Reisverslag van mijn vakantie in 2019 in Canada. De reis begon in het Westen van Canada in de provivies Alberta en Britische Colombia. Met vele natuur, bergen en wildlive. Het tweede deel van de 4 weekse reis was in het Oosten van Canada. Met de provincies Ontario, Quebec, New Brunswick en Nova Scotia. Cultuur en Natuur afgewisseld.
Het reis avontuur van 2019 is gemaakt. De 31 dagen reis dit jaar jaar is het ontdekken van Canada. Met een bezoek aan West Canada met de natuurparken, Vancouver Islands en de wildlife in de natuurparken. Dan gaat de reis in het Oosten verder, met een start van de Niagara watervallen voor het ontdekken van de culture steden als Ottowa en Quebec, maar ook de natuurparken met een rit over de Cabot Trail op Nova Scothia. Met een bezoek aan het hoogste gebouw ter wereld waar je als toerist mag komen, de CN Tower in Toronto. De eerste stappen zijn gezet.
De reis voorbereiding is compleet. ETA is binnen, pas voor de natuurparken is rond. De routes zijn gemaakt met bij elke route een wandeltocht of bijzonderheid benoemd wat een stop waard is. De excursies zijn geboekt. Dus ik ben er klaar voor.
Vandaag eerst thuis alles netjes achtergelaten na wat schoonmaak werkzaamheden en de buren ingelicht van mijn vakantie. Toen ik bij Venray was kwam te de conclusie dat ik vergeten was om het laatste vuil was vergeten mee te nemen, dus nog even terug. In de loop van de middag naar hoofddorp aangekomen waar ik mijn auto voor de komende maand laat staan. Lekker gegeten en met de complimenten van het hotel een extra gratis wijntje. Een beetje aangeschoten terug op mijn kamer om zo meteen lekker te gaan slapen en alvast te dromen over Canada.
Na een heerlijk ontbijt begon de reis naar Canada dan echt. Met de shuttle bus van het hotel naar Schiphol. Het inchecken gebeurd tegenwoordig automatisch, dus dat was snel gebeurd. De security was ook zo gebeurd en de douane werkte ook mee. Een rondje gemaakt langs de shops en nog een lekker flesje drank ingekocht. Dat kan problemen gaan opleveren omdat je geen geopende fles drank in je auto mag hebben in Canada. Een intussen standaard kop koffie en worsten broodje bij het wachten. Naar de gate wat ook soepel ging, en toen ging het fout. Het was ook te mooi om waar te zijn. Terwijl iedereen in de vliegtuig zit komt er een mededeling dat er een nieuw onderdeel geplaatst moet worden. Een uur later vertrokken we pas voor de 9 uur durende vlucht. In de vliegtuig vermaakt met een twee tal films, wat lezen, genieten van de mooie uitzichten over groenland en de drijvende ijs schotsen. In Calgary aangekomen door een digitale versie van een inboardingsformulier. Wat heel modern met al die systemen. De douane was geen probleem, daarna doorgaan om geld te wisselen en met taxi naar de binnenstad. Bij de autoverhuurbedrijf werd ik verrast Want ik kreeg een grotere auto auto aangeboden dan dat ik had gehuurd wel even extra verzekering afgesloten in verband met Ruit schade dekking. Omdat ik veel later was aangekomen dan gepland ging de wandeltocht in de plaatselijke Park niet door. Eenvoudig de binnenstad verlaten en in het hotel ingecheckt. Nog even wat boodschapjes gedaan een hapje gegeten en oogjes toe Het is intussen 3 uur 's nachts voor mij.
Na een onrustige slaap, want waarschijnlijk kwam door het tijdverschil, want het is toch 9 uur verschil. Een vroeg ontbijt want ik was toch wakker, met een bijzondere soort aardappel koekjes met wat vlees erin verwerkt begon de reis naar de Rocky Mountains. Het was mistig toen in Calgary verliet, en met het begin van een mooi muziek nummer op de radio was ineens de mist verdwenen. De bergen waren te zien met een kraak heldere blauwe lucht. Eerst nog een stop en wandeltocht bij Grassie Lakes van een uurtje. Heerlijk de natuur lucht opsnuiven. Ondanks de drukke parkeerplaats in het uur wandelen maar 3 mountainbikers tegen gekomen. Daarna nog een kort ritje naar Banff. Door de ingang van het gelijknamige park (de eerste nationaal park van Canada). Het kleine dorpje Banff ligt tussen een 4 tal grote bergen in, met de groen blauwe Bow rivier die er door heen loopt. De auto geparkeerd buiten het centrum bij het trein station. Informatie opgehaald bij de information center. En daarna bij de natuur museum van Banff oog in oog gestaan met zowel een zwarte als grizlie beer. Deze waren opgezet.... ze zijn wel heel groot. Een wandeling door het dorpje gemaakt en bij de auto een picknick lunch. De trein van de Canadiaan pacific rail kwam nog even voorbij. Mooi foto momentje met de magische bergen op de achtergrond. Daarna een tripje gemaakt de hoogte in naar een skigebied, maar nu geen sne/euw want het is een heerlijke 25 graden. Verstand op nul proberen te zetten en genoten van het fantastische uitzicht. Daarna ingecheckt bij het hotel. Mijn overnachting voor de komende 3 nachten. Een twee etages tellende loft met een zitgedeelte beneden en een grote slaapkamer boven. De open haart geeft wel een leuke finishing touch. Een heerlijke steak gegeten in een bar/ cafe. Een enoverende dag met heerlijke geurende (naar vers gezaagde bomen) op zijn zintuigen geprikkeld. Moe van de buitenlucht lekker slapen.
Dag twee in Banff, na lekker lang geslapen te hebben toch vroeg klaar een een nieuwe dag. Na een lekker ontbijt even nog het weerbericht bekeken, het betekende dat ik de planning moest omgooien, morgen wordt er regen verwacht, dus vandaag de vele wandelingen maar doen. Eerst naar Johnsten Lake waar ik pas de tweede auto was. Dus het is heel rustig. Een mooie wandeling van een dik uur om het meer gelopen. Heerlijk om stil te staan in de natuur en helemaal niks te horen. Daarna een stop bij Two Jack lake. Het is al wat later en het wordt dus ook wat drukker. Het is een mooi meer met twee eilanden in het midden. Daarna doorgereden naar Lake Minnewanka. Een toeristisch gebied en dus vrij druk een wandeling gemaakt naar Johnson Canyon maar daar mocht ik niet verder want er waren beren gespot. Even geluncht bij de auto en daarna door naar Banff. Hier een bezoek gebracht aan de Cave en natural Basin. Een heet water bad in een grot, ontdekt door 2 spoorwegbouwers in de 18de eeuw. Gevolgd door een trip naar de Bow rivier. Met zijn grote waterval (de eerste van vele die ik waarschijnlijk nog zal gaan zien). Een stukje verder naar de Surprise Corner met een uitzicht wordt spectaculair was op het bekende hotel. Intussen een flinke blaar opgelopen op mijn hak. Maar ik kan wel weer 12 kilometer bij mijn stappenteller bijschrijven. Heerlijk gegeten in de avond (was met 44 euro wel wat duurder dan gepland). Nu lekker slapen hopelijk morgen toch een beetje mooi weer en een blaar opgedroogd is.
De dag begon wederom met vroeg opstaan en een lekker ontbijtje. Alleen was mijn rechter voet erg pijnlijk met de blaar op mijn hak. Lopen was alles behalve een prettige ervaring. Maar eerst een stuk rijden naar Kootenay National Park. Dus wat extra rust voor mijn voet. (Bleek achteraf een slimme actie) Het Park wordt met een snelweg doorkruist van Banff National Park naar de west kust. Dat is de reden dat hij ook ooit is aangelegd. Het is een weg door de wildernis waar geen dorpjes, tankstations en telefoon bereik is. De eerst stop was bij Luma Falls, een leuke waterval, maar wat eigenlijk veel leuker was is dat het heel zachtjes had geregend, dus een heerlijke frisse lucht van de sparren. Daarna door gereden naar een uitkijk punt. Helaas waren het de wolken die ik te zien kreeg. Op de terug weg een korte maar pittige wandeling de berg op naar een punt wat painted points was genoemd. Wel aardig maar niet bijzonder. De blaar op mijn voet is te doen, alleen klimmen doet nog wel erg pijn. Een stuk verder naar de Johnsten Canyon. (Waar ik het meer al had gezien). Hier best veel mensen maar niet overdreven druk. Een mooie wandeltocht van 7 kilometer. Langs eerst de Lower Falls en later de Higher Falls. Maar als zo langs een rivier loopt want zich door de smalle Canyon perst, gebeurd dat met veel geweld en dus geluid. Het betekent dus ook eerst 3,5 kilometer klimmen. Was even (lekker) afzien. De temperatuur is maar een 15 graden maar bij terug komst staat het zweet op mijn rug. Via de Bow Vally route terug naar Banff. Even op adem komen in het hotel. Ben best moe. Vandaag toch weer 12 kilometer gelopen. En dit keer met serieuze klim partijen. In de avond als het begint te druppelen op zoek naar de Spaghetti factory. Een tip van de hostess van het hotel in Calgary. Erg goed en veel gegeten voor een spotprijs. Nog geen 20 euro voor 3 gangen plus een groot glas bier (alles is groot) en een koffie. Morgen verlaat ik Banff en rijd ik een van de mooiste autoroutes, de Colombia Icefields route naar Jasper om in Hinton tebovernachten. Een lange dag met veel stops. zelfs een simpele stop onderweg heeft wel wat magisch met de wolken die de bergen verbergen.
De dag begon vroeg, na het ontbijt reed ik om 7:30 uur weg uit Banff het is mistig en druilerig weer. Vandaag staat een lange autorit op het programma. Op advies van informatiecentrum ga ik niet naar de Lake Louise. Omdat het daar ontzettend druk is. Plus ik wil een voorsprong hebben op de rest van de toeristen die naar het noorden rijden. (Dat lukt me aardig) Eerst een bezoek aan Yoho National Park. Het park heeft meer dan 30 bergtoppen boven de 3000 meter en is dus indrukwekkend om er doorheen te rijden. Het hoogtepunt in dit park is de hoogste waterval van Canada. De Takakka Falls is met 254 meter een serieuze waterval. Het is hier gelukkig maar rustig dus snel naar de volgende dat plaats. En dat is Emerald Lake. Echt een plaatje. Het zou zo van een schilderij af kunnen komen. Toen weer een dik uur rijden, terwijl het landschap zo imposant is. Ik start op de Icefield parkfield met bergen om je heen met ik weet niet hoeveel gletsjers ik heb gezien, maar ook watervallen en terwijl ik het hoogste punt bereikt op deze 270 kilometer lange bijzondere weg, heb de Colombia gletsjers even snel gezien maar het was er best druk. Daarna daalt de weg weer en de zon komt tevoorschijn. De groene naaldbomen maken plaats voor afgewisseld bomen in herfstkleuren met azuur blauwe rivier met grijzen bergtoppen. Het is echt heel mooi. Gelukkig heb ik een open dak die open heb gezet en de enorme bergen ook van die kant kan bekijken. Je voelt je zo klein. Een bezoek gebracht aan vele stops maar de Sunwapa Falls, Althabasca Fallas en Mistaya Canyon zijn wel de meest opmerkelijke. Helaas is mijn blaar op mijn voet op dezelfde plaats nu open gegaan, dus lopen is nu echt pijnlijk geworden. Vlak voor Jasper nog een berpas op. De mount Edit Caval. Een echte pitigge bergpas. 30 minuten rijden voor een stukje van 14 km. En toen weer terug. Na Jasper door naar Hinton. Het ligt net buiten het Jasper natuurpark. Maar de bergen zijn nog goed te zien. Om half 7 kom ik aan. Best moe van al die mooie momenten. In een lokaal wegrestaurant, eentje uit een Amerikaanse film, veel en goed en goedkoop gegeten.
De dag begon wat anders dan gepland. Ten eerst schrok ik wakker van mijn wekker die om half acht ging. Goed geslapen dus. (Is ook een heerlijk bed). Bij het opstaan was mijn hak zeer pijnlijk. Het bloede ook. Dus vandaag maar even geen wandeling maken. Dus wat dan. Eerst maar naar het visitor information center. Daar kwamen gelukkig alternatieven. Toen naar de winkel en wat gehaald om mijn hak te verbinden. Toen even een wasje gedraaid. (Het is toch gratis). Toen begon de dag of eigenlijk middag met de excursie, een auto rit naar Grande Cache. Een mijnwerkers dorpje hoog in de bergen. Met daar een eenvoudig museum bezocht over de geschiedenis van dit dorpje wat 50 jaar als een dorp bestaat. Daarvoor was het een nederzetting waar een handjevol arbeiders werkte om steenkool uit de grond te halen om de trein die hier de rocky's ingaat van een nieuwe voorraad te voorzien. Er waren maar liefst 4 locomotieven nodig om destijds de trein door de bergen te krijgen. Het is nog steeds een van de moeilijkste stukken van de canadian coast to coast railroad met stukken die zo stijl zijn dat met de huidige diesels soms wel 6 locomotieven nodig zijn om de soms 2 kilometer lange treinen door de bergen te krijgen. De Yellowhead pass die ik overmorgen ga rijden is de hoogste punt. Maar om in dit dorpje te komen moest ik bijna 120 kilometer rijden. En dat was geen straf door het mooie Willem Switzer natuurpark. Het is bijna niet voor te stellen maar het is 120 kilometer lang natuur. Bomen, bomen en dan nog eens bomen. In een glooiend landschap. Met de grote bergen in het westen, met de besneeuwde toppen duidelijk zichtbaar. Je komt af en toe een auto tegen en verder dus alleen maar bos. Het is dus half Nederland doorkruisen en geen mensen, huizen of iets te zien. Ook geen benzine station mobiel of radio bereik. En dat terwijl het hier in de winter tot 30 graden kan vriezen. Op de kaart gekeken, dit is ook veruit het meest noordelijkste punt van mijn reis door Canada. De 54 graden Noorder breedtegraad bijna gehaald Vooral genoten van de mooie autoroute want veel stops kon je niet maken, maar meer dan bomen was er toch niet te zien. In Grande Chache nog een mooie mok gekregen, dus die kan ik mooi gebruiken om uit te drinken bij mijn picknick lunches. Toch een bijzondere dag geworden. En weer een koffer met schone kleren.
De wekker ging vanochtend vroeg. Om iets voor zeven uur zat ik in de auto om naar Jasper te rijden. Het was onbewolkt dus buiten dat het koud was, net boven het vriespunt was het bijna boven natuurlijk om de zon te zien op komen waardoor de kale bergtoppen rood gekleurd waren. Een uurtje rijden naar Jasper om te melden bij het ontvangst punt voor de geboekte excursie. Een luxe bus met een vriendelijke en enthousiaste reisleidster bracht ons naar het hoogtepunt vandaag. Naar Malegine Lake. Het verhaal was dat de ontdekker van dit gebied zoveel pech had, zijn paard kwijt raakte en al zijn spullen in de gelijknamige rivier, dat hij de rivier en dus de meer zo genoemd had. Vrij vertaald, een rotplek. Het meer heeft hij nooit ontdekt. Het is 600 meter de hoogte in waarbij je eerst langs Medicine Lake komt. Het bijzondere van dit meer is dat het in het najaar bijna helemaal leeg is. in het voorjaar vult het meer zich weer met de gesmolten sneeuw van de bergen. Het water verdwijnt in de grond. Bij Maligine Lake stap ik aan boord van de boot om een boottocht over het bijzondere meer te maken. Met mooie verhalen van de gids. De bergen met de besneeuwde toppen weerspiegelen in het ijskoude water. Het meer is meer dan 7 maanden per jaar compleet bevroren. We zien nog een grote hert in het water staan te drinken. Aangekomen bij Spirit Iceland wat een heilige eiland is voor de lokale Indianen, wat ook niet betreden mag worden met de bergen op de achtergrond met de gletsjers op de toppen is echt een plaatje.
Op de terugweg komen we nog een zwarte beer tegen die op 3 meter langs de auto loopt, en geen erg heeft in de auto's die er staan en stoppen. Nog een bezoek aan Medicine canyon waar het water door een 50 meter diepe smalle gleuf doorperst. Terug in Jasper naar Hinton gereden en nogmaals herten langs de kant van de weg. Nog een stop bij Jasper house. De plaats waar vroeger eind 19de eeuw een handelspost was gevestigd. Om de reizigers die met paart door de bergen kwamen een rust plaats aan te bieden. Wederom een bijzondere spectaculaire dag. Gelukkig gaat het herstel van mijn voet goed. Morgen ook weer kleine stukjes lopen, hopelijk kan ik zaterdag weer een langere wandeling maken.
De dag begon vroeg, want ik heb een lange reis voor de boeg. Om iets voor 7 zat ik in de auto. Het is nog donker en het regent zachtjes. De reis vandaag is de een na langste autoroute van de reiis in Canada. Einde van de dag staat de teller op 690 kilometer. De eerste 3,5 uur ging de reis door de hoog gebergte van de Rocky Mountains. Met laag hangende bewolking en zachtjes regen af en toe. Dan kom ik eerst langs Jasper en een klein niet te noemen dorpje van 10 huizen. De rest is het alleen maar bos. Een koffiebreak bij het kleine dorpje bij Mount Robison op de Yellow Head Pass. Snel weer verder want het is nog een flink stuk. Het hooggebergte maakt plaats voor bergen die minder extreem hoog zijn, maar de weg blijft lekker bochtig. Maar de wegen zijn zo goed dat je de hele tijd op cruise controle kan rijden. Nu komen er zo af en toe wat boerderijen in beeld. De eerste stop vandaag is na bijna 4,5 uur in Clearwater. Daar is op 10 kilometer afstand een bijzondere waterval. De Spahatts waterval komt halverwege een rotswand uit en stort zich dan bijna 100 meter in de Canyon. Heel apart. Ik heb weer veel geluk want het zonnetje schijnt intussen en de temperatuur is opgelopen naar een heerlijke 22 graden De andere watervallen die iets verder liggen sla ik over. Een snelle lunch en nog maar een flinke bak koffie voor de tweede deel de laatste 3,5 uur rijden. Op naar Kamloops. De grotere stad van de regio. Daar staat mijn tweede stop gepland. Een bezoek aan de Kamloops Wildlive park. Niet heel groot, maar een mooie verzameling Canadese dieren. Van beren naar de verschillende soorten herten, de groote uilen, wolven en roofvogels. Allemaal heel dichtbij dus mooie foto's. Het laatste van anderhalf uur via een Indianen reservaat. Een mooi stuk van de route. het landschap is zeer heuvelachtig, maar er zijn vrijwel geen bomen meer. De goud/gele heuvels met af en toe een meer geven in echt beeld van een Western waar de eenzame cowboy door het landschap trekt. Alleen had ik geen paard maar een auto. Gelukkig vandaag een uur extra tijd gehad omdat ik de tijdgrens heb gepasseerd. Aangekomen in Britisch Colombia. De eerste 2000 kilometer heb ik intussen op zitten. De foto teller staat op 570 en de eerste week in Canada is voorbij. Moe maar zeker genoten van de mooie trip.
Vanochtend vertrokken uit Merritt, eerst even wat boodschappen gedaan in de supermarkt. Toen via de Coquihalla highway naar de Othello Tunnels gereden. Deze bekende snelweg van de tv-serie over de Iceroad rescue krijgt nu een live gevoel. Ondanks dat dit stuk een 4 baans snelweg is, loopt de hele weg naar het plaatje Hope met serieuze berghelling waar de vrachtwagens naar boven moeten kruipen voor vele kilometers lang, dan naar beneden en weer omhoog, dat gaat voor bijna 120 kilometer zo door. Ook de motor van mijn auto moet toch serieus werken zowel bergop dan naar beneden. Vlak voor het plaatsje Hope bezoek ik de Othello Tunnels. Een bijzondere plaats, vooral het verhaal er achter. Het is het duurste stukje spoorlijn wat er in Canada is aangelegd, van maar 3 kilometer lang. Het geeft 22 levens gekost om het aan te leggen. En het meest vreemde, het is nooit gebruik gekomen Het was aangelegd om de kolen uit een mijn te halen, tijdens de tweede wereldoorlog is de bouw stil gelegd omdat de werkers naar Europa werden gestuurd. Een deel van de spoorlijn lag er al, Maar het ijzer was nodig voor de oorlog, dus het werd gesloopt. Het ijzer wat weggehaald is is nooit meer terug geplaatst.. 3 tunnels en 2 bruggen voor niks aangelegd. Het was wel een mooie wandeling. De reis ging verder naar de kust. Met een stop voor een kop koffie en pauze, want ik was anders veel te vroeg bij de ferry. Maar toen werd het spannend want 30 kilometer voor Vancouver kwam ik in een file. Dat leverde me 45 minuten vertraging op. Het laatste stukje iets sneller gereden dan eigenlijk mocht. (Maar dat deed iedereen). Met maar 10 minuten over voordat ik aam boord mocht rijden op de Ferry, toch net op tijd aangekomen. Het laatste stuk naar Victoria en nu in een café aan het genieten van wat lekkere biertjes. Wel weer blij om even in een stad te zijn aangekomen. Nog even bij het info center wat info voor de komende dagen opgehaald. Een mooie foto van het klassieke parlementsgebouw.
Vandaag begon de dag wat anders dan de voorgaande dagen. Na het ontbijt eerst een wandeling door de binnenstad van Victoria, met het regeringsgebouw en het Hotel als trekpleister. Na een uurtje stappen terug bij het hotel. Best moe eigenlijk. Nu is Victoria niet echt vlak, maar het verbaasd me een beetje. Daarna in de auto voor een rit naar het meest westelijke punt van de reis. De Pacific Rim Nationale Park aan de west kust van Vancouver Islands. De eerste twee uur van de reis liep langs de oost kust, althans dat dacht ik op de kaart gezien te hebben. Alleen heb ik twee maal iets van de kust gezien. De rest vooral veel stoplichten. Toen de weg land inwaarts ging werd het gelukkig weer spectaculair. Het was intussen ook gestopt met regenen. En de weg liep over de Pacific Rim highway. Allen een higway kan je het niet noemen. Een mooi bochtig route die met serieus klimwerk en pittige bochten wat het rijden weer heel leuk naakte. Vooral bossen, snel stromende rivieren en meren van alle soorten en.groote waren het vooral voor het tweede stuk van de trip het decor. Nog even wat informatie opgehaald bij de visitorcenter. Doorgereden naar Tofino, met in wandeling gemaakt door een stuk regenwoud. Geen tropische regenwoud maar eentje van loofbomen. Deze is vrij uniek zo dicht tegen de oceaan aan. Met mooi info borden over het leven in de regenwoud. Zeer leerzaam. Doorgereden naar Tofino, een klein erg toeristische plaatsje aan de top van het schiereiland. Op de terugweg naar Uclettet nog een snelle stop bij het museum K istis over de geschiedenis van de lokale oorspronkelijke bewoners, de indianen. Ook weer informeel. Het laatste stukje was naar het schitterende hotel voor de komende 2 dagen, met uitzicht op de oceaan. Toch weer een andere bijzondere dag. Hopelijk is het morgen hetzelfde weer dan vanmiddag als ik de boottocht ga maken. Op dit moment komt het mooie weer altijd op het juiste moment.
Deze dag na een heerlijke nacht met een fantastisch ontbijt. Dat is het voordeel van een luxe hotel. Daarna weer eens een langere wandeltocht, nu mijn voet waar vrijwel hersteld is. Een heuvelachtige tocht van anderhalf uur rond de vuurtoren, van het topje van het schiereiland van Ucelutett. Mooie vergezichten naar alle kleine eilandjes en rotsformaties die voor de kust liggen. Terug in het hotel een lekkere kop koffie en even weer wat gelezen, want daar is het de laatste tijd niet meer van gekomen. Iets van de middag uur was het tijd van de boottocht met de Dixie 4. Een klein bootje van zo'n 7 meter lang. Op zoek naar Wildlive. Veel zeeuwleeuwen. Van verschillende types, een zeearend en een beer op het land was het resultaat. Verder vooral tot rust gekomen op de golvende zee. En met de mooie afwisseling van de kustlijn, was het verrassend vermoeiend.een lekker warm bad nadat ik terug was in het hotel zorgde ervoor dat ik geheel in een rust status kwam. Dus het bord wat ik op de heenweg tegen kwam, "Get totaly stressfree in Uculetett" klopt aardig.
Vandaag vertrokken uit mooie Black Rock hotel. Voor een trip met de auto van een tweetal mooie bergtochten. Eerst de weg terug naar de oost kust, want daar loopt de enige noord zuid verbinding van het eiland. Een klein stukje van deze higway richting het zuiden en toen weer terug naar de west kust. Ook deze route is een mooie bochtige bergweg. Iets voorbij halverwege de weg stopt de normale weg. Hier even een korte stop genomen nu het eindelijk gestopt is met regenen. De regen zorgde er wel voordat de beekjes en rivieren die ik op de heen weg was tegen gekomen zijn uit gegroeid door woeste snel stromende met veel witte koppen stromende watermassa. Na de pauze de weg van 45 kilometer door heuvelachtig bos gebied, waar de weg best smal werd. Nu ben ik al de hele tijd verkeersborden tegen gekomen die je waarschuwing wordt gegeven voor grote vrachtwagens met houd. Tot heden nog niet tegen gekomen, tot vandaag. Vrijwel geen andere auto tegen gekomen alleen maar van deze vrachtwagens. En die rijden best snel en lomp, door deze bochtige wegen. Ik moest toch een keer serieus uitwijken wat ik half in de berm (lees bos) aan het rijden was. Die kant van de auto is nu niet de oorspronkelijke witte kleur meer maar is stuk bruiner geworden door de opspattende blubber. Aangekomen op zo'n plekje die je alleen maar tv ziet. Het dorpje heeft ongeveer tien huizen een dorpshuis lees cafeetje en een hotel. Dat zijn 12 bungalows van hout met een open haard, een tarrasje voor die uitkijkt op de oceaan (een inham van de oceaan), met op de achtergrond de beboste bergen waar de wolken overheen kruipen. Een drietal kleine vissersboten liggen aangemeerd en op een van de houten vlonders liggen een stel zeeuw leeuwen in het klein beetje zon te rusten. Buiten het zachtigs golvende water hoor je niks. Gewoon zitten en kijken, heerlijk. Jammer dat het einde van de dag weer begin te regenen. Maar dit was wel te verwachten. Het regent hier gemiddeld 50 cm per dag. Morgen wordt het een.relatief korte autorit, dus hopelijk is het dan droog een een paar van de wandeltochten te maken die ik vandaag heb overgeslagen.
Vandaag is de laatste dag op Vancouver Island, dus er maar een intensieve dag van maken. Heerlijk geslapen en wakker geworden door de het geluid van de rollende golven en van het licht van de open haard, ruim voor mijn gepland tijd. Dus een eigen ontbijt gemaakt, want ik moet mijn voorraad nu ook gaan opmaken. Daarna een mooie ochtend wandeling gemaakt bij de Botananic route. Het was even opletten want gisteren was er nog een beer gespot, ik had er geen gezien. Een mooie wandeling wel met wat pittige klimmetjes wat vooral mijn kuitspieren niet echt leuk vonden. Na een dik uur weer terug. Terug bij mijn huisje even opgefrist en genoten van een lekkere kop koffie. Genieten van de zon die doorkomt en de golvende baai met de vogels die druk in de weer waren. Daarna deze unieke omgeving verlaten voor de laatste etappe op Vancouver Island. De (enige) weg loopt over de zuiderlijk deel met een smallere weg over de zuidkust van het eiland. Nu is het een Higway, maar daar had ik ander beeld bij. Het eerst uur naar het plaatsje Shirley is mijn gemiddelde snelheid onder de 30 kilometer per uur gebleven. Mooie route maar was wel goed opletten met de slecht bochtige weg. Daarna de tweede langere wandeling van 3 uur gemaakt. Naar Mystical Bay. Een echt pad was er niet. Alleen maar rode bordjes tegen een boom aan gespijkerd. Elke 100 meter. En de kunst was om via de wortels van de bomen te lopen om vooral niet te veel in de natte drek te belandden. Onder omgevallen bomen door en balanceerde over de liggende bomen. Een spectaculaire tocht maar met flink wat hoogte verschil was het wel afzien. Heerlijk 3 uur even goed kapot gaan. Het eindpunt was ook wel heel bijzonder. Een stukje kiezel strand. Met hoge rots kliffen die door de zee zijn uitgesleten. Met de daar op bijna de ondoordringbare bossen met een waterval die er uitstroomt. Terug bij de auto even tot rust gekomen met wat drinken en eten. Gevolgd door een stukje van een uur rijden naar Sidney. Rond 4 uur aan gekomen, dus nog even tijd voor wat wassen en drogen zodat ik weer genoeg schone kleren heb voor de reis in het oosten. Van de receptioniste van het hotel, die uit Nova Scotia kwam. Dus de andere kant van Canada begreep ik dat mijn plan om de Cobat Trail in 1 dag te rijden niet te doen is. Dus een wijziging in mijn hotel bookingen gemaakt zodat ik dit stuk in 2 dagen ga doen en dr reis verder naar het zuiden van Nova Scotia ga ik overslaan. Na een hapje Thais gegeten te hebben nog even langs de haven gelopen nu het bijna donker is. Morgen de grote stad in naar een reis met de Ferry terug naar het vaste land. Het was een intensieve mooie dag dus op tijd slapen.
Na een matig ontbijt vertrok ik voor een kleine rit naar de haven om de Ferry naar Vancouver te nemen. Nu ik wel.ruim op rijd was kon ik tenminste even rondkijken. Het een geoliede werkwijze hoe de verschillende booten snel in en uit worden geladen, een soepele overtocht met dit keer mooi weer gaf me de gelegenheid ook de omgeving te bekijken. Aangekomen op het vasteland was het nog een uurtje rijden naar Vancouver. Door stad, wat bijzonder eenvoudig gaat naar Stanley Park. Het grote natuur eiland wat eigenlijk midden in de stad ligt. Auto hier geparkeerd en lekker 2 uur half uur lang rond gewandeld. De hoogtepunten bekeken zoals de totempalen hangbrug in de skyline van Vancouver. Best Moe, even een Picknick lunch en daarna naar het hotel gereden.
Vandaag is het de laatste dag van de eerste etappe, de reis in het westen van Canada. Om dit goed af te sluiten heb ik ook nu een excursie geboekt. Maar eerst even de koffer die twee weken in koffer van de auto heeft gelegen maar eens opnieuw pakken zodat het er weer netjes uitziet. Daarna de autorit de stad weer in, wat toch ee bijzonder ervaring is om te rijden door de binnenstad met die hoge gebouwen en al dat verkeer. Het is een stad met maar 2 miljoen inwoners maar het is een gebied wat zijn buitenwijken over verschillende heuvels, eilanden ligt. Zo moet ik nu naar de boat landing. Een klein eilandje wat tegen Stanley park ligt en wat tot in de jaren 70 het industrieterrein was van Vancouver. Nu zijn de gebouwen netjes gerenoveerd en huisvest het kunst galerie, restaurants en een bierbrouwerij. Tevens is het de plaats van veel boot werkplaatsen. Prettig sfeer, en redelijk makkelijk om te parkeren. En dat blijkt wel uniek te zijn in Vancouver. Eerst in een oncomfortabele reddingspak gehesen die enorm warm zit, maar daar ben ik 10 minuten later erg blij mee. Met 11 man stappen we na de veiligheids instructies in een Zodiac. Rapheal de Australische kapitein is erg goed. Bij het rustig uit de haven varen vermeld hij hoe Vancouver zo is geworden, als we nu kennen. Het belangrijkste is de wereldtentoonstelling van 1968. Die heeft veel mogelijk gemaakt voor de stad. Het is nu wel een van de duurste steden van Canada geworden. Maar alles is binnen een uur rijden van de stad te zien en doen. Van skieen, watersporten, wandelen en onderwatersporten. De boottocht was geweldig met grote snelheid knallen we over het water heen, met tussen door diverse stops waar het een en andere wordt uitgelegd. Nu ben je blij dat je het warme overlevingspak aan hebt. Op het eindpunt (halverwege de tour) twee schitterende watervallen gezien die het gletsjers water in de oceaan laat storten. Nog wat zeehonden gezien en bijzonder kwallen. Een top excursie. Daarna nog een stukje gereden om een korte (45 minuten) wandeling te maken bij de vuurtoren die op het punt staat die de boten als eerste zien als ze de stad naderen. Het vandaag mooi weer, dus weer geluk gehad. Even nog een eenvoudig maar lekkere pizza gegeten. Morgen een reisdag dus even (hopelijk) niks spannends.
Vandaag een dagje reizen naar Toronto. Eerst bij de luchthaven de auto ingeleverd. Toen de vlucht van 4,5 uur naar Toronto. 3 uur tijdverschil dus in begin van de avond aangekomen. Op de luchthaven de auto opgehaald, ook hier weer een groter model en nog een maatje groter dan in het westen. Begin van de avond, terwijl het intussen donker is over de breede snelweg naar het hotrel toe.
Het werd een culturele dag met vervelende randjes. Op advies van het hotel wat later vertrokken om niet in de files te komen. Maar ondanks dat ik pas om half negen weg reed kwam ik al gelijk in de file terecht. Op het moment dat ik wil weg rijden, de deur dicht te doen, valt me zakelijke telefoon, en die is nu overleden. Dus de eerste tegenvaller gevolgd door bijna een uur file rijden, dus de start van de dag begon dus k... Maar na het eerste uur file rijden begon de snelheid van het verkeer toe te nemen, maar het duurde bijna nog een uur voordat ik de stadsgrenzen van Toronto achter me gelaten heb. Nu is het ook de derde grootste stad van Noord Amerika, maar zolang in de stad met zoveel verkeer maakt wel.indruk. Vlak daarna verlaat is de snelweg en kies ik voor een binnendoor weg, nummer 7, wat weer een de sfeer wat beter maakt. Een licht glooiend landschap afgewisseld met weilanden, bossen, meertje en om het half uur een klein dorpje. Dus de cruise controle aan, muziekje aan en rustige door het landschap glijden. Met een break voor een koffie en een picknick, verder gereden naar Ottawa. Om het moment dat ik de buurt van de stad kom, wordt het wel weer wat drukker met het verkeer. Maar het blijft in tegenstelling met Toronto rustig, maar een 3 baans snelweg en niet de 8 rijstroken die rondom Toronto waren. In de stad een mooi plekje gevonden om te parkeren, althans dat dacht ik want bij terugkomst heb ik een bekeuring van 100 dollar. Ik baal natuurlijk, blijkt het alleen maar voor vergunning houders te zijn. In de stad had ik een wandeling gemaakt van bijna 3 uur langs de hoogtepunten die langs de Ottawa rivier liggen. Het is een lekkere 25 graden met een zonnetjes dus een mooie wandeling. Gelukkig geen last meer van mijn hak. Het 200 jaar oude parlementsgebouw gebouw is wel een belangrijke wat je overal ziet. met zijn bijzondere fontein waar vuur en water uit komen. Het hoge gerechtsgebouw. Het oude spoorweg stationsgebouw. En eentje uit mijn Unesco werelderfgoed lijstje, de sluizen van de Rideau kanaal met daarnaast het oude en indrukwekkend Farmont Hotel. Nog een wandeling door het gebied van BuWard district met wat markt kramen. Vandaag een eenvoudig hotel, lekker Koriaans gegeten.
Na een wat minder fijne nacht, het was warm en door het tijdverschil kon ik niet goed in slaap komen. Tevens moest ik op tijd op staan omdat ik om 8.15 uur in Niagara moest zijn voor de excursies van vandaag. Het ontbijt is erg goed in dit hotel, maar kon er dus niet uitgebreid van genieten, dus morgen maar wat meer. Een dik uur rijden, dus mooi tijd om even aan de auto te wennen. In Niagara makkelijk om te parkeren, al is het betaald. Een kleine 10 minuten later kwam het busje om me op te halen. De eerste stap was de Celon toren. Dus 85 meter de hoogte in om Niagara en zijn twee watervallen van boven te bekijken. Met mooie bordjes wordt elke hoek uitgelegd. Je kan zelfs Lake Ontario zien. Helaas in Toronto met zijn 85 kilometer te ver. De getallen van de hoeveelheid water wat er per seconde naar beneden stort is bijna niet voor te stellen. De amerikaanse, de horsewaterval is het kleinste en met minste hoog. De Canadeeae broer is het indrukkenste. 17,5 miljoen liter water per seconde wat 65 meter naar beneden stort.(en dan te weten dat tussen de 50 en 57 procent nog wordt afgevoerd via buizen om 8 km verder op de stroom op te wekken voor de steden Toronto in Canada en Detroit in USA Een 400 meter stroomopwaarts ligt een restant van een boot die er 35 jaar geleden aan de grond is gelopen, de krijgen ze ook niet meer weg en zijn al geruime tijd bang dat deze zal losschieten en dan de watervallen in stort op het moment dat er boten onder varen. De twee stop was, Behind the Falls. Letterlijk en figuurlijk. Alleen je ziet vrijwel niks als alleen het water wat neer beneden stort, op op een punt na. Dan sta je op 25 meter af van de rand van de waterval en voel je de wind en hoor je het gebrul wel heel erg. Zelfs de hekken waar je aan vast kan houden trillen van het water geweld. Je wordt er aardig nat van de waterval. Maar dat gaat later nog veel meer worden. Daarna naar het begin van de waterval gereden. Althans 8 km verder stroom afwaarts waar het een paar 1000 jaar ooit begonnen was, maar door de slijtage is er een canyon ontstaat met bijna op het eind een nu pas 8 kilometer verderop dan de watervallen. De derde stop was een boottocht, ze vlak langs de watervallen dat ze zeer nat werd. Gelukkig een regenjas aan maar toch, nat genoeg geworden. En wel indrukwekkend als je zo aan de onderkant staat en de tegen muur van water opkijkt. Gelukkig is het lekker warm (30 graden) met een zonnetje droog ik snel weer op. Daarna even weer wat boodschappen gedaan want mijn picknick tas was leeg na mijn vertrek uit Vancouver. Mijn laatste, zonder de tour was het bezoek aan Fort George. Waar de laatste slag tegen de Amerikaanse troepen in 1815 is geweest. Het fort is vrijwel helemaal nagebouwd omdat deze vrijwel op de munitiedepot na was vernield. Maar met de mooie in klederdracht uitgedost mensen gaven een geamuseerd verhaal en demo weer van het leven in deze tijd. Weer veel geleerd. Terug naar Toronto waar het erg druk was op de.snelweg. Nu blijkt het de drukste weg van Canada te zijn. Dus morgen ochtend maar wat later vertrekken om te voorkomen dat ik in de file rijd. Morgen verder Ontario in, naar de hoofdstad Ottawa.
De dag begon met eerst weer een portie cultuur en geschiedenis. En waar kan je dat niet beter opsnuiven dan in het nationaal museum van geschiedenis. Een mooi opgezette verhaallijn van de oorspronkelijke bewoners, even indianen genoemd. Er waren zoveel verschillende stammen die ieder zijn eigen manier van leven hadden.ontwikkeld. het verhaal ging tot 10'jaar geleden. Ook het stuk kwam terug wat in het westen zo'n groot ding was, de aanleg van de kust tot kust spoorlijn waarbij de laatste en ook moeizaamste stuk in de bergen was. Maar ook was het stuk van.de oorlog tussen de franse en.englae en later dus de.engelse en Amerikaanse duidelijker belicht. Het heeft me.bijna 3 uur gekost en dan heb ik het stuk.van na de tweede wereldoorlog vooral even door gelopen. Daarna een korte rit naar Mont Tremblant. Ik was verbazend snel.Ottawa uit en zat al.snel in het heuvelachtig landschap wat gaande weg omhoog liep. De.kleuren zijn fabelachtige. De herfst is hier duidelijker begonnen. Een schilder zou.zijn kleurenpalet vol moeten hebben liggen als ze het zouden willen naschilderen. Nog een wandeling van.1,5 uur gemaakt, waarbij mooie foto's heb kunnen maken van de kleuren weerspiegeld in het water van de vele meren.die hier zijn. Nog snel even wat boodschappen gehaald en daarna me onder het genot van lekker eten en drinken me trip voor.morgen voorbereid naar Quebec midden in deze provincie.
Vandaag vertrokken uit uit het skigebied Mont Tremblant. Ik had bij het infocentrum een mooie alternatieve route uitgezocht in plaats van de snelweg. Het zou me 4,5 uur gaan duren. Alleen werd dat aanzienlijk meer. Het duurde me dik zes uur om in de oude stad van Qeubec te komen. De oorzaak was wel heel eenvoudig. De wegen waren over het algemeen zeer slecht. Dat zal wel komen doordat het hier in de wintermaanden erg koud kan worden en dan vriest de weg helemaal kapot. Maar dat was nog niet zo erg, maar de vele.omleidingen vanwege de wegwerkzaamheden waren zo veel dat ik gestopt was met tellen. Voor de naslag, vanuit Mont Tremblant door de mooie gekleurde heuvel door de bomen in herfstkleuren met de laag hangende wolken die de toppen van de bergen verstopte naar Siant Faustin Lac Carre. Terwijl de weg nog bochtiger werd naar Saint Donat. De bossen maakte af en toe plaats voor uitgestrekte weilanden met in het glooiend landschap ergens ver weg een mooi in hout op getrokken boerderij en soms wel in koloniale bouwstijl. De reis ging verder met wat zachtjes regen naar Rawdon. Even een kop koffie gehaald. Eigenlijk is dit het enige echt goedkopere wat je in Canada kan krijgen. Omgerekend 1,50 euro voor een halve liter. Dat is een medium size. De weg werd nu echt slechter, terwijl ik naar Grand Mere reed. Hier heb nog wat andere dorpjes gezien vanwege de vele omleidingen op de 348. Het laatste stuk binnendoor of eigenlijk bovenlangs, want er zijn geen oost west verbinding noordelijker naar Saint Tite. Toen de snelweg op naar Quebec waarbij ik in de verte al soms de machtige Saint Laurent rivier zag liggen. Die wordt na Quebec richting de kust aanzienlijk breeder. Maar ik dit punt passen de maas, rijn en waal er gezamenlijk bin. Gezien ik ben uitgelopen op mijn tijdsplanning maar gelijk naar het hotel gereden. Daar kon ik gelukkig al terecht, dus daar mijn auto maar neergezet om niet weer de ellende van parkeren zoals in Ottawa te krijgen. Een zeer vriendelijk receptioniste die gelukkig ook nog eens goed Engelse sprak heb ik een wandelroute uitgezet naar de binnenstad waar alle belangrijke hoogtepunten te zien was. Wat ze er niet bij vertelde, maar ik eigenlijk wel zou moeten weten. De stad en vooral de oude stad is op een grote heuvel gebouwd. Dus tijdens de 4 uur durende wandeltocht ging het flink op en neer. Zelfs de straatnaamborden hadden de naam Rue Mount blabla. Maar moe en voldaan met pijnlijk voeten van het wandelen, wat de eerste keer is in de vakantie, ben ik tevreden met wat ik allemaal heb kunnen zien. (Gelukkig geen last van mijn hak) Het begon met de heuvels van het slagveld van Bataille. Waar in 1760 acht jaar lang gevechten zijn geweest tussen de Engelse en Fransen. Want wie deze plek beheerde, had de rest van Upper Canada onder zijn gezag omdat alles met boten van en naar Europa werd vervoerd. En dat moest langs dit punt waar de kanonnen net de overkant van de rivier haalden. Daarna is het na vele wisseling van eigenaar door de Engelse in macht gekomen. Die hebben het fort gebouwd. Indrukwekkend, want vanuit het land zie je het bijna niet omdat het zo diep is ingegraven maar vanuit de rivier had de vijand een stijle helling en een muur van 15 meter te bevechten. Onmogelijk zoals is gebleken. Daarna het plateau Dufferin met daarin de hoogtepunt hotel Le Chateau Frontenac. Het staat helaas deels in de stijgers.
Toen ondergronds de oude deel van het kasteel bekeken, waar je een goed beeld kreeg waar het keukenpersoneel moest werken om de officieren en gouverneur moesten bedienen. Daarna de hoge binnenstad verlaten via 620 treden om de oude stad aan het water te lopen. Het is nu vooral er toeristisch, waarbij het dorpsplein de geboorte plek van de plek is aangegeven. mooi gerestaureerde koloniale gebouwen. Toen weer omhoog, je dat was even afzien, voor de derde keer d e 75 meter omhoog. Langs de vesting muur om daarna terug te lopen naar het hotel. Een mooie dag. Van mooi natuur en de oude stad. Morgen een lange reisdag met een uur minder. want ik ga weer een tijdsgrens over.
Wat had de titel vandaag kunnen zijn? Van Quebec naar New Brunswick tegen de tijd in Of Van alle soorten regen 10 uur lang Of Een lange reisdag verder naar het oosten met eem bezoek aan het maritieme museum Alles was mogelijk geweest. Om 7 uur zat ik in de auto om de spits van Quebec voor te zijn, omdat er maar 1 brug over de rivier is. Dat was aardig gelukt. Nu de rivier aan de.andere kant ligt. Met af en toe aan de linkerzijde was de rivier te zien en aan de rechterzijde de Appilance gebergte die de grens met de states bewaakte. Het eerste uur was het bewolkt. Maar dat werd ineens veranderd doordat ik de mist in reed en toen werd de mist langzaam regen en later werd dat heftige regen en dat was toen tot vier uur in de middag zo. Weinig kunnen zien van de omgeving. Blijkbaar had ik dit zien aankomen, want buiten de geplande wandeltocht bij Du Bic nationaal park had ik ook een alternatief uit gezocht, namelijk het Maritieme museum. Iets na twaalf uur kwam ik dus in Rimonski aan voor het bezoek aan het museum. Het ging vooral over het stoomschip de Empress of Ierland en hoe die was gezonken vlak na het ongeval met dr Titanic. Zeer interessant met een film over het schip en hoe de 1025 man verging doordat het schip in de mist was geramd door een kolen transport schip. Het schip verging in 14 minuten bij Point a Pere in de Saint Laurance rivier. Met het museum erbij en de verhalen van de overleden was interessant. Plus wat ik me nóóit had gerealiseerd is dat toen het schip zonk in 1914 dit samen met de treintocht door Canada door veel Europeanen werd gebruikt om naar Azië te reizen. In 'maar' 3 weken was men in Azië, terwijl dat anders 3 maanden kosten. Nog even boven in de vuurtoren geweest. Je ziet er altijd veel maar van binnen met de smalle krappe trap naar boven was wel een bijzondere ervaring. Het verhaal van de vuurtoren bemanning die deze aan de praat moest houden met de geluidshoorn die voor de markers voor de svhepen enig houvast gaven van hun locatie. De rivier is hier zo breed dat je de overkant niet meer ziet. Maar het is een drukke route. Het laatste uur van de reis door het sterk heuvelachtig waarbij het gestopt was met regenen. Het landschap langs de rivier met weer de bossen in zijn pracht en praal van herfstkleuren was was de lange rit dan toch weer een beetje goed maakte. De brug over om de inham van de Atlantische oceaan te zien bevestigd nu het feit dat ik aan de andere kant van Canada ben aangekomen. Nu ook een uur moeten inleveren omdat ik de tijdsgrens ben gepasseerd. Aangekomen in Campelton in New Brunswick.
Vandaag werd de langste reisdag. De teller kwam op 785 kilometer. Dus vroeg vertrokken uit Campbelton, ondanks dat ik me eigenlijk nog wel een keer het willen omdraaien . Het begon net licht te worden toen ik vertrek maar het uur tijd verschil was een uurtje die ik nog had willen slapen. Om iets over zeven uur reed ik weg. De eerste 280 kilometer werd even snelweg. Mooi door de bossen heen maar op een gegeven moment wordt dat met een rechte weg ook een beetje eentonig. Gelukkig is het nog enigszins heuvelachtig. Daarna werd het landschap wat meer afgewisseld met wat akkers. Ter hoogte van Miramichi had ik snelweg verlaten en een kleine omweg van 1 uur om een stukje van de Coastel route te nemen. Dus ik krijg weer zicht op de Atlantische oceaan. Met wat kleine dorpjes wat niet meer waren dan een verzameling huizen en een kerk. Via de noordelijke ingang het Kouchibouguag Nationaal park ingereden. Een stop bij de infocentrum met een kleine museum bezocht en gevraagd wat ik het beste kon doen gezien de beperkte tijd die ik had. Dus eerst de Bog trail gelopen. Dus even de benen strekken voor een uurtje. Met een mooie wandeling over een moeras waar veel insecten en kikkers leven. Let wel je bent op steenworp afstand van de oceaan. Een mooi veld met rood gekleurde planten en halverwege de wel bekende rode stoelen. Die in elk Nationaal park staan alleen nergens staat vermeld waar dus je moet gewoon lopen. Nu maar even vast gelegd. De tweede wandeltocht was in hetzelfde Nationaal park alleen nu aan de kust. De Kellys beach. Mooi gebied waar het zoute.en zoute water samenkomt en kleine meertjes en rivieren heeft gevormd. Hier in een lekker warm zonnetje lekker rustig genieten van een picknick. Ik heb nu wel geluk met het weer. Nu had ik geen binnen activiteit gepland. Daarna etappe 2. Nog vier en een halve uur rijden naar Port Hawkesbury. Op het moment dat ik Nova Scotia binnen reed even advies en een kaart opgehaald bij het infocenter. Een mooie tip voor morgen voor de route over de Cobat trail gekregen en een alternatief voor mijn eerste plan om naar Lunenburg te rijden. Het wordt nu de kustweg van de Saint George Bay. Ben best moe als ik iets voor zes uur aankom. Dus vandaag vroeg naar bed want morgen wordt een dag van veel foto's en stops op de mooiste weg van de wereld (Althans dat wordt beweerd) Het seizoen zit mee, en met een beetje geluk ook het weer.
De Cobat Trail staat benoemd tot een van de mooiste autoroute van de wereld. Na bijna 7 uur de route te hebben gereden kan ik dat wel bevestigen. Als je van kustwegen, slingerwegen, kusten, bossen en veel vergezichten houd dan kom je hier aan je trekken. Ik heb het geluk dat vandaag het zonnetje schijnt op het moment dat ik wil weg rijden. Het eerste uur vanuit Port Hawkesbery gaat langs de noord west kust naar het start punt van Cape Breton Nationaal park. Intussen geen blauwe lucht meer maar met wat wolkjes wordt ik nog steeds blij van het mooie weer. De weg is ondanks zijn slechte wegdek mooi om te rijden. Op het moment dat je het Nationaal park ingereden bent is de weg perfect en het landschap wordt dramatischer. De bergen worden hoger. De wegen worden stijler en er zijn om de paar kilometer wel een parkeerplaats. Dat laatste is mooi alleen het gevolg is dan ook dat ik overal even stop. En dat kost tijd, vooral als het veel stops zijn. En ik wil ook nog het Alexander Bell museum bekijken en die sluit om vijf uur, dus met pijn in mijn hart laat er toch maar een paar stops voorbij gaan.ik ben helemaal naar de top geweest. Naar een gehucht dat Meat Cove heet. Iets na drie uur kom ik in Baddeck aan waar het nationaal museum van Alexander Bell is. Veel geleerd, over zijn leven, de uitvinding van de telefoon, van de gramafoon, van de vleugelboot en de propeller. Maar het meest imposante verhaal was wel zijn uitvinding om met doven te kunnen communiceren. Zowel gebarentaal maar ook het liplezen. Een mooie dag. Helaas weer de laatste op Nova Scotia. Morgen weer terug naar New Brunswick voor de reis richting Toronto. De eerste 3000 kilometer heb ik intussen in het oosten op zitten.
Vandaag weinig spannends te melden. De reis start vandaag voor de reis terug naar Toronto. Vandaag een normale vertrek tijd, dus rustig kunnen opstaan en ontbijten. Om negen uur zat ik de auto. Het regent nog een beetje, maar op het moment dat ik de Cape (het schiereiland) verlaat klaart het op en rond de middag schijnt de zon al lekker en met een bijna een geheel blauwe lucht wordt de rit over de kustweg via de Sunrise route, een mooie route alternatieve route. Veel kleine plaatsen met een bochtige weg met mooie vergezichten over de baai met in de verte Prince Edward Islands. Rond half vier kom ik aan in Moncton. De tijd gebruikt om even wat te lezen en muziek te luisteren. Toch vallen de oogjes als snel.dicht. Morgen weer wat actie met de een na laatste Nationaal Park te bezoeken.
Vandaag bij het ontbijt zie ik dat in Alberta al 80 cm sneeuw is gevallen vannacht, voor mij begon de dag ook erg koud, met 3 graden op de thermometer maar met een heldere blauwe lucht is één ding zeker. Het zou vandaag droog blijven. Om half acht zat ik in de auto naar de eerste stop. De hopewell rotsen. Die staan los van de kust in de Bay of Fundy. Doordat ik er vroeg was kon je nog over de zeebodem lopen. Maar 6 uur later is het water met minimaal 7 meter gestegen. Als het springvloed is kan het zelfs oplopen tot 17 meter. Dat is tot de boomgrens op de rotsen. De grootste getijden verschil in de wereld. Daarna een klein uurtje rijden naar Fundy nationaal park. Ook dit is een enorm gebied dus vooraf even gevraagd wat het mooiste is met de beschikbare tijd die ik had. Het werd de rit naar Point Wolff met een overdekte brug. Een wandeling gemaakt van een klein uurtje. Mooi gebied met uitkijk via een kleine baai op de oceaan. Verderop deze weg een andere mooie vergezicht. Hiervoor was geen wandeling nodig. De derde en laatste stop was bij Dicksen Falls waterval. Deze viel een beetje tegen, maar naar al sie bijzondere watervallen intussen een beetje verwend. Maar het wel weer een leuke wandeling. Daarna in de auto voor de 370 kilometer naar Edminston. Het eerste stuk gaat via de snelweg via Frederiqston. Daarna had ik de keuze over de snelweg blijven volgen over de langzamere route langs de Sint John rivier. Ik kies toch voor de snelweg gezien het toch nog een flink stuk is. Hier geen spijt van. Het was een mooi bochtig weg. Dus geen lange rechte stukken zoals díe weg van een paar dagen geleden. Ik begon bij afslag 370 en moest er dus dik 4 uur later bij nummer 18 eraf. Tussendoor nog even snel bij Hartland van de snelweg eraf op de langste overdekte brug te zien. Om half zes in het uiterste noordwestelijke punt van New Brunswick aangekomen. Al met al weer in lange indrukwekkende dag. Morgen terug in Quebec naar Montreal.
Vandaag was een reisdag met een route langs de rivier. Met een deel via de Navigators Route. Op een normaal tijdstip vertrokken omdat ik vandaag de tijdsgrens passeer krijg ik toch een uur extra. Om half negen zit ik in de auto voor een stukje naar het noorden van een uur naar Quebec. Dan hoekt de weg naar het oosten. Op dat moment ga je de tijdsgrens over en verlaat je NewBrunswick. Als snel verlaat ik de snelweg en rijd ik langs de rivier via kleine dorpjes. Een mooie route. Totdat er een weg omleiding is. Dus maar een koffie halen en een stuk over de snelweg totdat mijn koffie op is. Daarna weer terug op de toeristische route. Iets voor twaalf uur begint het te regen dus maar weer de snelweg op. De route was toch bijna afgelopen. Nog 240 kilometer rijden naar naar de tweede grootste stad van Canada. Op naar Montreal. Ook deze stad heeft net zo als de andere grote steden veel last van verkeersproblemen. Vlak voordat ik de tunnel door moet om onder de rivier door te rijden kom ik in de file terecht. Van 6 banen moet het verkeer naar 3 banen omdat er een vrachtwagen in de tunnel stil is gevallen. Maar het valt gelukkig mee. Iets na drie uur check ik in bij het hotel. Dit maal voor 2 nachten. Dus ook weer een iets beter hotel. Met een mooie zithoek. Nog even wat gelezen, want komt er ook niet echt van dit jaar. Lekker grieks gegeten met een voor mij nieuwe opzet. Bring your own wine. Gelukkig zit 2 duren verder een drankenwinkel. Morgen onder andere de stad ontdekken.
Na lekker geslapen en een heerlijk ontbijtje genuttigd te hebben begon me dag in Montreal. Het is 12 kilometer naar de berg Real. Alleen dat kost me bijna een uur om daar te.komen. De vele wegwerkzaamheden en het dramatisch verkeer werken niet echt mee. Een mooi uitzicht op de noordelijke kant van de stad. De vele wolkenkrabbers en de 3 bruggen die het eiland waar de stad op ligt verbindt met de rest van het land. Daarna een klein stukje maar ook weer een half uur rijden naar het bekenste gebouw van de stad. De kathedraal van het bisdom Canada. De Oratorium van de heilig Jozef. Wat een kopie in bouwstijl van de sint Pieter in Rome moet zijn. Maar buiten de koepel kan ik niks gelijknamigs vinden. Dit is een protestanse kerk, vrijwel of eigenlijk geen beelden. Terwijl de Sint Pieter er vol mee staat. Wat nog bijzondere is is dat het gebouwd is door dr Fransen in de 17de eeuw. Terwijl Frankrijk tien met Rome in oorlog was.... Maar zijn omvang is wel indrukwekkend. Buiten de klim buiten heb je ook binnen nog het e.e.a. te overbruggen. Alleen hebben ze daar meerdere roltrappen voor aangelegd. Gelukkig want mijn kuitspieren staan strak gespannen. Daarna net even stad uit om het Fort Chambly te bezoeken. Een van de forten die al meerdere eeuwen er staat. In verschillende vormen is herbouwd. Dit is vooral een Frans fort, in tegenstelling van Fort George die ik eerder heb bezocht. Met een mooi museum wordt het leven van de franse soldaat in de de en 19de eeuw mooi uitgelegd. Was geen pretje om hier te verblijven. Bijna driekwart overleefde de minimaal 7 jaar niet. Of door oorlog, of door de overtocht van en naar Frankrijk of door het slechte eten. De relatie met Nederland komt hier ook even ter spraken. Er is of was een Nederlandse nederzetting in de regio tot aan Nieuw York in USA. Met het verdrag van Utrecht is de vrede overeengekomen tussen de engelse en franse. En in 1713 was Canada geboren door het samenvoegen van Uper en Neder Canada. Daarna weer terug naar Montreal. Eigenlijk wilden ik nog de oude stad in maar gezien het tijdstip en het feit dat ik al best moe ben sla ik het over. Wel jammer maar het verkeer is wel zo dramatisch hier. Morgen staat er ook weer veel op het programma en ik wil toch ook een beetje uitgerust over 4 dagen weer thuis aankomen.
Vandaag gelukkig weer een relatief korte autorit naar Kingston. De oude oorspronkelijke hoofdstad in de 18de eeuw. Gekozen door de engelse koningin, maar bleek al vrij snel niet erg slim om dit bij de grens met de Amerikanen te doen. Dus na 100 jaar was Ottowa de hoofdstad geworden. Nu is het nog wel het hoofdkwartier van de Canadese defensie. Met verschillende basissen in en rondom Kingston. Maar eerst Montreal verlaten en dat bleek een uitdaging te zijn. Ook hier is het verkeer ook na half negen nog een drama. Na een uur pas 14 kilometer gehad, maar intussen wel de stad achter me kunnen laten. Een dik uur snelweg te gaan daarna de toeristische route gepakt langs de Saint Laurence. De laatste stuk van de rivier alvorens hij uitmond in Lake Ontario Aan de overkant van de rivier ligt USA. Dus dichterbij kan haast niet. Bij de laatste Nationale Park deze vakantie nog lekker anderhalf uur gewandeld. Heerlijk om weer in de natuur te zijn. Ondanks dat het best koud is. Want warmer dan 10 graden is het niet. Maar de heerlijke frisse lucht is toch lekker. De 1000 Islands park speelt zie voornamelijk op de rivier af. Veel eilandjes in de rivier, hoe klein ze ook zijn, ze zijn vrijwel allemaal bewoond. Is toch gaaf als je kan zeggen dat je eigen eiland hebt. Vrijwel alle eilandjes behoren tot Canadese grondgebied. De parkway, de weg door het park is een mooie route. Daarna fort Henry bezocht. Een van de grootste fort die nog overeind staat in het gebied. Het is erg rustig dus het geluk kan maar niet op. Het is droog en ik krijg een persoonlijke tour. Mooie verhalen over het leven van de Engelse soldaat ron 1780 tot 1812. Het fort was zo goed gebouwd om het begin lake Ontario. En de uitmonding van kanaal naar Ottowa en een goed zicht op de uitmonding van de rivier te hebben. Sinds het fort compleet was kwam er geen frans of amerikaans schip meer voorbij. Dus een belangrijke mijlpaal voor de engelse destijds die die stuk van Canada goed onder controle hadden.
Tja dan is het de dag voordat de reis weer naar huis een feit is. Maar vandaag niet stl gezeten en het advies van moeders opgevolgd. Dan maar gedragen als een vogel. Eerst vanuit Kingston een 230 kilometer rijden, de laatste etappe naar Toronto. En dit keer zonder al te veel verkeersproblemen. Om tien uur kwam ik aan bij de eerste stop. De Toronto Zoo. Ik heb en combi ticket dus kan 4 dingen bezoeken. De eerste is de dierentuin. Waarbij ik vooral geïnteresseerd was in de Canadese dieren. Het is een grote dierentuin dus flink stappen. Dit keer de dieren gefotografeerd die ik in Kamloops niet had gezien. Daarna verder de stad in en wel de binnenstad. En dan ook echt het centrum. De wolkenkrabbers geven de navigatie aardig wat problemen. Gelukkig snel een parkeerplaats gevonden. Iets na één uur sta in bij de tweede stop vandaag in de rij. Ik ga proberen vogel te spelen door de hoogte in te gaan bij de CN toren. De toren gebouwd in 1973 en 533 meter hoog. Een van de moderne wereldwonderen. In 68 seconden stijg je naar 356 meter. Een mooi overzicht over de stad en Lake Ontario. Het is mooi weer dus je kan ver kijken. Met de glazen vloer is het niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Je kijkt toch 360 meter recht naar beneden. De derde stop was het Riply museum. Een museum van vissen en haaien, schildpadden, kwallen alles wat zwemt. Heel mooi aangelegd vooral het stuk dat je in een lange buis onder of eigenlijk door het grootste aquarium gaat terwijl de haaien en grote roggen je van alle kant voorbij komen zwemmen. De moeite zeker waard, wat weer wat anders. Toen even weer wat activiteit. Een dikke twee uur wandelen langs de haven naar overdekte markthal en naar het disteller district. Een overblijfsel van de 19de eeuw toen hier brouwerij en distillerijen zaten. Een paar mooie monumentale panden. Terug naar de auto terwijl de avondspits op gang is gekomen. Ondanks de drukte blijven die Canadese wel beheerst. Vrijwel geen getoeter. Laten altijd andere en voetgangers voor. Naar het hotel. Ben best wel moe. Dus koffer inpakken wordt morgen. Daar is genoeg tijd voor. Ik wil morgen nog wel een ding bezoeken.
De laatste dag en dus ook het laatste stuk van de blog. Intussen ben ik op Toronto internationale airport aan het wachten op de vlucht van 17.15 uur. Maar vandaag toch het e.e.a. gedaan voordat ik hier zat. De eerste keer deze vakantie uitgeslapen. Om half negen zat ik pas aan het ontbijt. Daarna de koffer pakken en op inschatting gezorgd dat het gewicht van de koffer dus niet boven de 23 kilo komt. Maar dat is goed gekomen want bij het inchecken blijkt het 20,5 te zijn. Daarna naar het enige kasteel wat canada rijk is. Casa Loma. Gebouwd eind 19de eeuw en het is wel van alle comfort van die tijd beschikbaar. Het bouwen heeft ruim tien jaar geduurd. De eigenaar een succesvolle zakenman en luitenant kolonel heeft er eigenlijk maar 15 jaar van kunnen genieten. Een vroegtijdige overleiden was de reden. Zijn vrouw heeft er nog 15 jaar gewoond daarna verkocht aan de staat die er een museum van geeft gemaakt. Toen naar de luchthaven wat me toch een dik uur kosten. Ook omdat ik niet de juiste plek kon vinden om de auto in te leveren. Maar het is gelukt. Nu op maar huis.
Wil je meer informatie over Nmijn ervaringen in Canada
Silvester van Pommeren, Nederland
info@silvpom.nu
ga naar: startpagina
ga naar: canada
ga naar: blog
ga naar: foto's van oost Canada
ga naar: foto's van west Canada