsen terwijl ik de grens passeer in Italië. Dus een hele korte stop voor een aantal foto’s en weer naar beneden toe. Ik lig al ruim een uur achter op mijn schema. Ik had op de weg naar beneden geen verkeer voor me en achter me, dus dat rijd een heel stuk prettiger. In Italië aangekomen in de vallei van Val di Aosta is het nog lastig om een parkeer plaats te vinden om de Romeinse opgravingen te bezoeken. Ik zie ze wel liggen maar gezien ik nog meer uitloop qua tijdsplanning en het feit dat ik geen parkeerplaats kan vinden rijd ik door naar de volgende stop. Fenis. Hier staat het kasteel, wat bijna 9 eeuwen de toegangspoort naar Alpen bewaakte. Het is vanaf de 19de eeuw verlaten maar halverwege vorige eeuw is het weer hersteld.
Het was een kasteel met op verschillende plaatsen in de vallei d’ Aosto uitkijk torens om de veiligheid te garanderen. Dit was de plaats van de lokale graaf. Het kasteel heeft booral vele fresco’s en beschilderingen die zeer indrukwekkend zijn.
Daarna ging de reis verder naar het zuiden, naar de regionale hoofdstad, Turijn, of zoals in het Italiaans Turino. Met de snelweg (tolweg) schieten de kilometers weg en met iets meer dan een uur rijd in de stad binnen. De rand van de stad waar ik op binnenkom is vooral veel industrie. Daar is de stad dus ook groot mee geworden. Ik rijd helemaal door tot in het centrum en parkeer de auto in de parkeergarage onder een van de vele pleinen die de stad kent.
Een wandeling door de stad van ruim 2 uur met vele bezienswaardigheden. Tevens op een plein is de start van de autoroute Turino, waar vele klassiekers klaar staan voor de start die de autoroute(rally) naar het zuiden langs de Ligiurische kust rijden, waar ik over een paar dagen ook kom. Er staan nog een paar klassiekers uit de F1 tijd van de jaren 60 en 70.
Maar goed daar was ik niet voor in de stad. De stad is vooral bekend om zijn vele pleinen, en deze zijn aan elkaar gekoppeld via lange brede straten met zuilen galerieën. Dat scheelt want de temperatuur is nu boven de 30 graden gekomen dus in de schaduw lopen is een stuk aantrekkelijker.
Daarna de stad uit. Helaas begeeft mijn navigatie het. Dus even plan B ingezet om toch de juiste route te hebben om de stad uit te komen. Even een stress moment in het drukke verkeer. Een rit van 1,5 uur brengt me in overnachtingslocatie voor de komende 3 dagen. Een B&B met 5 kamers, zeer mooie kamer kan je wel zeggen en een fantastisch restaurant waar ik vanavond heb gegeten. Een 6 gangen diner, wat Michel-ster waardig is. Met een heerlijk fles wijn uit de regio, die ga ik zeker inslaan, gezien het wijnhuis om 20 km afstand ligt.
De kamer ligt op de begaande grond met een patio met een zwembadje waar ik nu mijn verslag aan het tikken ben. Met net iets te veel wijn en limonchello op (een kadotje van de chef waar ik nog even mee gesproken had) Om 22.15 uur ga ik van tafel. Voor Itelianen wellicht normaal, ik moet er nog even aan wennen.
Een mooie dag met de reis door de Alpen en bezoek aan Fenis en Turijn, met een fantastisch diner als afsluiting. Zo is vakantie op zijn best. Ik zal ongetwijfeld wel goed slapen.
Vandaag lekker lang uitgeslapen deels omdat het kan en omdat het ontbijt pas om acht uur geserveerd wordt. Dat was trouwens helemaal top. Voordeel van zo'n klein B&B. Je zegt maar wat je wil hebben en het wordt ook nog ter plekke gemaakt.
Daarna een bezoek aan Carla, de hostess van het hotel gedeelte gevraagd naar goeie wijnhuizen. En een half uur later en heel veel info rijker met zoveel adressen die ik in 3 dagen niet kan bezoeken, maak ik me klaar voor de rondrit van vandaag.
Om half tien begint de rit in de regio door de Piermonte streek, of wat preciezer te zijn de Langhe streek. Nu weet ik dat de regio weer is onderverdeelt in 5 subregio. De La Mora in het noord westen. De Barolo uit het westen. De Montforte d’Alba in het zuiden en nog twee kleiner streken. De druif is de Nebbiolo duif. Wijn uit deze streek hebben het kenmerk DOC. Maar moeten wel aan een eisen voldoen. Waaronder het feit dat het minimaal 16 maanden op eikenhouten vaten gerijpt moet worden. De druif is al sinds de 12de eeuw hier verbouwd. Tot zover wat kennis van de wijnen.
De route vandaag liep door veel kleine, smalle wegen met de hoop dat je niemand tegenkomt, wat op een enkele keer ook niet het geval was. Bij het eerste wijnhuis, gebeld maar er was niemand, dus ik wilden bijna weg rijden totdat er iemand aan kwam rijden die heel goed Italiaans sprak… maar bijzonder, ik kon nog vrij veel woorden begrijpen. Daar heb ik vele wijnen geprobeerd. En 6 flessen rijker rijd ik naar Bra. Netzo als vele dorpjes ligt het boven op de heuvel, die met een aantal haarspeldbochten moet bereiken. Het dorpje heeft een mooie waterreservoir en wat kerken. Als een Italiaan even een espresso aan de bar gedronken en bij een bakker wat broodjes gehaald voor vanavond.
Daarna naar Alba, een stad uit de Romeinse tijd met vele torens en kerken. Veel torens zijn afgebroken maar er staan er nog een aantal. Het is de streek hoofdstad van de Piermonte streek. Even door het oude centrum heen gelopen en een pizza gegeten met een lokale witte wijn gedronken. Toch belachelijk goedkoop die prijzen voor pizza’s wat een complete maaltijd is. Daarna nog bij een slager wat wordt gehaald en een potje olijven. Dus mijn maaltijd voor vanavond is weer compleet.
Daarna nog twee wijnhuizen bezocht. De eerste is een mega grote fabriek waarbij ik dacht dat ik het verkeerde adres was. Het blijkt een van de grootste wijnhuizen van de regio te zijn. Met heel veel export. Hier komt de wijn vandaan die ik gisteren en vanavond (restje) heb gedronken bij het eten. Maar het blijkt dat ze niet een paar wijnen hebben, maar een hele lijst van 2 pagina’s lang. Dus proeven zit er niet bij. Maar wel 5 flessen rijker. De laatste wijnhuis ook in de Borolo streek, is een kleinere wijnhuis. Een familie bedrijf. Daar wel weer een aantal geproefd en ook hier met 4 flessen de reis verder vervolgd.
Onderweg nog twee kastelen die op de top van een berg liggen bekeken, maar niet naar binnen geweest. Het is intussen bijna 4 uur, dus het is mooi geweest voor vandaag.
Met een klein half uurtje rijden, lekker ramen en dak open terwijl de zon de 30 graden haalt rijd ik naar Narzole, om te relaxen bij de B&B in de schaduw.
Vanavond op het terras de boodschapjes en de kaas uit Zwitserland nuttigen.
Vandaag na wederom een super ontbijt begon een rondrit in het westelijke deel, met een bezoek aan Savigliano. Een dorpje wat bekend om ze veel beschildering op huizen van christelijke afbeeldingen. Met een leuk pleintje, wat door verschillende toegangspoorten de toegang bood aan het pleintje waar de groente en fruit markt gaande was.
Daarna een beetje ruzie gehad met mijn navigatie. Ik gebruik de navigatie via mijn telefoon omdat die de laatste weg afsluitingen heeft. Maar doordat ik in nu in bergachtig gebied rijd valt de verbinding om de haverklap uit. En gezien de wegen elke 2 km van richting veranderen reed ik dus ook twee maal verkeerd. Dan moet ik de navigatie instellen van de auto, maar dat kan alleen als ik stil sta. Maar goed, het is vakantie dus wat maakt het uit.
De tweede stop is het bergdorpje Suluzzo, met een kasteel met klooster boven op de berg aan de rand van het dorpje. Een mooie foto van kunnen maken. Daarna vervolgt de rit naar Dronero, wat al echt in de bergen ligt. Een klein dorpje wat met flinke hoogte verschillen is gebouwd rond om 2 rivieren die door de smalle bergkloof komen. De twee bruggen een van 1492 de Duivelsbrug (Ponte del Diavolo). Nu alleen een voetgangs brug. En een brug die er vlak achter ligt uit begin 19de eeuw waar nu het verkeer over heen gaat. Een mooie wandeling onder de bruggen in de natuur gemaakt om later in het dorpje over de bruggen te lopen.
Daarna verder de bergen in met een smalle en zeer steile weg. Van de bijna 20 km lange weg naar Lago della Rovina. Gelukkig maar op de heenweg 3, en op de terugweg naar 1 tegenligger tegen gekomen, want de weg is zo smal dat ik moest de spiegels naar binnen moest klappen en tegen de rand van de rotswand staan om met de auto's langs elkaar te kunnen rijden. Helaas is het erg mistig, of is het gewoon de wolken op deze hoogte waar ik nu ben. Ik had een mooie beeld verwacht maar geen super mooie fotoshoot. Al hoewel de laag hangende bewolking toch ook wat heeft. Dus maar weer terug. Nog even bij het stuwmeer bij Teti Suet binnen gekeken in een museum waar in de tentoonstelling de geschiedenis van de stuwdam te zien is, alleen blijkt dat alles wat te lezen was in het Iteliaans staat, en soms in het Frans vertaald was, dat schiet niet echt op.
Je zit hier trouwens op steenworp afstand van Frankrijk, alleen loopt er op dit punt geen weeg door de bergen naar Frankrijk.
Ik merk dat ik best moe ben, wellicht door de bergen rijden, dus ik sla mijn laatste stop over en rijd terug naar Narzole, wat toch nog en uur rijden is.
Nog even door het dropje gelopen, maar binnen 5 minuten ben je aan de andere kant van het dropje. Wel een mooi vergezicht omdat Narzole netzo als vele dorpjes op een heuvel top ligt. Het gebied Piermonte heeft ook als bijnaam de 1000 heuvels.
Terug bij mijn B&B, daar aangekomen op het terras een flesje witten wijn uit Duitsland open getrokken en met wat kaas even ontspannen. Even relaxen op vakantie… Wat hoofdstukken gelezen en een reservering gemaakt voor het andere restaurant in het dorpje voor vanavond.
Vandaag na een rustig en langzaam ontbijt, gezien ik maar weinig op het programma heb staan, en wat ik wil doen, dat is toch allemaal in de buurt. Het wordt een dagje wijnproeven en de plaatsen La Mora en Cherasco bezoeken. Maar eerst 2 wijnhuizen, de eerste was een klein familie wijnhuis, Marilo Vaira, ver weg verstopt. Daar waren ze begonnen met het legen van de vaten met de wijn van vorige jaar. En deze wijn werd dus nu gebotteld. Ik mocht even in de “fabriek” kijken. Leuk om te zien en hoe opmerkelijk vriendelijk de mensen zijn ondanks zo als in het geval ze vrijwel geen engels spreken en het druk hebben met de voorbereiding van het nieuwe oogstseizoen. Volgende week zal het oogst seizoen gaan beginnen, dus drukke tijden voor de wijnhuizen nu.
En 4 tal wijnen geprobeerd en alle 4 gekocht. Het zijn lekker wijnen voor bij het eten.
Daarna op 10 kilometer afstand een wijnhuis waar ik zelf achter ben gekomen. Vooral de naam SanSilvestre is natuurlijk al de moeite waard om te bezoeken. Dit is een groot wijnhuis. Met maarliefst 14 soorten wijn, waarvan 12 uit de huidige Borollo streek en een 2 tal buiten de regio maar worden hier wel verwerkt. Een van de eigenaren nam alle tijd om van alles te vertellen over de wijnen en zijn bedrijf. Hier komen echt kwaliteitswijnen vandaag.
Zo even wat info. Ook hier, uit deze streek komen de witte wijnen vandaan, vooral de Chardonnay. Maar ook mouseerende wijnen komen hier vandaan, en die staan in de ranglijst toch wel boven de bekende Prosseco’s. Er wordt me verteld, dat Italianen vooral geen Prosseco drinken, maar vaker de kwaliteitswijnen. Nu de rode wijnen. Er komen 3 druif soorten uit de Piermonte regio en vooral de Lange streek. De duurste (en ook lekkerste) is de Nebbiolo druif dat in de Barolo DOCG wijn voorkomt. Dat moet volgens zijn keurmerk 32 maanden op het vat hebben gerijpt. Deze wijn wordt naarmate hij ouder wordt lekkerder en is makkelijk 10 jaar te bewaren. Ik weet alleen niet of hij dat bij mij gaat halen. Dan heb je de Barbera druif wat voorkomt in de Barbera wijn. Dit moet volgens zijn keurmerk (DOC) minimaal 16 maanden hebben gerijpt. Deze is ook makkelijk 3 jaar te bewaren voordat het geconsumeerd wordt. En de derde en laagste kwaliteit maar nog wel een DOC, en een fles kost nog steeds ruim 10 euro is de Dolcetto druif. Deze komt voor in de Dolcetto D’Alba wijn.
Een ander weetje is de volgorde van oogsten eerst de witte druif/wijn is. Omdat deze niet te zoet mogen worden, dan zal een hogere alcohol percentage resulteren. Daarna wordt de Moscate druif geoogst. Deze van zich zelf al zoeter en dan worden de rode wijn druif van het land gehaald. Dit moet allemaal binnen een tijdspannen van 3 weken zijn gebeurd. Hoe langer ze blijven hangen, hoe zoeter ze worden, maar dat heeft dus als bijwerking dat er te veel suikers worden aangemaakt. Te vroeg betekend dat de zuurgraad te hoog is. En resulteert gelijk in de verkeerde smaak. Het komt dus vrij naukeurig. En dan mag het ook nog eens niet regenen in de oogsttijd.
Nu maken ze in dit wijnhuis soms gebruik van het drogen van de trossen druif binnen en buiten de zon en los van de plant. Daarmee droogt de druif wel uit maar wordt minder zoet. Ze leggen de druiven op lange houten banken neer. Dat wordt dan na de persing weer samen gevoegd met de direct geperste duiven. Dat gebeurd vooral met de Barbera druif. De juiste samenstelling is het huisgeheim, maar er wordt me wel verteld dat er enkele duizenden liters worden weg gegooid om de juiste blend te bepalen. Een arbeidsintensieve klus dus. Je krijgt hiermee een diepere smaak zonder dat het de zuurgraad heeft aangetast. Dat zorgt dat je geen samentrekkend gezicht krijgt. Hij noemde het anders maar met zijn gezichtsuitdrukking was dit herkenbaar.
Voor de kwaliteitskeurmerk DOC moeten ze per vat bijhouden van welk perceel de druif af komt en dat mag niet worden samengevoegd met andere percelen. Zo krijgt elk perceel zijn eigen nummer en die zie je ook in de flessenhals van de fles staan. De DOCG wijnen gaan nog een stapje verder. Voor het rijpen in de houten vaten moet ook de oorsprong van het hout, dus de bomen, worden vastgelegd.
Tot zover een lesje wijnkennis. Een leerzame maar vooral smaakvolle ochtend.
Daarna het dorpje La Mora bezocht. Het ligt op een va de hogere heuvel en je hebt dus een super mooi uitzicht over het hele gebied. Met een mooie 14de eeuws kerk. Even een pizza gegeten met een mooi uitzicht.
De volgende dorpje wat er vlak bij in de beurt ligt is dus Cherasco. Het is op zich al bijzonder omdat de straten in een raster zijn aangelegd. In tegenstelling van de dorpjes die met bochtige wegen rond om een van de kerken zijn aangelegd. Met een kasteel aan de rand van het dorpje. En 3 grote toegangspoorten, die er nog staan. De stadsmuren zijn verdwenen. Een aantal kerken en een kapel, maar dan wel een hele grote waar een paar, blijkbaar bijzondere mensen liggen opgebaard.
Ik kom uiteindelijk toch pas om 15.00 uur terug bij de B&B. Even de hoeveelheid wijn in kofferbak van de auto iets beter gerangschikt en vast gezet samen met mijn koffer, gezien het de komende 2 dagen weer flink stuk rijden wordt, en vooral morgen langs de kust zal dat veel draaien en keren worden.
Vanavond weer lekker eten in het restaurant bij de B&B. Dus dat wordt genieten. Nu op het terras ontspannen in de schaduw met jawel een wijntje.
Ooh ja. Gisterenavond nog even wat leuks. Bij het andere restaurantje waar ik gegeten had, had ik een fles wijn besteld, maar die smaakte zuur, leek me niet te kloppen. Dus ik kreeg een andere (veel beter met de kennis die ik nu heb) maar hoefde maar de goedkopere te betalen. Let wel 10,00 euro voor een fles en dat in een restaurant. En omdat ze zich zo schaamde ook nog een afzakkertje, dat hoort er blijkbaar ook altijd bij. Maar niet een maar wel 2. Dus ook weer flink aangeschoten en uiteindelijk ook lekker geslapen.
De dag begon na een onrustig nacht iets te snel, omdat ik de nacht een paar maal wakker was geworden van honden, sproeiers en de warmte. Maar niet te min, goed geslapen en lekker gedroomd over de mooie dingen die ik in de eerste week al heb gedaan en gezien (en geproefd).
Dit maal geen super ontbijt omdat het zelf uit de koelkast pakken was, maar er was genoeg en een goeie kop koffie doet al wonderen.
Daarna een rit van 1,5 uur, langs de kust lijn naar Pisa. Auto op afgesloten parkeerplaats gezet en snel naar de plaats op mijn bestelde tickets op te halen. Gezien de tijdslot voor het bezoek van de scheven toren, moet ik me even haasten. Maar nu blijkt dat je ook eerst je tas moet inleveren op een andere plaats, en dat is ook werkelijk aan de andere kant van Piazza Miracolli. En daar staat een flinke rij. Na 15 minuten wacht en blijkbaar geen probleem dat ik “ te laat” was heb ik mijn tas opgeborgen. Toen vol in de zon staan wachten in de rij om de toren te beklimmen. De echt naam is trouwens de Campanillie (naar de hotelketen, of juist andersom). Het is eigenlijk een klokkentoren. Alleen zijn de klokken verwijderd. De toren is opgeleverd in 1350 met zijn 56 meter hoog is vooral mooi aan de buiten kant. Van binnen is er niks te zijn. Het naar boven klimmen is bijzonder lastig. Door de uitgeslepen traptreden en het feit dat het dus mega scheef staat, loop je heel snel tegen de muur aan. Daarnaast moet je regelmatig helemaal tegen de muur drukken om tegenliggers te passperen. Met de hartslag in mijn keel kom ik boven en ben ik blij dat er een windje staat, want ik heb het warm. En gezien ik geen drinken bij me heb moet ik eventjes doorbijten. Na een rondje te hebben gelopen begint de afdeling weer. Iets minder heftig dan het stijgen maar alles behalve makkelijk. Daarna weer in de volle zon staan wachten totdat ik mijn tas kon ophalen.
Daarna op Piazza Miracolli de 4 andere bezienswaardigheden bezocht. Eerst het museum met de enorme fresco die uit Camposanto zijn veilig gesteld. Soms kan je duidelijk herkennen wat de beschilderingen zijn maar merendeel van de tijd is het onherkenbaar. Het bekendste werk van Gallilio hangt hier ook met de beschrijvingen van de hemellichamen. Het is binnen erg warm, dus ik wil zo snel mogelijk naar buiten waar tenminste een beetje wind is.
Daarna de graftempel Battistery of San Giovanni bezocht. Het is een ronde tempel, van buiten enorm versierd maar van binnen juist het tegenovergestelde., heel kaal. Tegenwoordig is de koepel dicht. In vroegere tijden was deze open, zoals het Pantheon in Rome. Het oorspronkelijk bouwwerk is van 1142, maar is in de 13de eeuw nog een keer verbouwd en in de rennesaince is de buitenkant veranderd. De akoestiek binnen is geweldig. Er wordt benoemd dat je stil moet zijn. Maar de mensen die fluisteren kan je nog steeds duidelijk horen terwijl ze helemaal aan de andere kant staan.
Daarna de Composanto bezocht waar nog wel fresco’s hangen. Het is een lang bouwwerk met een binnentuin en daaromheen de zuilen galerij waar de Bijbelse verhalen in fresco worden afgebeeld. Dit bouwwerk is gebouwd in 1277. In de 15de eeuw vervallen omdat Genua de havenstad van west kust was geworden en daarna in de rennesaince toen Venetië de stad Pisa had overgenomen kwam het weer tot bloei en zijn er herstel werkzaamheden uitgevoerd. Een paar fresco zijn trouwens heel bijzonder. Hier staat de hel afgebeeld, waar Dante’s zijn boek op heeft gebaseerd.
Het laatste wat ik op het terrein bezocht heb was de kathedraal (Dom). Deze was echt heel bijzonder. Met name het plafond. Maar de vele beelden en schilderijen waren ook werkelijk plaatjes. Heel bijzonder is wel de boogvormen, die hebben moorse invloeden, en dat is wel bijzonder voor deze plaats, Gezien de moren hier niet zijn geweest.
Toen was het tijd voor een lekker warme maaltijd. Dus een heerlijk paste gegeten en (natuurlijk) een wijntje erbij. Daarna begint mijn wandeltocht door Pisa. Ik steek de Arno rivier over waar de Santa Maria della Spina kerk staat. Op de rand van de rivier gebouwd net voor de gekleurde woningen die langs de waterrand staan. De wandeling loopt verdere langs de zuidkant van de verstigingsmuren waar ik in het park even op adem moet komen. Ik begin nu echt last van de warmte te krijgen. Maar ik moet nog ruim 3 km terug lopen naar de parkeerplaats, Dus nadat ik de helft van mijn water uit mijn bidon over mijn hoofd heb gegooid om een beetje af te koelen loop ik zo veel mogelijk in de schaduw terug.
Onderweg nog de Piazza dei Cavalierie met daarop het paleis Palazzo del Cavalirie met zijn mooie gevel. Uit mijn boek over de kuisvaarders weet ik dat zij hier lang hebben gezeten. Dit was een soort bank voor ze waar ze geld in bewaring hielden. En als je goed kijkt zie je ook hun merkteken terugkomen.
Terug bij de auto zet in de airco op maximaal want ik kook helemaal van binnen. Zelf de 2 koude blokjes drinken uit de koeltas en 20 minuten maximale stand airco helpen niet echt. Maar de langere tijd van de airco zijn nodig om enigszins weer een beetje normaal te voelen. De thermeter in de auto geeft aan dat het buiten 37 graden is. Dus ook niet zo slim om te doen wat ik gedaan heb. Maar goed, het wordt de komende dagen nog erger. Tegelijktijdig rijd in het binnenland in richting Firenze (Florance) en terwijl in de autoweg verlaat veranderd het landschap gelijk en het wordt weer zeer heuvelachtig. Iets na 17.00 uur kom ik aan bij mijn locatie voor de komende 5 dagen. En dit is wel een van de meest bijzonder locatie ooit. Het is een kasteel. Oorspronkelijk gebouwd in de 12de eeuw maar vaak herbouwd. De hoge vestigingsmuren zijn verwijderd, nu het als paleis fungeert. Het bestaat buiten het kasteel uit 7 andere gebouwen met een stijle klinker weg die naar boven loopt. Mijn kamers, ja 2, liggen op de tweede en derde etage van het kasteel. Met een smalle trap moet je naar boven door een dikke houten (kleine deur) Dan kom je in de woonkamer met een grote open haart. De ruimte is al snel 5 meter hoog en de twee ramen kijken uit op het landschap van Toscane. Daarna een smalle trap naar de slaapkamer. Ook daar is weer een grote open haart, een groot bed en daar staat ook weer een grote sofa stoel. Je waant je in de middeleeuwen in een prinselijk verblijf.
Echt heel bijzonder. Maar dat is nog niet alles. Buiten op het terras zittend kan je genieten van een fantastich overzicht op het Toscanaans landschap, en er zijn meerdere tarrasen om het kasteel en overal kijk je uit op het landschap met de wijngaarden en de lang gestrekte bomen. Ik heb gewoon bijna een uur alleen maar zitten kijken en genieten (met een glaasje lekkere wijn).
Na een nacht heerlijk geslapen te hebben, een wederom ook hier weer een super goed verzorgt ontbijt in een van de bijzondere bijgebouwen, begon de dag met een autorit door een deel van de Chianti Classico gebied. Het gebied loopt van in het noorden van Florance en het zuiden net boven Siena. En in het oosten Gaiole en in het westen San Casicano. Waarbij Greve een Radda een beetje de centrale groterere plaatsen zijn. Het landschap is ook netzo als in de Piermonte streek een van vele heuvels voorzien. Met afwisselt bossen, velden van olijfbomen en wijnranken afgewisseld.
Eerst ben ik naar Greve gereden en even rondgelopen in het stadje. Daar was een wijn feest gaande, maar ik was noch te vroeg omdat ze alles aan het opbouwen waren. Na een koffie aan de bar ging de reis over een deel van de Vino Classico route deels verder naar Radda gereden. Heel veel wielrenners hier, wel respect want de helling zijn zeer stijl. Het dorpje Radda ligt echt boven op de heuvel met een vestigingstoren in het midden. Leuk om er even door heen te hebben gewandeld, maar verder niks bijzonders. Daarna naar het plaatsje San Ano gelegen, heel erg afgelegen ligt daar een goed restaurant waar ze ook wijn verkopen. Dus een paar flessen ingeslapen en lekker gegeten. Nog met een nederlands stel zitten praten die hier vanuit een andere locatie naar toe waren gestuurd. Anders krijg je dit niet gevonden en ik had het ook vanuit mijn overnachtingslocatie door gekregen.
Daarna ging de reis verder naar het hoogtepunt van vandaag, naar Siena. De stad staat bekend om zijn paarden races, die twee maal per jaar worden gehouden, waar de strijd tussen de verschillende wijken van de stad losbarst. De ruiters zitten op de paarden zonder zadels en ik de race speelt zich af op het centrale, ovale plein. De race heet de palio en is niet ongevaarlijk, daar vallen regelmatig slachtoffers. Het vindt dus plaats op Piazza del Campo. Nu ben ik er alleen achter dat het plein helemaal niet vlak het ligt op een serieuze helling. Maar goed, Nu is er geen paarden race, wel veel toeristen die allemaal in de schaduw staan op het enorme plein met het enorme bouwwerk de Palazzo Communale (gemeentehuis) en zijn enorme klokkentoren (Torre del Mangia) wat gebouwd is tussen 1325 en 1348 en is 102 meter hoog, Verder gelopen op de klinker wegen met he grote hoogteverschil met een uitzicht op het heuvellandschap en de monumentale panden. Een stuk verder in de wandeling kom ik op een plein waar de gotische kerk Basilica di San Domenico staat. Leuk verhaal; deze is exact even hoog als de klokkentoren, om de macht van kerk gelijk te trekken met die van de gemeente/stad. Maar ook interessant is dat deze is gebouwd nadat de pest in de 12de eeuw hier had huisgehouden.
Nu had ik een mooi plekje gevonden om de auto te parkeren namelijk bij het treinstation, alleen is dat dan nog wel even 5 km terug lopen. Niet dat het een straf was door deze oude stad, maar ik was wel blij toen in de koelte van de airco in de auto kon voelen. Je had wel 8 roltrappen voor nodig om weer af te dalen. Gelukkig maar want anders was het echt een hele klim geweest.
Het was weer een mooie en intensieve dag, dus de laatste uurtje bij de ondergaande zon uitkijkend op het landschap genoten van de rust, en dit keer met een watertje. Maar goed bij het eten wel nog wat gedronken.
Na een heerlijk ontbijt ben ik snel naar de stad Florance gereden, athans dat was de bedoeling. Ik wilde er vroeg zijn enerzijds omdat ik de warmte voor wilden zijn, Anderzijds de massa toeristen. Want zoals ik al gedacht had bleek later dat het echt biezar druk is met toeristen. Dat wordt nog wat voor Venetië wat volgens mij nog drukker is. Maar goed dat is pas over een week.
Met de autoweg ben ik er voor 9 uur, wel even in de file gestaan. Een mooie parkeerplaats, enigszins betaalbaar en lekker in de schaduw. Na een wandeling van 15 minuten steek ik de rivier de Arno over die dus naar Pisa stroomt. Op de brug zie ik al het eerste herkenningspunt liggen. De brug de Ponte Vecchio liggen. Volgebouwd met winkels. Op de terugweg loop ik er over heen, en het zijn blijkt dat de brug vrijwel alleen maar winkels van juweliers te zijn.
Het tweede bekende herkenningspunt is de basilica di Santa Maria Novella. De kerk met zijn enorme rode koepel. Een van de eerste bouwwerken die kenmerkend zijn voor de rennesaince, vlak er achter ligt het enorme Santa Maria del Foire, of wel de Dome genoemd. Met zijn grote koepel de toren is het een herkenningspunt van de stad. Van buiten is het versierd met enorm veel beelden en fresco’s. Zo ook de eerste resco waar het perspectief in het schilderij werd toegepast. Helaas gesloten op zondag voor toeristen dus binnen kijken is geen optie. Daarna gaat de wandeling naar het bekendste gebouw van de stad, namelijk Palazzio Vecchio, met zijn enorme plein en ook hier weer een lange en 94 meter hoge klokkentoren. Het paleis bezoek ik later nog. Daarna gaat de wandeling verder naar de kerk de Basillica di Santa Crore. Met zijn witte gevel. Het is vooral een bergraafplaats voor de welbekende Florianen. Zo liggen hier dus ook de deel van de familielijn van de Medici. Maar even iets over een paar van zijn bekendste inwoners. Leonardo da Vinci.
Hij heeft hier een groot deel van zijn leven gewoond, en dus ook het een en andere gemaakt. Zoals de beelden op het plein voor het Palazzio. De bekenste is het beeld van David. Hier staat een kopie, Het orgineel staat in het museum. Voor de kerk staat een beeld van een andere bekende inwoner. Dante Alighieri. Maar eerst naar Leonardo, er is ook een museum aan heb opgedragen met vooral de werktuigen die hij heeft gemaakt, van een fiets (die pas 3 eeuwen later pas verder werd ontwikkeld) tot een ophaalbrug en de vliegmachine. Leuke interactieve museum. Leuk detail, hij heeft zijn laatste 2 jaar in Frankrijk gewoond op verzoek van de graaf van Ambois in zijn eigen kasteel daar vlak in de beurt wat ik vorige jaar heb bezocht. En uiteraard zijn bekendste schilderij de Mona Lisa die in het Louvre hangt (bezocht in Parijs 2023)
Na een lekker pizza (ik had daar even weer zin in) ben ik naar het paleis van de medici gegaan. Ik pas even voor de klim van de toren, want de warmte is erg heftig en het is intussen enorm druk. Gelukkig is het in het paleis aanzienlijk rustiger en daar heb met de video presentatie alle uitleg gekregen over de schilderijen, en dat zijn er heel veel. Een aantal zeer herkenbaar zo ook uit de film van het boek van Dawn Brown. Een flink aantal schilderijen zijn van Danatello en Mantegna. Als je enorme trap oploopt kom je ook in oog met het orginele beeld van Michelangelo, David staat hier alkvorens je de imposantste zaal uit de Salone del Ciqeucento in loopt. Het was de volksvergadezaal voor 500 plaatsen waar de prominente van Florance vergaderde en waar de meest prestigieuze bruiloft uit de tijd waar de Medici lieten blijken dat ze enorm belangrijk waren van Engeland tot aan Spanje en van Frankrijk tot Hongarije.
Bijzonder erg leerzaam en zeker vermoeiend gezien de grote hoeveelheid aan informatie (die ik dan toch wil onthouden)
Om rond 17.00 uur loop ik de stad weer uit. Op de weg terug en breng ik nog even een wijnboederij vlakbij Florance, waar je vanaf het dak terras de stad ziet liggen. Na de wijnen geproefd te hebben en daarna een aantal gekocht te hebben krijg ik nog even een toertje door het huis. Dit is ook nog van de familie Medici geweest en leuk om even rond te mogen kijken, in de kelders en op het daktarras met uitzicht op Florance. Zeer moe en voldaan rijd ik in een half uur naar huis.
Om 19.00 uur zit ik even uit te blazen op het tarras terwijl de temperatuur lekker zakt en ik flink was moet drinken (water dit keer) om het vocht te kort in evenwicht te brengen.
Vandaag was voor de verandering even niks doen het plan. Na het ontbijt wel even de reisplannen van de komende dagen bekeken en even onder de loep gehouden, want ik merk dat ik te veel wil doen, met als gevolg dat ik niet echt tot rust kom. Dus voor de trip voor morgen twee stops verwijderd en de reis naar het noorden over 2 dagen ook wat stop plaatsen er uit gehaald.
Intussen ben ik goed verkouden geworden, waarschijnlijk het gevolg van de airco in de auto hard aanzetten terwijl in flink bezweet was. Nu had ik gisteren al flink last van mijn keel, dus dan ik de volgende in de rij. Hopelijk is het morgen voorbij, want je wordt er best moe van.
Nog even wat boodschapjes gedaan ik het dorpje verder op en verder gewoon rustig aan gedaan, een beetje gelezen, aan het zwembad gelegen en in bed nog wat geslapen. In de avond nog een tijdje met een Frans stel een tijdje zitten praten. Dus geen spannende avontuur vandaag.
Vandaag niet 100% fit maar ik kies er toch voor op stap te gaan. De eerste stop wordt na een dik halfuur rijden te zuid westen van mijn locatie het kleine, maar zeer toeristische bergdorpje San Gimignano, He dorpje staat bekend om zijn vele torens. Er staat er nu “nog” maar 14 van de oorspronkelijke 72 torens. Deels is vernietigd tijdens de oorlog van Florance die het gebied tot aan Siena en Pisa heeft veroverd, andere deel is ingestort door aardbevingen of ouderdom. Het was in de 14de eeuw een teken van welvaart. Iemand die geld had liet een toren bouwen. En naarmate je dus meer geld had werd deze hoger. Een leuk dorpje met de restante van het kasteel op de hoogste top van de berg. En in een kerk nog mooie fresco’s gezien.
Daarna ging de reis verder (buiten het Chianti gebied0, sterker nog naar het grond gebied wat valt onder Pisa. Naar Volterra. Het landschap veranderd enorm. De heuvels worden meer glooiend en vrijwel geen bomen meer. Dus groter vergezichten. De hoeveelheid druiven bomen zijn niet meer in de grote getalen te zien, dus het groene landschap wordt vooral geel, volgens mij door de verbouwing van tarwe. Een andere kant van Toscanne. De auto kan ik mooi kwijt bij de vestigingsmuur die het dorpje of eigenlijk stad in zijn greep houdt. Deze stad ligt op de hoogste heuvel van de omgeving en zijn geschiedenis gaat heel ver terug. Tot aan de Etruskische koloniën. Je vindt hier nog de tempel complexen van terug. Daarna hebben de Romeinen hier (natuurlijk) de stad verder uitgebreid met een muur en een amfitheater, waar niet zoveel van over is. Of ben ik verwend geraakt naar al die theaters die ik al gezien heb?, Daarna heeft de familie Medici hier nog een paar bouwwerken neergezet. Waaronder een fort en een kerk en stadhuis alleen om in het fort te komen moet je een strafbaar feit plegen, want het is nu een gevangenis geworden.
Een wandeling van ruim 2 uur gemaakt door deze stad met zoveel geschiedenis. Terwijl het toch bijna 15.00 uur is, wat later dan gepland, stap ik de auto voor de rit voor de laatste keer naar mijn kasteel. Daar heb ik nog even 2 flesjes ingekocht van wijndomein van Castello die Bibbione. En kom ik nog wat te weten of zijn geschiedenis en zijn bekendste inwoner. Machiavelli. Die in tijden van de Medici leverde en na zijn dood pas echt bekend is geworden, gezien zijn stelling over adellijke families.
Nog even tot de zon bijna onder is aan het zwembad gezeten om een beetje af te koelen.
Terwijl ik in de auto zit en even een korte file heb voor Florance, realiseer ik me dat deze reis al weer voor de helft voorbij is. Wat gaat het toch snel. Om iets na half negen heb ik Castello di Bibblioni verlaten en zit ik op de autoweg naar Florance. Tijdens het ontbijt heb ik besloten toch niet de autosnelweg = tolweg te nemen maar de veel langzamere B weg door Apennijnen. Hiermee kruis ik het natuur gebied, Parco Nazionale della Forste Casentines. En moet ik een mooie maar zeer bochtige bergpas de Passo del Muraglione over. Niet zo hoog als de alpen, met maar 907 meter toch een pitiige klim met vele bochten en daarmee verlaat ik Toscane en kom ik in de provincie Forli-Cesena. Een zeer mooie bergweg. Na 4 uur rijden verlaat ik de bergen in kom ik in Povlakte uit. En die is zo vlak als … het lijkt wel Nederland. Daarna nog een half uur rijden voor de eerste stop vandaag, vlak bij de Adriatische kust dus aan de andere kant van Italië.
Mijn eerste stop is in de stad Ravenna. Het was in het Romeinse rijk de westelijke hoofdstad nadat het romeinse rijk in tweeën was gesplitst en de Romeinen Rome waren kwijt geraakt. Nu is het maar 60 jaar de nieuwe hoofdstad geweest, dus niet zoveel gebouwen of tempels zoals in Rome terug te zien. Wel een tweetal zeer oude en goed bewaarde Byzantijnse kerken. Ik ben er niet naar binnen geweest, (een prijzige toegangsprijs) maar van buiten zijn we best indrukwekkend. Tevens nog een stukje van de oude vestigingsmuur met zijn poort. Maar wat ook wat wel indrukwekkend was, was de tombe van Dante. En zo weer een herkenningspunt na Florance van deze dichter met zijn bekendste werk, de beschrijving van de hel.
Nog even een heerlijk paste gegeten en daarna gaat de autorit verder via een saaie anderhalf uur durende weg naar Ferrara, weer het binnenland in. (niet dat ik de Adriatische zee gezien heb)
Ook hier weer een wandeling van ruim anderhalf uur gemaakt, wat mooie plekjes maar de meest indrukwekkende is wel het kasteel, wat vrijwel in het midden van de stad ligt. Het Castello Estense. Het is gebouwd in opdracht van Niccolo Il d’Esta tegen de bescherming van zijn eigen mensen, de inwoners van de stad en streek. Het verhaal gaat dat hij deze mensen over de kling had gejaagd en ze dus in opstand kwamen, de adellijke familie voelde zich dus niet meer zo veilig. Het kasteel met ophaalbrug en slotgracht staat er wel zeer prominent bij. En dat in de tijden dat de Medici familie juist paleizen aan het bouwen was in plaats van dit soort forten.
Er naast ligt de kathedraal maar die staat zowel van binnen als buiten in de stijgers en als ik het goed begrijp uit de info borden is dat nog wel de komende 8 jaar het geval.
Daarna naar mijn overnachtingslocatie voor deze nacht. Een B&B net buiten de stad. Daar eerst in het zwembad gesprongen want ik had het me weer een partij heet gekregen van de wandeltocht en ik durf de airco niet meer zo hard aan te zetten, nu ik vrijwel fit ben.
Vanavond hier ook eten, het restaurant staat goed aangeschreven, we zullen zien.
Na een goed ontbijt stapte ik in de auto voor de tweede reisdag op rij verder naar het noorden weer richting de bergen. De Dolomieten dit keer. Maar eerste na en stukje over een vlak (saai) stuk land van een anderhalf uur rijden een stop in het plaatsje Esta. De plaats was tijdens het Romeinse rijk de hoofdstad van de provincie Veneti. Maar na de veldslagen met Antila de Hun werd de stad compleet verwoest en alle inwoners werden vermoord, vlak daarna was het ook einde oefening voor het West Romeinse rijk.
Maar na een lange tijd kwam (in 14de eeuw) er weer leven in de streek en Signori d’Este bouwde hier een groot kasteel bouwen. Daar zijn de enorme muren en torens is hier nog wel iets van over. Op het binnenterrein is het nu een park geworden. Verder in het dorpje ligt nog een oude kerk. Van buiten lijkt het niks met zijn vlakke muur, wat een wand vergelijkbaar van een opslag huis zou kunnen zijn, alleen een kruis op de geven geeft aan dat het een kerk is. Maar van binnen is het andere koek. Zeer mooi en rijk gedecoreerd.
Na een expresso gaat de reis verder westwaarts naar Montagnana, nadat ik wat boodschappen had gedaan voor de komende dagen. Deze stad is een werkelijke vestiging stad. De stad is opgetrokken in de 14de eeuw en later herbouwd in de 18de eeuw. De muur rondom de oude stad heeft 24 toren een aan twee zijde toegangspoorten die met ophaalbruggen en valhekken worden afgeschermd. In de stad zijn tal van bijzondere gebouwen te zien uit de vooral 14de eeuw. Hier heerlijk geluncht met een streek product.
Daarna nog anderhalf uur naar het noord-oosten rijden richting Asolo, wat net boven Treviso ligt en werkelijk op de rand van de bergen. Want 2 minuten verder rijden beginnen de bergen. Mijn verblijf voor de komende 4 dagen is een B&B van een pand uit de 17de eeuw. Met een mooie tuin en een zeer sfeervolle ruime kamer.
Snel even met de eigenaar wat gepraat, maar die komt gehaast over ondanks dat het zeker wat adressen heeft voor wijnadressen in de buurt die hij belooft op te schrijven, maar waar ik hem later nogmaals aan moet herrineren.
Einde van deze dag die gelukkig een stuk minder warm was dan de afgelopen dagen waarschijnlijk omdat het deels ook bewolkt was, even relaxen en een broodmaaltijd met kaas, olijven en wijn nuttigen met uitzicht op de tuin en de bergen.
Na een heerlijke nacht geslapen te hebben terwijl het flink afkoelt in de nacht en de rust buiten in combinatie met de ramen open slapen moest ik door mijn wekker wakker worden. Ik zat alleen in de “eetkamer”. En ook hier werd weer alles gemaakt wat je maar wilden hebben. Dus ook maar weer eens een lekker gebakken eitje bij het ontbijt. Nadat ik een lange lijst met wijnhuizen uit de omgeving te hebben gekregen ging mijn route naar het aangrenzende plaatsje Asolo. Dit ligt al tegen de berghelling aan, dus dat werd weer flink klimmen om de het dorpje te ontdekken. Door zijn ligging heeft het mooi vergezichten over de vlakke omgeving. Het bestaat al sinds de 6de eeuw, maar de belangrijkste nederzettingen, waaronder de vestigingsmuur en kasteel zijn van de middeleeuwen. Het plaatsje staat omschreven al de parel van Triviso.
Een leuke wandeling gemaakt en terwijl de winkels de deuren openen nog even bij het plaatselijke info center gevraagd naar leuke wjinhuizen. En die kwamen niet overeen met die van Enrqirue, de eigenaar van de B&B. Wel bijzonder dus. We zullen het meer houden op smaken verschillen.
De volgende stop ligt 15 minuten verder rijden. Tempio di Canoviano. Een kerk net buiten het dorp tegen de berghelling gebouwd. Niet zo oud, want het is rond 1819 gebouwd, maar wel een bijzonder artistieke combinatie. Het heeft het voorportaal van Parthenon in Athene en het Pantheon in Rome en de Sint Pieter in Vaticaanstad, de ronde koepel van kerk is hier wel dicht, maar is enorm groot en van binnen dus zeker bezienswaardig, alleen zo groot dat het gewoon niet op 1 foto is vast te leggen.
Leuke combinatie van de architect die op die manier de oudheid van de Grieken en Romeinen samen wil laten komen het christelijk geloof.
Daarna gaat de reis verder naar het wijnhuis van vandaag, ondanks dat het oogstseizoen nu begonnen is, en dat merk je ook op de weg, want er rijden veel landbouw voortuigen op de weg, nemen ze alle tijd. Het wijnhuis is ook voor de lokale bevolking het adresje. Want de een na de andere komt hier zijn grote jerrycans van 5 a 10 liter vullen met witte wijn direct uit de koelvaten, maar dat is niet voor mij. Ik probeer 3 soorten wijnen. 2 maal wit, lekke fris en fruiting. 2 maal de betere rode wijnen, vol van smaak en zeer goed te drinken. En natuurlijk de prosecco. Want daar stond bij mij in ieder geval deze streek bekend om. En daar heb je meerder zoetheden in. Dat kon ik me nog herreneren van de Cava proverijen. En hoe het ook kan, ik heb de smaak voor de betere en iets duurdere brut versie. Nadat de flessen zijn afgerekend krijg ik er nog eentje gratis erbij en die staat nu voor me terwijl ik dit aan het schrijven ben. En die is ook zeker lekker maar die gaat Meerlo dus niet halen.
De reis gaat verder naar de plaats Treviso, alleen daar is het zo druk, ik kan nergens een parkeerplaats vinden. Dus helaas, het is me niet de moeite waard om nog een keer de stad door te rijden, want het verkeer is er chaotisch. Ik rijd weer terug naar de bergen, naar Bossano del Grappa.
Dit dorpje heeft een rijke geschiedenis. De Romeinen hadden al snel door het toegangspoort vanuit de alpen naar het zuiden (Rome) was, dus hier kwam een nederzetting langs de rivier die zorgen dat de landbouwgronden altijd van water voorzien konden worden. In de middeleeuwen viel het onder het gezag van de Venetianen die hier 6 eeuwen de scepter zwaaide. Na een paar eeuwen van onrustige tijden kwam tijden de eerste wereldoorlog hier een front te liggen, bekend onder de naam slag om Caperreto en met name de berg die weg door vallei kon dekken. Het vreemde is dat de houten burg van 1567 het oorlogsgeweld heeft overleeft. Deze rode brug overspand de snel stromende rivier.
Een mooie wandeling gemaakt, daarna de weg terug naar de B&B voor eindelijk mijn eerste boek kunnen uitlezen.
De dag begon vandaag wat eerder omdat ik een aantal tijdsgebonden afspraken had. Dus om half acht zat ik in de auto om naar de parkeerplaats in Fusina te rijden. Vanuit daar een boottocht van een klein half uur naar Venetië toe. Ze deden even moeilijk omdat ik geen geprinte bootticket had maar kon toch gewoon om de boot, maar er werd me wel duidelijk verstaan gegeven dat dit niet de bedoeling was.
De boot zit maar voor de helft vol, maar elke 5 minuten komt er wel een vliegtuig over en veel mensen komen ook nog met de trein de stad binnen, maar ik maar me wel een beetje zorgen om de massa’s toeristen.
Een boottocht van 40 minuten brengt me in de stad. Ik loop eerst een uurtje rond te zuiden van het grootste eiland, met smalle stegen en dan weer een pleintje met een kerk, in dit geval de Bassilica Sante Maria. Daarna vrijwel dezelfde weg weer terug om over de bekendste brug over de rivier Grande Canal, de Ponte del Academia te lopen naar het hoogtepunt Palazzo San Marco en Palazo Ducale, of wel Dogepaleis en de aangrenzende gevangenis via de smalle brug de bekende Ponti del Sospiri.
\Het is niet zo druk als ik had gedacht.
Het museum alla paleis van de Doge was zeer de moeite waard. Een goed uiteen gezet verhaal over de macht van de Venetianen en de Doge, de keizer. Het politiek stelsel met 41 kiesmannen en een rechten systeem van 10 mannen die daar weer uit voorkwamen en uiteindelijk de eind verantwoordelijke de Doge. De werd gerkozen voor het leven. Het politiek en juridische stelsel was grotendeels gebaseerd op die van de Romeinen, alleen beter beheersbaar.
Wel bijzonder dat zowel in Frankrijk als in de VS dit stelsel exact hetzelfde nog wordt gebruikt. Elke staat/provincie levert een gekozen vaak van adel in die tijd man die de taak had om op te komen voor zijn mensen/grondgebied.
Dat was de eerste etage van het paleis. Op de tweede etage waren de ruimte ingericht zoals ze bewoond en gebruikt werden, van de raadskamer naar de senaat en naar de rechten kamer. De ene nog groter en mooier dan de andere. Netzo als in Florance overal enorme schilderijen en met goud beschilderde omsluitingen en zelfs tot aan het plafond toe. Je weet gewoon niet waar je moet kijken.
Na de rechten kamer ging je het brugje, smalle Ponti del Sospiri, over en toen was het gelijk afgelopen met de pracht en praal, want toen kwam je in de gevangenissen terecht. Met hele kleine (lage) deuren) en kettingen aan de muren. Het zal zeker geen pretje zijn geweest om hier te verblijven. Wetende dat je hier zat tot de uitspraak van de rechten kamer, en die kon schuldig uitspreken met de door verdrinking of ophangingen of gevangenis ergens anders, of onschuldig, maar wat ik begreep was dat iets waar de inquisiteurs niet graag een mee wilden werken.
Daarna nog ander half uur rondgelopen, brugje op brugje af en ik was op een gegeven moment mijn richtingsgevoel echt kwijt en had mijn navigatie op mijn telefoon nodig om de weg naar de boot terminal terug te vinden. en daarvoor moest ik nog flink door stappen, en dat ging niet altijd even makkelijk gezien het soms zo druk was in een van de smalle steegjes.
Dit keer was het geen probleem om op de boot te komen met mijn digitale ticket, beetje vreemd.
Heerlijk even met de zeewind afkoelen na een intensief dagje Venetië. Terwijl we tussen de eilanden voor kust varen die in de middeleeuwen waren bedoelt om scheepsbemanning voor 2 weken te laten verblijven om zeker te zijn dat ze niet ziek waren. Maar dat werd pas ingevoerd nadat de pest hier in Venetia en dus de rest van Europa terecht was gekomen.
Daarna met de auto de reis terug. Met een tussenstop bij Villa Sandi. Het ligt vlakbij de rivier Piave en in het prosecco gebied. En daar hebben ze hier genoeg van. Bijna 12 soorten en elke soort heeft weer drie variante van zoet. Daarvan heb ik er 3 soorten in. Ik heb hier 5 flessen van het bruisende spul gekocht, met eentje voor een speciale gelegenheid, wellicht mijn 50 ste verjaardag, een prijzige fles maar heel erg lekker.
Daarnaast heeft dit wijnhuis ook nog wijngebieden verder oostelijk tegen de Sloveense grens aan. Daar heb ik 2 witten en 2 rode flessen van meegenomen.
Een lange en intensieve dag. Maar we kunnen Venetië ook weer afstrepen van de bucketlijst.
Vanavond eens bekijken wat ik morgen ga doen, gezien het een rust dagje is gepland. Ik ga dus ook gee grote avonturen ondernemen omdat de twee daarna volgende dagen twee intensieve (verwacht ik) reisdagen worden door de bergen heen.
Vandaag is het een rustdag, niet omdat het zondag is, maar omdat het vakantie is en dan moet je ook tot rust komen. Maar goed, even zonder deze gekheid. Vandaag heb ik de auto even schoongemaakt, althans de ruiten zowel van binnen als buiten, want met de laaghangende zon werd het lastig en zelfs vervelend rijden. Tevens de dozen met flessen wijn even goed vast gezet, en opnieuw gerangschikt zodat het zoveel mogelijk gewicht boven mijn achteras zit, want het zijn er intussen een flink aantal flessen en dus ook al aardig wat gewicht.
Verder de komende dagen even voorbereid, twee reisdagen in de bergen en de eerste paar dagen in Duitsland doorgenomen.
Verder toch nog maar weer een wijnhuis/broederij bezocht, nog een adresje hier dichtbij en volgens de lokale toeristen centrum hadden ze daar heerlijke rode wijn. En dat klopt ook, maar ook de prosecco was zeer goed te doen. Het was wel erg afgelegen en volgens mij moest de zoon van het land worden gehaald omdat hij de enige was die Engels sprak. Hij gaf me aan dat ze inderdaad aan het oogsten zijn en omdat het zondag is er geen hulpkrachten zijn. Blijkbaar mogen die dan niet werken dus nu moest de familie zelf de hele dag de drijven plukken.
Met 4 flessen rijker en daarna nog even getankt, gezien de benzine hier goedkoper is dan in Duitsland verder niet zo veel gedaan. Met een boek in de hand ontspannen en dus gelezen.
Geen spannende dag dus. Morgen de laatste dag in Asolo, dan gaat de reis de bergen in naar Bozen/Bolzano om daarna Italië te verlaten.
Om iets voor half negen heb ik het mooie verblijf in Asolo verlaten, en binnen 10 minuten reed ik in de bergen. Die al snel serieuze bergen werden. Niet snel daarna zat ik officieel in het Unesco erfgoed van de bergketen de Dolomieten en dat blijf het geval tot vlak voor Bolzano, waar ik om 2 uur aankwam. Want Bolzano of Bozen ligt ook nog serieus in de bergen. Sterker nog de snelweg naar de Brenner pas loopt met een verhoogde snelweg over de stad.
Een mooie route vandaag met zelfs 3 bergpassen. Na het dorpje Bellonu werden de brede wegen steeds smaller en bochtiger. Door vele kleine bergdorpjes heen. Op het moment dat ik bij Pieve de Cadore was aangekomen was het serieus klimmen en draaien. Ik had gehoopt dat er her en der parkeerplaatsen zouden zijn om foto’s te maken van het bijzonder landschap, maar dat zat er niet in. Diegene die er waren stonden al vol met auto’s, waarschijnlijk met dezelfde plannen, gezien de kentekens.
De bergwegen in afgelegde volgorde: Della Dolomiten, Paso Gardena en Paso Falzereo. De tweede was verreweg de hoogste en langste maar de laatste was zeker de steilste. Wat een berg met zo veel haarspeldbochten, dat op het moment je door eentje heen aan het draaien was, je de volgende al zag liggen. Verder dan de tweede versnelling bergaf ben ik niet gekomen en dan nog serieus moeten bij remmen en van vangrails hadden ze nier niet gehoord.
De route dus vrijwel in een stuk gereden met 2 kleine stops om even wat te drinken en wat druiven te eten, want dat durfde ik niet aan tijdens het rijden. Ik had bij de handen nodig om te sturen. Maar ik ben pas op het eerste deel van de bergen over, morgen nog “even” door Oostenrijk. Nu was dit wel met een omweg, maar zeker de moeite waard.
Het was wel heel opvallend op het moment dat je de provincie Zuid-Tirol in reed was het gelijk geen Italië meer, nu stonden de verkeersborden nog wel deels in het Italiaans aangegeven, de rest was in het Duits en de huizen zagen er anders uit, en de wegen waren een stuk beter.
Bij het hotel aangekomen wat net buiten de stad ligt kan ik de auto in de parkeergarage kwijt en krijg ik zelf een pas voor gratis openbaar vervoer in de stad en omgeving. Nu had ik willen vragen om een fiets te huren maar plan aangepast. Met de bus de stad in en terug gelopen.
Tevens nog even met de kabelbaan (die was ook gratis) naar Oberbozen, wat 950 meter hoger ligt dan Bozen. Het uitzicht was best mooi, alleen jammer van de wolken die de mooie foto’s even niet toe lieten. Maar wel een mooie afsluiting voor de reis in Italië, in de bergen met de wijntarrassen die overal te zien waren.
Verder nog even door de gezellige oude stad gelopen, nog een leuk oud kasteeltje ontdekt en gezien ik echt behoefte had aan een lange wandeling terug gelopen langs de rivier de Iscarco gelopen in een natuurpark, wel met wat druppeltjes regen (toch die wolken), maar niet vervelend, maar was heerlijk om even te wandelen, zeker omdat ik gisteren ook niks had gedaan en de rest van de vakantie wel. Dus na 18 km was ik terug en het is intussen donker en het is nog geen acht uur. Net of ze ergens het licht hebben uitgedaan. Of ben ik een tijdgrens over gegaan… Hele gek wellicht omdat je tussen de bergen zit en het regenachtig is.
Morgen vervolg van de reisdag.
Na een goed ontbijt en wat later dan normaal ben ik uit Balzano vertrokken. Intussen schijnt de zon met wat wolkjes dus mooie heldere lucht op de bergen om me heen. De wolken hangen net onder de toppen van de bergen maar die kan je door de weinige wolken nog goed zien. Het eerste stuk van de weg is snelweg, en dat is lang geleden, dat ik die heb gezien, maar geen straf, want is een mooie route die al snel over gaat in een bergweg, en dus door de dorpjes heen slingert. De weg die onder ander naar de Stelvio pas gaat, is een doorgaande weg dus erg druk met allerlei verkeer. De terrassen met wijnranken tegen de bergen aan hebben plaats gemaakt voor de velen volgens mij appelbomen die ze ook op dit moment aan het plukken zijn. De weg blijft gestaag omhoog lopen en ik merk dat de auto hard moet werken, al hoewel je niet het idee hebt dat je flink aan het klimmen ben. Maar ik ben begonnen aan de Passo Resia. De eerste bergpas van vandaag. De weg is mooi met groene velden en grazende koeien, met de koe bellen hoorbaar. Maar het wordt bijna een half uur stilstaan op deze bergpas. Wegwerkzaamheden zorgen voor een lange file. Maar het landschap maakt veel goed. Vlak voor de top bij het plaatsje Reschen waar een stuwmeer is aangelegd zie je nog de kerktoren uit het water komen. Biezar gezicht. Vlak daarna is de grens overgang naar Oostenrijk en begint het dalen. En dat is een heel andere pas in eens. Veel haarspeld bochten en tunnels. En elke keer als je een tunnel uitkomt is het landschap weer anders. Steile bergwanden en diepe kloven. Maar de wegen hier in Oostenrijk zijn zo’n stuk beter en breder dus ik waag me af en toe om op zij te kijken en de diepte te zoeken die vaak zo ver gaat dat ik de bodem niet zie.
Onderweg een stop gemaakt en bij een supermarkt echt keizer broodjes gehaald. Dat had ik gemist echt lekker brood. Dat kennen ze toch niet Italië. Met een reep chocolade er tussen een picknick lunch met de bergen om me heen.
De weg door Oostenrijk is vrijwel de gehele tijd door de bergen heen. Een heel kleine stukje snelweg om door de 6,5 km lange tunnel te rijden. Daarna weer de gewone B-wegen maar ook die zijn goed te doen. Vlak voor de grens met Duitsland nog een bergpas. De Fernpass. Een mooie weg met zomaar een kasteel tussen de bergen.
Vlak nadat ik Fussen ben gepasseerd en daarmee de start van de Romantische Strasse is begonnen zie ik Slot Neuschwansteijn aan de rechterkant op de berg liggen.
Om iets na drie uur kom ik Duitsland in Halbech aan. De grote bergen zijn nog te zien, maar het landschap is wat vlakker en de heuvels zijn te zien vanuit mijn balkon.
Nog even naar het toeristen center gelopen en een wandelkaart gekocht, want met 200 km aan wandelroutes hier in de buurt wil ik wel even zeker weten dat ik de juist kies. Want een foutje zoals in de Ardenne kan hier iets grotere gevolgen hebben. Ik heb er 3 uitgekozen. Morgen de langste met 800 meters aan hoogteverschil en 25 km wandelen, Wordt dus een pittige maar hopelijk een mooie route met de naam Koningstraum. Ik ben benieuwd.
Terwijl het zonnetje nog lekker schijnt koelt het wel snel af. Het is hier aanzienlijk frisser dan in Italië. Dus tijd om een lange broek aan te gaan doen.
Vanavond eten in het restaurant van het hotel, goed en vooral veel.
Het einde van het Italië avontuur en de start van het Duitsland avontuur voor de laatste week van deze reis naar Duitsland.
Na een goed verzorgt ontbijt en even ruzie met de koffiemachine was het dan toch zo ver. De dag van “lekker” afzien. De wandelroute die ik heb gekozen valt onder Bergtochten. Na al dat wandelen thuis, de limburgse en Belgische heuvels zou ik dit vandaag toch moeten kunnen. Nou ik ben teug het is gelukt, maar het was wel een serieuze wandeling en ik ben zeker 3 maal “ dood” gegaan. Zeker de zwaartse maar ook mooiste wandeling ooit. Het was de Koningstraum – Rundwanderung um Falkenstein.
Het startpunt ligt 15 minuten rijden (even door Oosterijk heen) op de grens en die zal ik vandaag een paar maal kruisen. Het was 25,6 km met 810 meter hoogte verschil en dat was verdeelt over drie bergen. In het totaal 6:09 uur gewandeld.
Net buiten Steinach de auto geparkeerd bij een kabelbaan, maar die berg gaan ik niet op. Vanaf de parkeerplaats eerst naar het dorpje, hier is de weg nog vlak, door de groene weiden grond en een wachttoren uit de middeleeuwen gezien. Daarna gaat de weg omhoog en gelijk stevig. Vanuit Heitern, is het laate dorpje wat ik de komende 5 uur zal zien. De eerste klim is begonnen en die is wel te doen. Startpunt is een hoogte van 825 meter en de eerste top ligt op 1132 meter. De afdeling is een stuk lastiger. Veel lossen stenen en zeer stijl. Om op adem komen te komen is er niet. Want in het dal wat op 997 meter ligt begint gelijk de tweede en die is erg stijl. Ik kom 2 maal dezelfde wandelaars tegen die net zo als ik om de bepaalde afstand op adem moeten komen. Ik ben blij dat de temperatuur niet bloedheet is, want ik zweet me kapot. Deze top ligt op 1202 meter. Met een maria beeld in de rots. En daarboven de restanten van een vestiging. Die volgens de beschrijving eigenlijk geen functie had allemaal om de omgeving te laten zien dat hier adelijke familie de scepter zwaaide.
Terwijl ik op adem aan het komen ben, want mijn hartslag is gewoon gevaarlijk hoog komen nog twee maal 2 wandelaars boven die netzo als ik helemaal naar de klote zijn. Ben blij dat ze hier een bankje hebben neergezet. Het uitzicht is er mooi. De ene kant van de berg is Oostenrijk en de andere kant is Duitsland.
Nu begon de afdeling. Even een klein stukje normale weg, maar dat was voor korte duur. De Hoogte vooraf de klim naar de laatste top is 1169 m. Mooi uitzicht op de meren in Duitsland. Daarna begon blijna de klim en ik merk dat mijn krachten serieus aan het afnemen zijn. Als ik moet rusten tijdens de klim sta ik te trillen op mijn benen. En het is klimmen met gebruik va je armen om over de rotsen te kruipen. Dus nu goed opletten want een foute stap kan grote gevolgen hebben. De laatste top is de hoofdprijs op 1284 meter. Mooie uitzicht punten in zowel de Duitse als de Oostenrijkse kant. Daarna begon de steile en gevaarlijke afdeling. De boomwortels, lossen stenen zorgen ervoor dat ik goed moet opletten en dat terwijl het zweet van mijn hoofd guts en bij overmaten van de ramp zijn beide bidons nu ook leeg. Maar in het dal bij het plaatsje Vils (gene pils) vraag ik aan iemand die in de tuin bezig is of ze mijn bidon wil vullen. Een heel verhaal krijg ik terug dat het wel een mooie bidon is en dat ze het voor thee kan gebruiken. Maar ik heb geen energie om er een leuk gesprek van te maken. Ik zie de derde en laatste verdedigingstoren net buiten het plaatsje staan. Was ik gewoon langs gelopen zonder dat ik gaten in had gehad.
Want ik moet nog een uur op vals plat terug naar de auto. Maar zo plat is het niet want het loop stiekem nog 50 meter op. Ik zie wel de 3 bergtoppen aan de rechterkant liggen en toch wel trots dat ik dat voor elkaar heb gekregen. Ik verheug me al op een heerlijk alpen bier, Wat daar heb ik echt een zin in.
Blij dat ik bij de auto ben en eerste wat gedronken wat ik klaar had staan om mijn suiker spiegel omhoog te krijgen. Daarna terug gereden en bij de grens overgang staat politie even een schrik moment want mijn paspoort ligt in het hotel, maar ik kon door rijden.
Een lange douche en dan het heerlijke biertje terwijl ik het verslag aan het schrijven ben, merk ik dat mijn energie pijl weer terug komt. Zo lekker uitgebreid eten om de verbruikte energie weer terug te krijgen.
Na een lange nacht heerlijk geslapen te hebben en een uitgebreid ontbijt stond vandaag een rustige dag op het programma. In de ochtend eerst in het plaatsje Fussen rond gelopen. Het ligt op de grens met Oostenrijk en in de Romeinse tijd een belangrijke plaats op de via Augusta Claudia route. Als toegangspoort door de Alpen heen naar Rome met de brug over de rivier de Lech. Bovenop de berg waar nu het fort Hohnes Sloss gebouwd was de Romeinse nederzetting. In de middeleeuwen was dit gebied bestuurd vanuit Fussen door de bisschoppen van de zetel van Christelijke Frankische rijk. In de 13de eeuw toen de oorlogen begonnen en Willem II zich losmaakt van de christelijke zetel in Rome werd het later bij het Beierse rijk getrokken. Toen 1812 hoorde het tot het bisdom Augsburg (wat dus 170 km verder ligt) In het aangrenzende dorpje Hohenschangau staat het slot (in gele stenen) opgetrokken wat gebouwd was door Ludwig I. Maar op steenworp afstand staat daarvan ligt het bekendste kasteel slot Nueschwanstein. Gebouwd door Ludwig II. Het omstreden kasteel heeft deze vorst niet overleeft maar het is van veraf te zien. Zelfs gisteren op mijn wandeling wat 15 km verder op lag was het zichtbaar.
Tegen de bergen op een top van een heuvel is het uit wit steen opgetrokken kasteel te zien. Het is gebouwd in de tweede helft van de 19de eeuw is dus eigenlijk nooit bewoond geweest. Het kasteel in Disneyland is hier op gebaseerd. Maar beide kastelen heb ik niet bezocht omdat het van binnen niet zo spectaculair moest zijn en je dit ruim van de voren moet boeken. Wel in Fussen in het bisschoppelijk kasteel bezocht (althans de binnenplein). Het is laat Gotisch en vooral de beschilderingen op de muren zijn bijzonder.
Verder een korte wandeling door deze stad gemaakt met zijn vele torens langs de vestigingsmuur die om de oude binnenstad staat. Een mooie kerk en klooster staan binnen deze muren. Verder de gezellige kleurrijke huizen met op de huizen geschreven wat voor een ambacht in huis wordt uitgevoerd.
Begin van de middag ben ik terug op mijn hotelkamer voor een lekker kop koffie en even relaxen. In de middag een wandeling van 2 uur gemaakt in de natuur rond Halblech. De route had ik eerder moeten afbreken, eerder dan gehoopt want blaren op mijn voeten beginnen vervelend op te spelen en ik de komende dagen nog 2 maal een langere wandeling wil maken kies ik er voor om nu verstandig mijn voeten de rust te gunnen. Morgen nieuwe kansen. Dus terug naar het hotel en het laatste beetje kaas uit Italië en wat olijfjes genuttigd en wat gelezen, wat dat is er niet echt van gekomen. Ik ben pas halverwege boek 2. Terwijl ik er 4 bij me heb. Lekker op mijn balkon gezeten terwijl de temperatuur om zes uur begint te zakken zodat ik een lange broek moet aantrekken, en tijd om het verslag te schrijven. Morgen vertrek verder naar het noorden en de alpen achter laten.
Op het moment dat ik wakker wordt en de gordijnen open maak schrok ik even. Het regent! Dat had ik even niet verwacht en ook niet op gerekend. Maar tijdens het ontbijt de planning voor vandaag een beetje aangepast.
Om iets voor 10.00 uur zit ik in de auto (wat later dan de oorspronkelijk geplande tijd) voor de korte trip via de Romantische Strasse naar het noorden. De Alpen zijn in de wolken verstopt dus die kan ik al niet meer zien.
Het landschap veranderd de rit van erg heuvelachtig, naar glooiende heuvels tot in Ausburg waar het nagenoeg vlak is. Ondank de regen een mooie route, helaas geen mooie foto’s kunnen maken. De route is wel vrij slecht aangegeven. Vaak pas op het laaste moment staat er een bord. Dit ga ik morgen anders doen, toch de route in mijn navigatie zetten.
Met een stop halverwege in Landsberg am Lech. Terwijl het nog zachtjes regent loop ik in het dorpje langs de rivier de Lech, die dus ook al in Fussen ben tegen gekomen, allen is hij hier intussen 2 maal zo breed. Maar nog steeds snel stromend.
Na een uurtje stap ik in de auto voor verder te rijden naar Ausburg.
Iets na 2 uur kom ik aan in Ausburg en het is inmiddels gestopt met regenen. Dus een mooie wandeling naar de kleurrijke binnenstad. Nu heb ik gelezen dat de stad zwaar gebombardeerd is tijdens de oorlog dus veel is herbouwd. Er zijn wel nog een aantal middeleeuwse gebouwen. Waaronder de watertorens en gemalen die de vele waterwegen in en rond de stad onder gecontroleerd houden en de inwoners van vers water hebben voorzien. Verder het paleis (herbouwd) van Maximilian gezien.
Een lekker wandeling ondanks het met lange broek en jas aan was. Want die had ik na Zwitserland niet meer aan gehad. Maar ondanks dat het een stuk kouder is, heerlijk temperatuur om de stad te ontdekken.
De stad heeft buiten de oude binnenstad heel veel groen, zeker rondom al die waterwegen en na de regen ruikt dat heerlijk. Nu had ik een hele druk stad verwacht maar het is overal erg rustig. Terwijl ik terug loop over een stuk industrie met oude panden waar vooral de fabrieken van MAN zitten.
In de avond in het Italiaanse restaurant van de villa waar ik in overnacht gegeten, leek me wel een bijzondere afsluiting na de reis in Italië. Maar was niet zo'n succes ondanks dat het goed aangeschreven stond.
Morgen de een na laatste etappe, verder naar het noorden naar Würzburg. De weersverwachten zijn dan weer gelukkig beter.
Vandaag naar de laatste overnachtingslocatie vetrokken. Na een aanzienlijk beter ontbijt dan het diner gisteren vertrok ik vanuit Ausburg verder naar het noorden. De zon scheen nu, met wat mooie wolken, dus dat was al een goed begin. De etappe van vandaag was de laatste stuk van de Romantische strasse en ik wist niet wat me te wachten stond. Het laatste stuk gisteren viel me eerlijk gezegd wel tegen toen het landschap nagenoeg vlak was geworden. Maar het is vandaag echt niet tegen gevallen. In tegenstelling, het was een mooie route. Met afwisselde landschappen, vlak was het alleen het eerste 15 minuten, daarna licht glooiend met dorpjes op de heuvels en dalen waar een riviertje liep. Maar ook zeer heuvelachtig in bosgebied, Naar bergachtig met wegen met haarspeld bochten (niet zoals in de Alpen of Dolomieten) maar de toppen komen toch boven de 800 meter. Onderweg slapende dorpjes tot kastelen en vestigingen met meerdere wachttorens. Om iets na 2 uur kom ik in de grootste plaats en het start/eind punt van de Romantische strasse, in Wurzburg. Dat ligt echt in de heuvels tot tegenstelling van Ausburg.
Ik parkeer mijn auto bij de Residentie van Würzburg. Een imposant paleis met mooie tuin in de hart van de stad. Gebouwd in de 16de eeuw, heeft het van buiten veel weg van Versailles. Het is zo groot dat ik het complex niet eens op een foto krijg als ik er voor (vooraanzicht) of er achter (in de tuin) sta. Ik ben niet binnen geweest omdat dit erg zou tegenvallen. En na de paleizen in Florance en Venetië zou het me verbazen als het dat me nog zou imponeren (of Versailles en het Louvre eerder dit jaar).
De stad zelf staat vol met kerken. In de Dom nog binnen geweest, die erg wit van binnen is (apart dus). En bovenop een berg uitkijken op de stad staat nog een kasteel. Tussen de druiven terrassen op de steile hellingen die naar de rivier lopen waar een middeleeuwse brug ligt en statig de ingang van de stad geeft met diverse wachttorens op de oever van de rivier. Een wandeling van 8 km door de stad gemaakt, Het is lekker weer, en droog met een klein beetje zon.
Het is hier aanzienlijke drukker dan in Ausberg, nu is het wel zaterdag en dat kan ook wel wat invloed hebben. Veel mensen op terrasjes en bij een soort food markt lange rije bij de verschillende kraampjes. Het ruikt wel heel erg lekker, maar ik doe het even niet.
Daarna nog 1,5 uur rijden naar het westen, naar mijn laatste locatie van deze reis. Hier verblijf ik 2 nachten, het ligt midden in het heuvelachtige bos. Het dichtbij zijnde dorpje is 8 km verder.
Het is buiten de locatie voor een B&B ook een fantastisch restaurant, dus daar heb ik lekker gegeten. Een heerlijk stukje hert met een super lekkere wijn, met een wijnhuis uit de buurt, dus maandag nog even de voorraad aanvullen.
Morgen nog een lange wandeling in de omgeving maken voordat de reis naar huis zal plaats vinden.
Vandaag in de ochtend last van keuze stress. Ik heb nog nooit zo’n uitgebreid ontbijt gezien. Bedenk het maar en het was er. En dan nog meer. Van vis naar eiersalade, van warme worst naar zalm met gekookte ei. Van fruit naar verschillende verse broodjes en dan ga maar zo even door. Allemaal in kleine schaaltjes op tafel geserveerd zodat een tafel waar je met ze vieren normaal aan kan zitten nagenoeg helemaal vol stond. En dan nog de vraag krijgen of nog wat nodig hebt. Wat top ontbijt.
Het is vrij fris als ik met de wandeling van vandaag wil beginnen toch kies ik er voor om met korte broek en shirt te gaan (wel een regenjas bij me) Maar na 10 minuten lopen heb ik het al warm, dus dat komt de rest van de 22 km durende wandeling wel goed. Een mooie route over 2 heuvels. Ik start op een hoogte van 250 meter en de eerste top ligt op 406 meter. Het is wel een flinke klim maar aanzienlijk makkelijk dan in de grens bij Oostenrijk. Daarna een afdaling naar 160 meter met een mooi foto van de dal waar 2 huisjes liggen die heel vredig in het bos liggen. Ietsje verder loop ik door het plaatsje Laudenbach heen om daarna weer de bossen in te verdwijnen voor een tweede klim naar 435 meter. Buiten het dorpje wel geteld maar een andere wandelaar tegen gekomen in dit enorme bos. Het was een hele mooie wandeling, Ruim 5 uur over gedaan. Daarna nog even in het heb ik zonnetje buiten op het terras gezeten. Maar moet om vier uur ook wel naar binnen want dan is de zon achter de heuvels verdwenen en zakt de temperatuur weer snel.
Nog een tijdje mijn tweede boek proberen uit te lezen, maar dat gaat me deze reis niet meer lukken.
Vanavond weer lekker eten en dan is het morgen de laatste dag voor de rit naar huis.
Na wederom een fantastisch ontbijt vertrok ik huiswaarts. Eerst nog een wijnhuis bezocht wat een stukje van 25 km verderop ligt waarvan ik zowel de witte als de rode wijn van had gedronken in het restaurant.
De reis ging in het eerste deel nog door bos gebied heen. Daarna een stukje langs de rivier de Main, en de laatste 2,5 uur was het snelweg.
Iets na drie uur ben ik thuis, dan snel even boodschappen doen, want er moet toch ook weer eten komen, de tijd van restaurants is voorlopig afgelopen. Wat wasjes gedraaid en begonnen met het labelen van de flessen wijn. Het zijn er net iets meer dan ik in mijn kast kwijt kan, maar dat zal snel opgelost zijn.
Wat getallen:
Aantal vakantiedagen: 24
Totale reisafstand: 4479 km
Totaal aantal km gelopen: 310 km
Aantal overnachtingslocaties: 11
Aantal flessen wijn gekocht: 31
Aantal bezochten plaatsen: 17
Aantal boeken gelezen: net geen 2
Aantal kastelen/paleizen/vestigingen bezocht: 9
Aantal landen bezocht: 4
Wil je meer informatie over mijn ervaringen in deze reis
Silvester van Pommeren, Nederland
info@silvpom.nu
ga naar: startpagina
ga naar: Italië
ga naar: blog
ga naar: foto's Zwitserland
ga naar: foto's Italië - Piermonte
ga naar: foto's Italië - Toscane
ga naar: foto's Italië - Triviso
ga naar: foto's Duistland